Welk vrouwelijk wezen uit de Griekse mythologie ben jij? - Uitkomsten

Volgens de Griekse mythologie waren er maar drie Gorgonen. Dit waren de zussen Medusa (Koningin), Stheno (de Sterke) en Euryale (de Verspringende). Zij waren de dochters van de zeegod Phorcys en diens zus het zeemonster Ceto en kleinkinderen van Pontus (de Zee) en Gaea (de Aarde). Van deze drie zussen was Medusa de belangrijkste in de verhalen en tevens de enige die sterfelijk was en ouder kon worden.
Gorgonen werden voorgesteld als vrouwen met slagtanden, handen van brons, gouden vleugels en slangen in plaats van haren.
Iedereen die hen aankeek werd veranderd in steen.
Gorgonen hebben erg bijzonder bloed, het bloed uit de linkerhelft van een Gorgo is namelijk dodelijk en het het bloed uit de rechterkant van een Gorgo is allesgenezend: zelfs doden zouden weer tot leven kunnen worden gewekt.

Harpijen kan worden vertaald als 'roofsters'. In de Griekse mythologie worden de harpijen genoemd als dochters van Electra ('barnsteen') en Thaumas ('wonderbaarlijk'), en als zusters van Iris. Zij worden beschreven als snelle, blondharige, gevleugelde strijdsters,
of als vrouwen in de gedaante van vogels, met name gieren.
Ze zijn ook wel half vogel, half vrouw. Ze hebben scherpe klauwen.
Harpijen kunnen geen kinderen krijgen, maar ze kunnen ook niet sterven.
Ze zijn altijd jong, en worden ondanks hun afschrikwekkende verschijning vaak omschreven als mooi.
Harpijen behoren tot de gevleugelde wezens die de doden naar de onderwereld geleiden, net als hun zus Iris.
Misdadigers leverden ze over aan de Erinyen, die hen berechtten. Ze zijn verwant aan de sirenen, de vogelvrouwen die met hun zoete zang mannen naar hun eilanden lokken.
Ze zijn personificaties van de stormwinden.
De naam van de harpij Aëllo of Aëllopos is te vertalen als 'snelle storm'; Ocypete is te vertalen als 'snelgevleugelde'; haar naam wordt ook weergegeven als Ocythoe of, door Hesiodus, als Ocypode. Celaeno betekent 'duistere'. Een vierde harpij heet Nicothoe; verder komt er nog eenPodarge ('heldere voet') voor. Er is afwisselend sprake van twee, drie, negen of twaalf harpijen.

Nimfen zijn in de Griekse mythologie lagere Godinnen (halfgodinnen) van de natuur.
Zij begeleiden vaak de Godin van de jacht: Artemis.
De Grieken kenden boomnimfen (Dryaden) zeenimfen (Nereiden), bergnimfen (Oreaden; een bekende bergnimf was Echo.), bosnimfen (Alseiden) riviernimfen (Potamiden) bronnimfen (Najaden) meernimfen (Limnaden) en dalnimfen (Napaeen).
Nimfen leefden bij bergen en grotten, rivieren en beekjes, in het bos, het veld en op de open weide. Nimfen waren mooie, lieflijke vrouwen die, in afzondering van mensen, in de natuur leefden.
Nimfen waren vrolijk en zorgeloos. Zij dansten en zongen veel en hielden van baden in poeltjes en meertjes.
Maar zo onschuldig als ze lijken waren ze ook weer niet, want hoewel ze mensen vruchtbaarheid en voorspoed konden geven, konden nimfen mensen verleiden en krankzinnig maken of hen verdrinken door ze het water in te sleuren.
De Dryaden (boomnimfen) waren, in tegenstelling tot andere nimfensoorten, niet onsterfelijk. Stierf haar boom, dan stierf de Dryade ook.

Sirenen waren halfgodinnen met een vogellichaam en een vrouwenhoofd.
Zij waren de dochters van de zeegod Phorkys of van de stroomgod Acheloüs.
De sirenen staan voornamelijk bekend als vogels met grote klauwen en vrouwenhoofden die zó mooi kunnen zingen, dat ze scheepslui hun kant op lokten waarop die te pletter sloegen op de kliffen van hun eilandjes.
Een enkele keer hebben ze echter een gewoon vrouwenlichaam. Ze zogen het leven uit hun slachtoffers en de eilandjes waar ze op leefden lagen vol met hun botten. Volgens Romeinse auteurs woonden zij op drie kleine rotseilandjes tussen Sorrento en Capri.
Ovidius beschreef ze als nimfen, speelgenootjes van Persephone, die getuige waren van haar ontvoering. Demeter, die hun verweet niets gedaan te hebben om haar te redden, veranderde ze in vogels met een vrouwenhoofd.
In de oudste legenden waren er twee (onder anderen bij Homerus), recentere schrijvers telden er drie, en nog recentere schrijvers hebben meer toegevoegd. Aglaope (mooi gezicht), Aglaophonos (mooie stem), Leucosia (het witte zijn), Ligeia (schrille), Molpe (muziek), Parthenope (maagdengezicht), Peisinoë (verleidende gedachten), Raidne (verbetering), Teles (perfectie), Thelxepeia (zachte woorden), Thelxiope (verleidend gezicht) zijn hun namen. De beroemdste drie waren Parthenope, Ligeia, en Leucosia.