Story: On My Own

Merel is een normaal meisje tot dat het overstelbare gebeurt.
Het is geen geheim maar toch weet bijna niemand ervan want ze heeft het er nooit over.
Op haar nieuwe school word ze verschrikkelijk gepest en ze heeft geen vrienden en niet de beste thuissituatie.
Maar toch houd ze het vol.
Het nieuwe jaar wil ze beginnen met een nieuwe start.
Ze word school fotografe voor de school krant.
Als het voetbal team van hun school de kampioen word gaan ze een interland doen.
Alleen ze storten met het vliegtuig neer op een onbewoond eiland.
Ze moeten zich zien te redden?
Ze stichten een kamp maar Merel word er uit gegooid en de wildernis in gejaagd.
Hoe moet ze nu overleven?
En wat is die geheime ongeopende brief die ze altijd bij zich draagt?
En welke geheimen heeft het eiland?

Proloog


Mijn naam is Merel, en ik ben 15 jaar, maar dat zijn gewoon algemene gegevens.
Wil je iemand echt leren kennen dan moet je meer weten, in mijn geval veel meer.
Tja en laat het dan net zo zijn dat ik meestal totaal niet de behoefte heb om het er over te hebben, of er over te praten.
Natuurlijk hebben al veel mensen het geprobeerd: leraren, school psychologen, normale psychologen, slachtoffer hulp en ga zo maar door.
Maar ik heb het er maar één keer aan iemand verteld.
Waarom zou ik het eigenlijk moeten vertellen, iedereen die het moet weten, weet toch wat er is gebeurd die dag, waarom moeten ze me dan nog lastig vallen met allemaal van die vragen.
Het lijkt wel als of je gevangen zit, ze blijven je maar bestoken met allemaal van die vragen: Hoe voel je, je? Wat is er die dag eigenlijk allemaal gebeurt? Heb je er nog steeds last van?
Af en toe word ik er gek van eigenlijk altijd maar dat kan ik nog redelijk goed verbergen.
En dan alle veranderingen die er bij komen, Een nieuwe school, een nieuw huis, nieuwe omgeving, en natuurlijk nieuwe mensen.

Kudo’s, Abo’s en reacties motiveren mij om verder te schrijven.