Story: something that you never expect

2010.

5 uur.
mijn wekker ging af. vandaag we gaan verhuizen naar engeland.
naar wolverhampton om precies te zijn. ik wilde het liefst niet verhuizen en gewoon in nederland blijven wonen, maar omdat mijn vader promotie had gekregen moesten we naar engeland verhuizen.
ik had al afscheid genomen van al mijn vriendinnen en de mensen uit mijn klas. ik wist dart iedereen zou gaan missen.
ik kleedde me aan en deed wat make-up op.
ik verstuurde nog wat whatappjes naar mijn vriendinnen voordat we zouden gaan vertrekken.
gelukkig heb ik in engeland ook gelijk wifi als ik in het nieuwe huis ben.
we gaan wonen in een grote villa aan de rand van de stad. dat is tenmiste nog een troost van het verhuizen.
iemand uit mijn klas had speciaal een whatsapp groep aangemaakt van heel de klas.
het onderwerp was mijn verhuizing. elke minuut kreeg kreeg ik weer een wappje.
ik waardeer het echt enorm dat heel de klas afscheid neemt.

toen de laatste spullen waren ingepakt, liep ik naar beneden.
mijn ouders laadden de laatste spullen in.
mijn kat had ik al in een reiskooi gedaan.
mijn vriendinnen stonden voor de deur. ze gingen me uitzwaaien.
ik werd even weer wat blijer toen ik ze zag.

we gaan je missen Alexa. zei Mai.
ja heel erg. zei Ing.
we hebben...zei Nomi. een afscheidskado. zei Ilse.
Nomi en Ilse zijn een tweeling.
het was een fotolijstje met een foto waar we met z'n allen opstonden.
ik heb het lijstje versierd. zei Fiebi.
heel erg bedankt allemaal. zei ik.
ik ga jullie echt heel erg missen.

Alexa we gaan. riep mijn moeder.
ik moet gaan. zei ik beteuterd.
ik stapte de auto in en deed snel het raampje open.
i love youuuuu. schreeuwde ik toen we wegreden.
mijn vriendinnen schreeuwde net zo hard terug: we love you tooooo.

daar reed ik dan op weg naar engeland.
we reden eerst over de grens van nederland naar belgie.
toen reden we door belgie heen en staken we de grens over zo naar frankrijk.
toen reden naar duinkerke waar de veerboot aangelegd was.
we moesten eerst door de duane heen. ze hadden onze paspoorten na gekeken en toen konden we doorrijden.
een aantal minuten later liepen we al op het dek.

op naar engeland. zei ik.
ja. zei mijn moeder.
wil je wat eten? vroeg mijn vader.
ja ik stik van de honger. zei ik.
oke, kies maar iets uit wat je ziet. zei mijn vader.
euhm... mg ik die mini oreos?
tuurlijk. zei mijn vader.
bedankt. zei ik....
...
...
...



dit was het eerste deel.
ik hoop dat jullie het leuk vinden.
zal ik doorgaan?
laar een reactie achter.
thnx.