Story: Never Look Back

Het was nu 5 jaar geleden dat de regering het op had gegeven. De rellen waren te erg; de mensen te geweldadig.
Begrijp me niet verkeerd, niet iedereen was zo. Maar de Bulletproofs - zo noemden ze zich - hadden de macht over genomen.
Dan had je ons nog: de Hunters. Wij wilden niets liever dan hun uitroeien, al was het andersom ook zo.
We konden buiten komen van 13.00 u tot 18.00 u. Als dat niet zo was, zouden ze ons ter plekke neerschieten.
Ik zeg wel dat we terug vochten, maar dat betekende niet dat we niet bang waren.
Al 2 jaar bestonden de Hunters en we waren bezig met een plan uit te werken.
Maar of dat ook ging lukken, wist ik nog zo zeker niet. De Bulletproofs waren sterk, sterker dan ons.
Wij hadden slechts één ding dat zij niet hadden: hoop.
Hoop op een betere wereld, een wereld zonder geweld en bloed en dood.
Hoop, dat kenden de Bulletproofs niet meer. Ze waren al gestopt met hopen toen Amerika ontplofte en van de aardbodem verdween.
Toen de mensen gingen staken, vechten, moorden. Ze wouden gerechtigheid, maakten ze ons wijs.
Maar de enige reden was dat ze bang waren. Als zij de macht niet gingen grijpen, zouden ze sterven.

Ik ben Genevieve.
17 jaar.
Het is nu 3094.
En als we nu niets gaan doen, zal alles verloren gaan.
De wereld, de mens, alles.