Story: Vergeven? (N)ooit!

Ik vertel het verhaal van mij en Marije. Lang verhaal...
Ik begin wel vanaf het begin. Een nogal foute start. Vanaf de eerste dag ging het al de mist in. Ze zeurde om elk dingetje en in haar ogen deed ik alles fout!
Ik had mijn eigen vriendinnen, ik werd wel gepest maar ik was toch blij. Een keer was ze vriendloos en riep ze dat ze vrienden zocht. Ik ging bij haar zitten en die dag gingen we samen een frietje halen. De volgende dag hoorde ik van een ander dat ze me maar raar vond en toen had ik haar daarover nog gebeld. Ze kwam daarna wat later bij onze vriendengroep. Zij en een paar andere hebben me uit de groep gezet. Want Marije had iedereen tegen me opgezet; ik was maanden lang alleen. Geen vrienden, mijn moeder maakte zich zorgen om me. Net zoals mijn mentor en andere leraren. Ik praatte amper en was heel stil. Ik noem het een mini-depressie. Later kwam ik er beetje bij beetje weer bij. Want Eva, die trok me er om maar zo te zeggen weer bij. Ik zag dat Marije daar niet blij mee was, net zoals Natalie. Maar Eva liet zich niet van de wijs brengen. Marije bleef gemeen doen. Later ging het beter. Ook tussen mij en Marije. Ik merke wel dat ze Eva voor zichzelf wilde. Eva merkte het niet. Maar ik wel. Op kamp kregen we als groepje ruzie met Marije. Marije was boos en riep dat we moesten opkankeren. Terwijl mijn tante kanker had. Ik was zo boos maar mijn vriendinnen leken haar gek genoeg te vergeven. We gingen met zijn alle naar de dierentuin en daar keek ze me zo aan. Ze riep me en Julia, Natalie en Eva. Ze zei dat ik niets tegen haar vertelde en dat zij het allemaal zat waren. Ze praatte voor iedereen. Eva heeft HSP en ik ook. Marije wist dat pas net. Ik liep huilend weg en Eva liep me achterna. Marije zei dat ze door haar hsp achter me aanliep. Dat Eva dat voor haarzelf deed. Ze comandeerde ons en gingen weg. Ik had haar daarvoor vergeven. Ik kreeg eind 1e klas kanker en Marije had zelfmedelij. Want ZIJ had een vriendin met kanker. Nouja, ik liet het gaan. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd. In het begin 2e klas ging alles goed. Maar Eva werd altijd meegesleurd door marije. En ik miste Eva als vriendin. Marije wilde haar voor zichzelf. Ik had op een dag last van de drukte en ik moest huilen. Marije stond aan de kant van de klas en zei dat ik ook wel eens druk deed. Oftewel, ik had geen recht om te huilen. De volgende dag stond het op twitter, dat ik een dramaqueen was. Enzo. En zij zei dat ze me gezeik zat was. Altijd als ik zei dat ik ergens last van had was het mijn schuld. Dus ik hoopte dat ze normaal tegen me zou doen, En me niet zou afkraken. Mijn vriendin ging op haar af en ze reageerde erop alsof wat ze deed de normaalste zaak op aarde was. Ik was opgelucht dat ze normaal deed. Maar toch was ik haar zat. Ik en Eva hadden het de laatste tijd veel over geesten. En de problemen. Opeens wilde Marije er weer bij komen. Terwijl ze ons eerst om maar zo te zeggen had ingeruild voor populairdere meiden. Dus gwn omdat ze zag dat ik en Eva closer werden. En omdat ze dan weer kom pronken. Ze zei dat ze geesten voelde en hsp had. Laat me niet lachen! Ze had een plaat voor der kop! Dus ik vertelde het samen met Eva aan haar. EN ze begon hystrisch te huilen. Ze had ons diezelfde dag een brief gegeven met i love you! En ik ben toch zo paranomaal, het is zo zwaar enzo! Nou, ik en Eva waren het zat. Ze zei dat alles wat we zeiden niet klopte. En toen gingen we weg. Na school praatte ze met ons en vroeg ik we nog vriendinnen waren, En ze begon weer te huilen. Uiteindelijk ben ik gegaan naar huis. Thuis heb ik met Eva gesmst en zijn we tot de conclusie gekomen dat we afstand willen houden van haar. Dat hebben we ook gezegd. Morgen is het schoolfeest en een paar dagen geleden zat Marije nog op te scheppen dat ze alcohol ging mee smokkelen. Nouja. Ik ga ook naar dat feest met Eva en Demi. En nu verwacht Marije na dit alles dat ik haar ga vergeven door 1 sorry en 1 brief. Nee! Nouja, nu nog niet!