Seven minutes in heaven with the unknowns! 12+ - Uitkomsten

Matt (59 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...

...het pakje speelkaarten. Waarom weet ik zelf niet zo goed, maar op de één of andere manier voelde dat het veiligste. Met knipperende ogen staar ik na de speelkaarten en durf bijna niet te kijken als ik iemand hoor opstaan. Ik bijt op mijn lip, hef mijn hoofd en zie mijn beste vriend breed glimlachend naar me kijken.
Matt. Godzijdank. Opgelucht sla ik een zucht en spring ook overeind. Mijn ogen ontmoeten de zijne en opnieuw gaat er een gevoel van opluchting door me heen. Bij Matt hoef ik niet bang te zijn. Die gaat absoluut niks in zijn hoofd halen.
'Nou, hup, naar de jongenskamer!' zegt Jolie terwijl ze met haar armen wappert. Haar ogen staan een beetje teleurgesteld, wat ervoor zorgt dat ik in de lach schiet. Ze had vast op iets spannenders gehoopt. Arme meid.
Eenmaal in de jongenskamer aangekomen plof ik op één van de bedden neer en kijk eens even goed om me heen of ze het een beetje netjes houden hier. Goedkeurend kijk ik Matt aan.
'Wat?' zegt deze grijnzend, terwijl hij naast me komt zitten.
'Het valt me nog mee van jullie,' zeg ik. 'Ik dacht dat jongens altijd zo chaotisch waren.'
Matt grinnikt en daarna vormt zich ineens zo'n ongemakkelijke stilte, dat de zenuwen door mijn lichaam gieren met een onverklaarbare reden. Matt's diepe, donkerbruine ogen lijken in mijn ziel te kijken en plots voel ik me ontzettend naakt, alsof ik hem al mijn geheimen bloot geef.
Wacht eens... Al mijn geheimen? Matt weet toch al mijn geheimen al? Hij is toch mijn beste vriend? Waarom... Waarom voel ik me dan zo vreemd, waarom knikken mijn knieën opeens zo hevig?
'Nien...' mompelt Matt, terwijl hij nog steeds zijn donkere ogen in de mijne boort.
'Wat?' vraag ik, maar mijn stem is zo zacht dat ik denk dat hij me niet hoort.
Geen enkel moment wordt ons oogcontact verbroken, totdat Matt zich plotseling dichter naar me toe beweegt en ik niets anders meer kan doen dan mijn ogen sluiten en alles over me heen laten komen.
Zijn zachte lippen drukken op de mijne en ik val op mijn rug op het bed, nog steeds met mijn ogen gesloten.
Een hand aait teder over mijn wang en langzamerhand wordt onze kus intenser, steeds intenser... Totdat ik mijn lippen voorzichtig van elkaar haal, niet zeker wetend of dit is wat ik wil, maar als onze kus verandert in een zoen en er duizenden vlinders door mijn buik heen fladderen, weet ik het.
Ik houd van hem.

Steyn (380 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...

...het papier met de tekst erop. Voordat ik mijn hoofd hef om te kijken wie er opstaat, laat ik mijn ogen over de letters heen glijden en verbaasd knipper ik met mijn ogen als ik zie dat het de songtekst van het nummer 'Rosé' van The Feeling is. Onbewust vraag ik me af welke jongen dit in vredesnaam hier heeft neergelegd en ik geef mezelf een virtuele klap voor mijn hoofd als ik besef dat ik dit weet zodra ik opkijk en de ogen van de jongen ontmoet die deze prachtige songtekst hier heeft neergelegd. Als ik besluit dit eindelijk te doen - de zenuwen slaan een beetje toe, hoewel ik niet goed begrijp waarom - kijk ik in zijn blauwe ogen. Steyn.
En vanaf dat moment geloof ik niet meer in toeval. Want het is Steyn, het is altijd Steyn, die mijn gedachten overheerst, het is Steyn, die ik altijd in mijn hart draag, het is Steyn, waardoor ik nooit aandacht voor andere jongens heb. Steyn. De jongen voor wie mijn vriendschap de verkeerde kant op groeide. Het werd liefde.
'Zeg, Nina, komt er nog wat van?' zegt Jolie ongeduldig. Als in een droom sta ik op en beweeg mezelf richting de deur, achter Steyn aan.
Tegelijkertijd met de deur die achter me dicht bonst, wordt ik wakker uit mijn droom. Want hoewel ik nu vreselijk sta te hopen op vanalles en nog wat, weet ik diep van binnen dat er toch niks zal gebeuren. Steyn is mijn vriend. Een goede vriend. En hij hoeft echt niet te weten dat mijn gevoelens voor hem scheef zijn gegroeid.
Hij houdt de deur van de jongensslaapkamer galant voor me open en ik kijk hem met rollende ogen aan, verbaasd om zijn plotselinge gedrag. Steyn grinnikt alleen even om vervolgens naast me te komen zitten op het bed.
Ik voel hoe mijn hartslag stijgt nu we zo dicht naast elkaar zitten en ik hoop vurig dat hij het niet kan horen. Plotseling schiet me iets te binnen. 'Steyn?'
'Ja?'
Ik zoek zijn blik en houd hem stevig vast als ik hem gevonden heb. 'Waarom heb je die songtekst daar neergelegd?'
Steyn wendt even zijn blik af, naar de grond starend en onwillekeurig denk ik aan hoe knap hij eigenlijk is, maar ik de enige ben die dat ziet. Dan kijkt hij zo plotseling in mijn ogen dat het bloed naar mijn wangen stijgt. De jongen van mijn dromen glimlacht en vraagt: 'Wil je het horen?'
Zonder te wachten op een antwoord begint hij onder het bed te rommelen en haalt hij voorzichtig zijn gitaar tevoorschijn, wat op zich niets vreemds is. Steyn speelt wel vaker voor ons. Ons, ja, inderdaad, ons. Nog nooit voor iemand alleen.
Dan slaat hij het eerste akkoord aan en begint te spelen.

You and your friends
Boxes of ten
Cool to the touch
You warn me so much
The white to your left
The red to your right
Are all that I'd seen
Til I realised the love that I seek
Lies right in-between

Ik sluit mijn ogen en luister naar zijn mooie stem, terwijl ik alleen maar kan wensen dat ik ooit zijn Rosé kan zijn.

Nina
I love ya
Especially today
Nina
I love your delicate way

Een schok gaat door me heen, die begint in mijn hart en daarna door mijn hele lichaam wordt gevoerd. Versta ik dat goed of slaat mijn fantasie op hol? Ik open mijn ogen en kijk naar hem, maar Steyn heeft zijn ogen ondertussen ook gesloten. Gespannen luister ik verder.

The chill in my veins
Relieves me from pain
Again and again
I lose all control
You're taking your toll
And I'm no longer sane
Don't be afraid
The love that I show is the love that you made
So don't be afraid
'cos your in control
I'm just your slave

Nina
I love ya
Especially today
Nina
I love your delicate way

Don't let him put you down
I won't let him put you down
'cos you're as good as the rest
And you're much better dressed
I think pink is my colour
I won't drink from no other
Never!

Dan opent hij zijn ogen en kijkt recht in de mijne.

Oh I love ya
Especially today
Especially this way
Oh Nina
I want ya
Believe me this way
Nina
I love your delicate way

En dan houd ik het niet meer. Op het moment dat hij zijn gitaar weer neerlegt en de stilte om ons heen overheerst, beginnen er tranen over mijn wangen te rollen, niet wetend of hij nu meende wat hij speelde, bang voor het feit dat het gewoon een grapje voor hem was, maar dan slaat hij een arm om me heen en drukt me tegen zich aan, zodat ik de warmte van zijn lichaam voel.
'Hé,' fluistert hij en in zijn stem is iets van schrik te horen. 'Niet... niet huilen, Nien... Ik, ik... Ik heb dit altijd al voor je willen zingen, sinds het moment dat ik je leerde kennen. Ik houd van je Nina.'
'Ik houd ook van jou,' mompel ik in zijn t-shirt en voorzichtig laat hij me los, waardoor onze ogen elkaar opnieuw ontmoeten.

Vic (105 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...

...het dagboek. Welke jongen schrijft er tegenwoordig nog in een dagboek? Ik dacht eigenlijk dat dat alleen voor meisjes was. Eigenlijk ben ik gewoon nieuwsgierig naar wie dit heeft neergelegd, dus meteen kijk ik nieuwsgierig naar de jongen die opstaat en tot mijn verbazing is het Vic. Vic! De jongen die ik altijd al mijn geheimen toe vertrouw. En hij de zijne ook aan mij. Heeft hij dan toch ook geheimen waar ik niets vanaf weet? Ik geloof dat ik ook een behoorlijk vreemd gezicht trek, want Vic schiet in de lach. 'Kom Nien, dan leg ik het je uit,' zegt hij met een vette knipoog, wat me alleen nog maar nieuwsgieriger maakt. Ik volg hem naar de kamer en plof meteen naast hem op het bed neer.
'Dus... Vertel!' zeg ik ongeduldig, terwijl ik hem afwachtend in zijn groenbruine ogen kijk.
'Wat moet ik vertellen?' vraagt hij quasi-onschuldig, terwijl hij het dagboek uit mijn handen trekt en het ver bij me vandaan legt.
'Aaaah kom op Vic! Ik vertel jou toch ook altijd alles, en jij mij toch ook?'
'Soms,' zegt Vic en daarna volgt een theatrale stilte, 'zijn er zelfs dingen die ik jou niet vertel.'
Lichte frustratie vormt zich in me en ik slaak een zucht. 'Als je een dagboek neerlegt, vráág je erom Vic.'
'Het is leuker om het dan juist niet te zeggen,' zegt Vic vol leedvermaak.
'Ach, rot toch op,' mompel ik, terwijl zich alleen maar meer vraagtekens in mijn hoofd vormen. Wat kan Vic in hemelsnaam voor geheim hebben, dat zo groot is, dat hij het echt niemand kan vertellen? Terwijl ik mijn hersenen erover peinig en het opgeef om Vic ernaar te vragen, hoor ik Jolie's heldere stem, die ons terugroept.
'Denk maar niet dat je er zo makkelijk vanaf komt, mannetje.' Ik geef hem een speelse stomp tegen zijn schouder.

- Wordt vervolgd???

Kai (100 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...

...de tarotkaarten. Aangezien ik best wel benieuwd ben naar mijn toekomst. Zou de jongen die verbonden was aan de tarotkaarten de toekomst kunnen lezen? Nieuwsgierig hef ik mijn hoofd en de jongen die op staat, heeft donkere haren, die schuin voor zijn gezicht vallen en prachtige, donkere ogen, die wel boekdelen leken te spreken. Ik moet toegeven dat dit de eerste keer is dat hij me opvalt. Ik had hem nog helemaal niet gezien, alsof hij onzichtbaar kan worden. Ik schud de vreemde gedachte van me af en volg de jongen, die zonder me echt aan te kijken de meisjeskamer verlaat en vertrekt naar de jongenskamer. Haastig volg ik hem, benieuwd naar zijn verhaal, als hij dat überhaupt wil vertellen. Hij houdt de deur voor me open, wat me enigszins verbaast, aangezien hij mijn aanwezigheid dus wel erkent, waarvan voorheen geen sprake bleek te zijn, maar hij houdt zijn blik gericht op de grond... Te verlegen of te arrogant om me aan te kijken?
Als de deur met een klap achter ons sluit, schrik ik op en mijn blik gaat meteen naar de jongen, alsof hij er iets mee te maken heeft.
'Slecht geweten?' vraagt hij. Het was vast bedoelt als sarcastische opmerking, maar ik kon geen enkele emotie in zijn stem horen. Ik antwoord dan ook maar niet en voel me op de één of andere manier steeds kleiner worden. De jongen maakt me een beetje bang, maar trekt me tegelijkertijd aan, omdat hij een hele mysterieuze verschijning is. Schokschouderend beweeg ik me richting het bed, ik moet even zitten, een duizelig gevoel neemt bezit van me. Maar voordat ik het bed bereik, begint de wereld om me heen te draaien en ik val. Het bewustzijn wordt van me afgenomen.
Als ik ontwaak en mijn ogen langzaam open, ontmoet ik die van de jongen. Zijn donkere ogen staan ineens bezorgd en ineens zie ik emotie in zijn blik, die ik voorheen niet kon vinden.
'Gaat het?' vraagt hij, zijn donkere stem luid weerklinkend in mijn oren.
Ik besef me dat ik in zijn armen lig en hij me heeft opgevangen waardoor ik niet op de harde vloer terecht ben gekomen en zijn lichaam voelt zo warm, zo vertrouwd, dat ik mijn ogen weer even sluit en mijn wangen rood voel worden.
'Hoe lang was ik weg?' fluister ik, terwijl ik mijn ogen open.
De jongen helpt me voorzichtig overeind en begeleid me naar het bed. 'Je bent Nina, is het niet?' vraagt hij. 'Ik ben Kai.'
'Kai,' zeg ik zonder specifieke reden. Kai knikt. 'Gaat het?' vraagt hij nog eens.
Ik knik, hoewel ik me nog steeds ontzettend duizelig voel. 'Waarom viel ik nou ineens?' mompel ik en mijn stem klinkt zo zwakjes, dat ik mezelf begin te haten, maar sterk voel ik me absoluut niet op dit moment.
Kai aarzelt even en ik merk dat hij zijn sterke arm nog steeds om me heen heeft geslagen en tegen zich aangedrukt houdt. Is hij soms bang dat ik weer val?
'Ik denk... Nina... Dat ik reden daarvoor weet. En ik denk dat je me niet zult geloven.'
Verbaasd kijk ik hem aan en net als hij zijn mond opent om iets te zeggen, klinkt Jolie's stem. We moeten terugkeren.
Kai helpt me overeind en ik blijft hem vragend aankijken. 'Ik vertel het je nog wel,' fluistert hij. 'Tot die tijd... Pas op. Blijf altijd bij iemand anders, zorg dat je nooit alleen bent. Beloof je me dat? Ik zal het je vertellen, vannacht, als de rest slaapt.'
Ik knik verbaad, vreselijk nieuwsgierig naar Kai's uitleg en nog nieuwsgieriger naar het verhaal achter deze mysterieuze jongen, tot wie ik me ontzettend aangetrokken voel op de één of andere vreemde manier.

- Wordt vervolgd???

Jesse (207 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...

... de roos. Als de jongen opstaat die er het meest arrogant uitziet, kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dat had ik natuurlijk kunnen weten. Dat de meest player-achtige jongen een roos zou neerleggen. Onwillekeurig schuif ik met mijn voeten heen en weer en vermijdt ieder oogcontact. Even hoop ik dat ik onzichtbaar wordt, maar helaas ligt dat niet binnen mijn mogelijkheden. Dus uiteindelijk heis ik mezelf overeind en loop achter de jongen aan, die nogal haast lijkt te hebben.
Bij de jongensslaapkamer aangekomen houdt hij de deur voor me open en vangt mijn blik, maar meteen maak ik mijn ogen los van hem. Hij werkt vreselijk op mijn zenuwen. 'Kom je, schoonheid?' vraagt hij. 'Nina, was je naam toch?'
'Als je je maar niks in je hoofd haalt,' brom ik terwijl ik langs hem heen naar binnen loop.
Er klinkt een lach achter me die me kippenvel geeft. 'Wees maar niet bang hoor. Mijn naam is Jesse, voor het geval je dat alweer was vergeten.'
Hij knipoogt naar me, maar ik negeer zijn blik opnieuw en staar naar de muur, die me iets veiliger lijkt dan deze vreemde jongen. Opnieuw hoor ik een geluid achter mijn rug, deze keer een zucht. Voetstappen komen dichterbij. 'Doe maar rustig hoor, ik ga je echt niets doen,' zegt Jesse, en zijn stem klinkt ineens akelig dichtbij. Ik voel me echt absoluut niet op mijn gemak. Als hij zijn handen op mijn schouders legt en ze zachtjes masseert, ontspan ik een beetje, maar nog steeds blijft dat vreemde gevoel hangen.
Ik draai me om uit enige nieuwsgierigheid naar de blik in zijn ogen en voordat ik doorheb wat er aan de hand is heeft hij me zachtjes tegen de muur gedruk en begint hij me vol passie te zoenen. Eerst wil ik protest bieden en ik probeer hem weg te duwen, maar als hij mijn handen vastpakt en ze terugduwt langs mijn lichaam, laat ik het gevoel van de kus over me heen komen. Het is oké. Dit hoort bij seven minutes in heaven. Niets aan de hand.
Langzaam maakt hij de zoen intenser en een zacht kreuntje rolt over mijn lippen, iets wat ik liever niet had gedaan, maar natuurlijk merkt Jesse het en hij speelt op die gevoelens in door met zijn handen over zijn gezicht te strelen. Zijn vingers dwalen langzaam af naar beneden, langs mijn nek, over mijn schouder, nog verder naar beneden...
En op de één of andere manier laat ik het gewoon gebeuren. Het gevoel wat ik ervaar is zo overweldigend dat ik het niet kan negeren, laat staan wegduwen en ik besluit het te accepteren.
Jesse verbreekt de zoen en ik mompel buiten adem zijn naam, hunkerend naar meer en meer en meer.
'Ik dacht dat ik me niets in mijn hoofd moest halen,' zegt Jesse zacht in mijn oor.
'Dat telt nu even niet meer,' fluister ik terug. Zijn donkere, intense ogen kijken brutaal in de mijne en net als hij me zachtjes het bed op duwt en zich over me heen buigt, worden we teruggeroepen.

Cas (68 x uitgekomen)

Met tegenzin laat ik mezelf de gang opduwen door mijn dolenthousiaste vriendin, die haast op en neer staat te springen van opwinding. Begrijp me niet vergeert, ik hou enorm veel van Jolie, maar op dit soort momenten zou ik haar het liefste een klap in haar gezicht geven. Maar dat doe ik niet, want haar bedoelingen zijn allemaal hartstikke goed.
'Als ik je roep, mag je weer terugkomen, Nien, maar niet eerder!' spreekt ze me streng toe voordat ze de deur voor mijn neus sluit. Haar helderblauwe ogen fonkelen terwijl ze glimlacht, naar me knipoogt en me veel geluk wenst. Ik trek een grimas, maar Jolie ziet het niet meer, ik kijk tegen de deur van mijn eigen slaapkamer aan.
Of ja, mijn slaapkamer is het eigenlijk niet. Mijn tijdelijke slaapkamer die ik deel met Jolie, Robin en Isabel, de vier meiden uit ons zeven koppen tellende vriendengroepje. Vic, Steyn en Matt, die eigenlijk Matthew heet maar dat een suffe naam vindt, maken het groepje compleet. Stiekem hoop ik dat ik gewoon aan één van die jongens wordt gekoppeld, aangezien ik een beetje verlegen ben bij mensen die ik niet ken en me bovendien niet zo goed raad weet bij spelletjes als seven minutes in heaven. Die andere jongens verwachten misschien wel dat ik ze ga zoenen ofzo.
Nou, mooi niet dus.
Hoewel...
'Nina! Je mag weer komen!' Jolie's heldere stem doet me ontwaken aan mijn vreemde, circulerende gedachten en verward duw ik de deur open. Alle ogen richten zich op mij en ik voel mijn wangen rood worden. Ik houd er niet zo van als mensen me aanstaren. Onhandig beweeg ik me voort richting de kring die zich heeft gevormd om een hoop voorwerpen heen en ik plof tussen Jolie en Matt, mijn twee beste vrienden in.
Mijn blik dwaalt af naar de hoop voorwerpen en mijn ogen vinden een roos, een fotolijstje, een pakje speelkaarten, een pakje tarotkaarten, een dagboek en een papier waarop iets is geschreven, maar ik kan niet goed zien wat. Het is nu de bedoeling dat ik één van hen kies, is het niet? Onwillekeurig beweeg ik mijn hand richting de voorwerpen en pak...


...het fotolijstje. De lijst is leeg en ik vraag me zo hevig af wat er in heeft gezeten, dat ik het zonder nadenken heb opgepakt. Een jongen met intens verdrietiege, donkerblauwe ogen, staat op en sjokt richting de deur. Verbaasd volg ik hem, me afvragend wat er met hem aan de hand is. Door zijn enorme lengte, en daardoor de enorme stappen die hij noemt, moet ik bijna rennen om hem bij te houden.
'Hé, wacht even...' mompel ik, maar mijn stem sterft langzaam af als de jongen zich omdraait en me aankijkt.
'Kijk,' begint hij. 'Ik ben hier omdat de vakantie al geboekt was. Er is iets gebeurd waardoor ik eigenlijk niet meer mee wilde, maar mijn vrienden hebben me meegsleept, omdat ze vinden dat ik afleiding nodig heb. Maar voor mij is dat absoluut niet met een wildvreemd meisje gaan lopen rotzooien, dus verwacht niet te veel.'
Ik trek een grimas. 'Alsjeblieft zeg, ik zit daar ook niet op te wachten hoor. Trouwens, als je niet naar binnen wil, moet je het gewoon zeggen, dan draaien we weer om.'
Een flauwe glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Nee, het is oké, ik denk dat ik jou nog wel aankan zeven minuten lang.'
'Nou, dankjewel, denk ik,' zeg ik lichtelijk verward. 'Ik ben trouwens Nina, jij?'
'Cas,' zegt de jongen. 'Maar ik denk dat we naar binnen moeten.'
Hij duwt de deur open en laat zich op het dichtsbijzijnde bed zakken. Ongemakkelijk ga ik naast hem zitten en na een tijdje naar het plafond staren besluit ik hem toch te vragen naar de gebeurtenis waarover hij het eerder had.
'Zeg... Wil je vertellen wat er is gebeurd? Als je het niet wilt, hoeft het niet hoor, maar het lucht vaak op om er over te praten.'
Cas schudt zijn hoofd langzaam en kijkt me dan met een glimlach aan. 'Bedankt, maar dat is niet nodig. Ik moet alles voor mezelf even op een rijtje zetten. Misschien dat ik daarna kan praten.'
'In ieder geval, als je iemand nodig hebt, kun je altijd bij mij aankloppen,' zeg ik vriendelijk en ik besluit dat ik deze jongen best graag mag. Hij is tenminste oprecht, en dat zie ik graag in een jongen.
Als Jolie ons terugroept, fluistert hij nog heel even 'Dankjewel, Nina.' en daarna verlaten we de kamer.

- Wordt vervolgd???