Maak het verhaal af - Uitkomsten

Triestig einde (43 x uitgekomen)

Je kijkt om je heen. Al je spieren doen pijn en je kunt je nauwelijks meer bewegen. Hoelang zou je geslapen hebben? Je probeert het te bedenken en kijkt om je heen. Je ziet enkel een witte leegte en in de verte het wrak van je vliegtuig. Kreunend probeer je overeind te komen maar het lukt niet. De koude en leegte zijn het enige wat je nog voelt. Je denkt terug aan je ouders en je zusje die nog binnen in het vliegtuig zijn. Je raakt in paniek en probeert er tevergeefs naartoe te kruipen. Een ijskoude, witte vlakte tussen jou en je familie is ondoordringbaarder dan een muur van steen. Toch zet je door een beetje bij beetje kom je vooruit, maar het wrak komt niet dichter. Zo lijkt het toch. Na eeuwen van pijn en koude zij je een zwarte vlek opdoemen, zo'n vijftig meter van het wrak vandaan. Je begint sneller te kruipen in de hoop dat daar je redding ligt... maar het is je redding niet. Het lijk van je zusje ligt als een klomp ijs roerloos naar je te staren. Tevergeefs schud je haar heen en weer in de hoop dat ze weer zal opstaan en bewegen, maar haar koude huid is al even troosteloos als de vlakte van eindeloos ijs. Je begint te wenen. Je warme tranen zijn onmiddellijk weer afgekoeld en vriezen vast aan je gezicht. Maar het kan je niets meer schelen. De koude is alles wat er nog is en terwijl die je langzaam verzwelgt en overneemt, vindt je enige troost, want je weet dat je je zusje achterna gaat. Nog voor een uur verstreken is, zal je terug bij haar zijn. Bij je ouders, en dan ben je de koude dankbaar. Je staat open voor de dood...

Twee lijken liggen op de vlakte. Naast elkaar. Het ene houdt de andere stevig vast en, ook al zijn het maar twee levenloze ijsklompen die niemand ooit nog zal zien, weet iedereen, als die het zou zien, dat de dood niet altijd het grootste ongeluk is.

open einde (32 x uitgekomen)

Je ligt op ijs dat kouder is dan de ijsjes waar je altijd om bedelt. Deze koude die door je botten naar binnen glipt heb je nog nooit gevoelt. Je staat op en wandelt voorzichtig een paar toertjes. Je glijdt een paar uit, maar komt telkens weer overeind. Je strompelt vermoeid naar het wrak van je vliegtuig. Nu weet je het weer. Het gegil toen de witte vlakte op het vliegtuig afkwam met een misselijkmakende snelheid. Wenende kinderen. Je familie die naast je zat en jij die, nog voor je wist dat er iets aan de hand was riep: "Kijk, mama, we dalen!" Die tijd was nu voorbij. Nu was alles weg. Je komt aan bij het vliegtuig en herkent medepassagiers, de piloot, en je familie. Lijken die je niets meer zeggen. Vanaf nu zal het nooit meer hetzelfde zijn. Jee zoekt in de spullen van de passagiers en bouwt een kamp. Je krijgt een beetje warmte terug van een hele berg dekens en vind een beetje eten. De volgende ochtend pak je twee grote valiezen met eten en dekens in en je vertrekt. Je laat alles achter op weg naar het onbekende. Misschien op weg naar de dood. Maar de dood staat voorlopig nog niet in de planning, want zolang er eten is, is er leven, en als er leven is dan is er nog hoop. Misschien krijg je nog een toekomst. Misschien bereik je iets. Daar loop je dan. Over het eindeloze ijs en elke stap die je zet brengt je dichter bij je doel. Wat je doel is, dat weet je niet, misschien is het gewoon waardig sterven.

Moedig einde (52 x uitgekomen)

Je wordt wakker. Je voelt de aanwezigheid van iets in je buurt. Je hebt het koud en alles doet pijn. Langzaam open je. Je ogen en sluit ze snel weer als je wordt aangekeken door twee grote ogen en een sneeuwwitte pels. Was dat echt een ijsbeer? Hoe kan dat nu? Zijn ze gevaarlijk? Voorzichtig open je je ogen opnieuw. Hij staat er nog steeds en besnuffelt je. Je slaakt een gil en springt overeind. Je glijdt uit, herstelt je weer en loopt weg. Harde voetstappen op het ijs maken duidelijk dat dit geen droom is. Je durft niet achterom te kijken en rent voor je leven. Maar plots voel je dat er iets niet klopt. Geen tijd om te bedenken wat. Opeens zak je weg door een dunne laag ijs. Overal rond je is een verstikkende koude. Je wilt adem halen maar dat lukt niet. Je bent in het water gevallen. Tevergeefs spartel je met je armen in het rond tot je uiteindelijk merkt dat het licht verdwijnt. Alles kleurt donkerder en donkerder. Tot je niets meer ziet. Zo verdween al het licht uit jouw leven. Je ontspant je en laat het maar zo zijn. De bodem zal je toch nooit meer bereiken voor het zwart van de dood je heeft ingehaald.

Op de bodem van de Oceaan, waar het zo donker is dat niemand iets kan zien, ligt een lijk. Je zou denken dat het slaapt, als je kijkt naar de vrede op het gezicht, maar het lijk ligt niet op een bed, maar in een vernietigende oceaan. Onbereikbaar in een eenzame dood.