Story: Reflections

Vaak vraag ik me af waarom mensen dingen doen die ze niet willen. Het is tenslotte hun leven met hun beslissingen. Ik hoor vaak verhalen van kinderen die niet de opleiding mogen doen die ze willen. Misschien ben ik daar te naïef voor, maar als ik iets absoluut niet wil zeg ik met gemak ‘nee’. Daarom vinden mensen me vaak vervelend als ik niet iets voor ze wil doen, als ik geen tijd heb, egoïstisch noemen ze me dan, maar ik wil niet mijn schoolwerk of andere belangrijke dingen laten verpesten door een ander. Als ze mij dan ‘egoïstisch’ noemen, probeer ik altijd om zo nonchalant mogelijk te reageren, maar het is moeilijk om te doen alsof het je niet raakt, terwijl je je ondertussen gekwetst voelt. Dat is een waar de dingen waar ik niet vreselijk in faal of niet durf te toen terwijl ik het wel kan: me anders voordoen dan ik eigenlijk ben en/of me voel. Ik voel me bijvoorbeeld alsof ik een uitgeknepen spons ben, vervolgens door het vuur ben gehaald en ben gebruikt als een tandenborstel van een Neanderthaler, geloof me dan moet je veel gepoetst hebben, kan ik me heel goed voordoen alsof ik me gewoon blij voel. Dat is ook een reden, waarom ik mensen niet kan tegenspreken als ze zeggen dat ik ‘nep’ ben. Zoals je wel kan zien, zeggen mensen veel over me. Met veel bedoel ik echt hoeveelheden, dat het lijkt alsof ze geen leven hebben. Het lijkt alsof ze meer over mij weten dan ik over mezelf. Zo triest is dat gewoon, dat mensen gewoon proberen om iemand het zo zuur mogelijk te maken. Waarom wil je iemands leven verpesten? Wie wil ooit zo laag zakken? Als mensen het leuk vinden om trieste dingen over mij te verspreiden, moeten ze dat vooral doen. Het punt is: zij zijn degene die triest zijn en naar mijn mening gewoon de fout in gaan. Soms is het ook wel moeilijk om niet te geloven wat tegen je wordt gezegd. Als je elke dag hoort dat je een sukkel bent, dan geloof je het na een tijdje. Net als je in Sinterklaas gelooft, totdat je naar het toilet gaat en je ouders het cadeautje net dan in je schoen stoppen. De smoes dat ze Sinterklaas helpen, werkt dan ook niet meer.
Eigenlijk is het wel logisch dat zij meer van mij weten dan ik: zij zien mij, ik vermijd liever elke vorm van spiegels. Catoptrofobie is dat. Ik weet niet hoe het komt, maar elke keer als ik er toch in kijk, krijg ik rillingen en een brok in mijn keel. Waar de angst vandaan komt, weet ik niet, maar als klein kind durfde ik het ook niet. Mijn ouders dachten dat ik te enge films bij de oppas had gekeken, ze hebben dat arme kind ontslagen. Denk asjeblieft niet dat dit door die slecht doordachte horrorfilms komt. Zo’n film, waarvan je bij de eerste seconde al weet dat het de bedoeling is dat je bang bent en gaat gillen, maar dat je gewoon ligt te schateren van het lachen door de slechte special effects en het veel te neppe gegil. Of de scène waarin een meisje in de spiegel kijkt om 12 uur ’s nachts en vervolgens een schim ziet. Slecht is het gewoon. Nu ik dit alles heb doorgelezen, besef ik pas wat voor sukkel ik eigenlijk ben en dat het best logisch is. Ik bedoel: wie wil er nou vrienden zijn met iemand waarvan je nooit kan zien of ze echt blij voor je is en die nooit in een spiegel durft te kijken. Dat ben ik. Punt. Geen komma, want die gebruik je alleen voor een voegwoord, tussen twee gezegdes in en ook nog bij een bijstelling. Ja, dat soort dingen onthoud ik. Ik ben nogal een nerd. Eigenlijk mag ik die term niet gebruiken, maar het is wel een conclusie van een constatering van een feit: ik-ben-een-nerd. Met een punt. Misschien, als iemand dit ooit zal lezen, als iemand zich ooit zal interesseren in dit blauwe stoffen boekje, dit is gewoon een boekje, waarin ik dingen schrijf. Het hoeft niet over iets te gaan, want zoals je leest ben ik nogal snel afleidbaar en vrij random. Ik ben Zoë en dit is mijn verhaal. Punt.