Verraad - Uitkomsten

Wind (7 x uitgekomen)

Het enige wat haar volgde was haar schaduw, maar zo voelde het niet. Aan het einde van de straat wilde de wind haar kruisen, maar ze besloot even te wachten tot hij voorbij was. Ze ademde diep in en uit, trok haar capuchon nog iets verder over haar hoofd en stak de straat over. De laatst overgebleven zonnestralen sneden in haar nog amper zichtbare huid. Ze droeg een lange zwarte jas met een brede capuchon die tot over haar ogen rijkte. Het tikken van haar schoentjes op de plaveien verraadde dat ze geen hersenschim was, zo zweverig beweegde ze zich voort. Na nog een paar keer de wind gekruist te hebben sloot ze zich bij hem aan. Samen zwierven ze nu door de smalle steegjes van de stad. De wind sprak in ruisende vlagen, zij antwoordde enkel door haar pas te versnellen. Ze verliet de wind met een zwaai van haar mantel, en sloeg een donkere steeg in. Ze zuchtte opgelucht, ging langzamer lopen en zette haar capuchon af. Alsof het gene dat haar volgde haar verlaten had. Haar schaduw. Ze was nu zo ver, ze mocht nu niet nog even alles verpesten. Ze had verraden, vermoord, al het bewijsmateriaal aangetrokken of afgegeven. Ze klopte op een deur, mompelde iets onverstaanbaars. Daarna opende ze zelf de deur. Zij wist dat dit allemaal een list was, een complot tegen alles wat ze haatte.
‘Is het gelukt?’ echode een lage vrouwe stem door de duistere kamer.
Ze pakte een kistje onder haar lange jas vandaan en zette et voor zich neer. Woorden waren niet nodig, die zouden haar alleen maar verraden. Haar hoofd hield ze naar de grond gericht, zodat alleen haar lijkbleke haar zichtbaar kon zijn. De stem snoof, een teken dat ze weg mocht. Ze draaide zich om, en liep in stilte door de deur naar buiten. De deur sloot ze achter zich. In de steeg gooide ze haar lange jas uit, en smeet hem in een container. Ze had het alleen maar gedragen zodat ze zich niet zou verraden. Ja, ze had iemand moeten vermoorden die niet dood had mogen gaan, maar het was allemaal onderdeel van iets veel groters, zij zou degene zijn die alles wat ze haatte zou uitschakelen, en daar mocht bloed voor vloeien. Ze lachte luid, haar stem sneerde door het smalle steegje. Ze haalde onder haar trui een amuletketting tevoorschijn, als ze erachter was hoe het werkte zou alles zijn zoals zij dat wilde. Eenmaal op de grote weg aangekomen, vergezelde de wind haar weer. Hij klopte tevreden op haar schouder, en voer haar mee.

Niemand wist dat ze haar beste vriendin verraden had, de regen.

Zon (15 x uitgekomen)

De zon voedde haar haren met glans en tintte haar huid lichtjes bruin.
Ze ademde diep in. Het weer was heerlijk; er stond geen wind en het regende niet. Zo mocht het weer voor haar altijd zijn. Ze sloot verrukt haar ogen en genoot van de warme zonnestralen die haar lichaam aanbaden. Haast had ze niet, want niemand kon haar nu toch nog tegenhouden. Ze lachten hardop, denkend aan wat ze over een paar uur allemaal zou kunnen bereiken. Het was stil in de steegjes van de stad, maar toch mocht ze niet teveel opvallen. Ze voelde in haar zakken en haalde er een verfrommelde hoed uit, ze klapte hem uit en zette hem voldaan op. Haar ogen en gezicht kon ze nu verbergen, maar haar vrolijkheid verraadde dat er meer in het spel was. Ze kon het niet laten en begon te huppelen over de plaveien, haar haren danste achter haar aan. Eén van haar tegenstanders was gelukkig al uitgeschakeld, dacht ze tevreden terwijl ze met de topjes van haar wijsvinger en duim over de rand van haar zonnehoed streek. Dat kind wilde niet meewerken, dus had ze haar maar laten uitgeschakelen. Gelukkig was de andere iets makkelijker, met haar zou ze later wel afrekenen. Ze sloeg een smal steegje in en ging een huis binnen. Ze zette haar hoed af en smeet hem afgedankt in een hoekje van het donkere vertrek. Zelf ging ze in een grote fauteuil zitten, met de rugleuning naar de deur. Daar wachtte ze tot haar geliefde zon onder zou gaan en de avond aan zou breken.

Die avond stak een hevige wind op, een teken dat het nu zou gaan gebeuren. Een lange gedaante opende stilletjes de deur.
‘Is het gelukt?’ vroeg ze op haar laagste toon.
De gedaante pakte iets onder haar lange jas vandaan en zette het voor haar voeten neer. Ze maakte aan haar actie geen woorden vuil, en ze vertrok met dezelfde stilte als waarmee ze gekomen was. In dit doosje zou het moeten zitten, ze stond op uit haar Fauteuil en liep gretig op het doosje af. Ze tilde het op en opende het. Maar het doosje was leeg. Op dat moment hoorde ze een harde lach, die door merg en been zou gaan als ze in de maling zou zijn genomen. Ze tilde de bodem uit het doosje, natuurlijk was het amulet wat in het doosje lag niet belangrijk. Het enige wat telde was het briefje op de bodem van het doosje. In oude runnen stond het antwoord om alles wat ze haatte uit te schakelen. Ze las het briefje, maar zou het een andere keer ontpluizen. Het was immers nacht en niemand mocht weten dat er iemand in dit huis was. Ze pakte het doosje met het briefje en zette het in de kelder, daarna liep ze naar de oude bank in de woonkamer, waar ze voldaan op ging liggen. Niet kon haar nog stoppen. Morgen zou de zon haar toelachen als nooit te voren, en met die gedachte viel ze inslaap. Regendruppels begonnen zachtjes tegen haar raam te tikken, maar ze werd niet wakker. Wraak was dichter bij dan ooit.

Niemand wist, dat ze de wind verraden had.

Regen (4 x uitgekomen)

Het regende die avond toen ze vertrok om alles wat ze haatte uit te schakelen. De regen bonkte zo hard tegen haar hoofd, schouders en borst dat het voelde alsof ze met stenen bekogeld werd, maar het voelde voor haar niet onprettig. Ze werd wel vaker vergezeld door de regen. Ze droeg enkel een dun zomerjurkje. Geen schoenen, geen jas, geen hoed. Haar lange zwarte haar plakte tegen haar voorhoofd, regendruppels drupte als een waterval van de zoom van haar jurkje, maar binnenin haar scheen de zon wel overduidelijk, want de grote grijns was niet van haar gezicht af te krijgen. Niemand was op straat, alle gordijnen waren gesloten, ze hoefde dus niet bang te zijn dat iemand haar zou zien in de smalle steegjes van de stad. Door de harde regen stak er ook automatisch een koude wind op. Ze versnelde haar pas en liet in een smalle steeg de wind achter zich. Opgelucht haalde ze adem, ze was waar ze moest zijn. Ze opende een luik en liet zich in een kille kelder glijden. De regendruppels die van haar lichaam gleden vormde een plasje op de plek waar ze stond, haar haren begonnen zich op te krullen, maar om haar uiterlijk maakte ze zich nu de minste zorgen. Ze had niets te verbergen, behalve het feit dat ze leefde, maar dat zou ook snel over zijn. Het licht sprong aan, en ze knipperde verward met haar ogen. Het luik waar ze door naarbinnen was gekomen vloog met een ruk open, en de regen plensde de kelder in. Ze lachte, ze kirde, ze krijste het uit. Haar doel was bereikt. Haar schoenen, jas en hoed was ze kwijtgeraakt, maar die had ze nu ook niet meer nodig. Ze hoefde zich niet meer voor te doen als iemand anders. Ze had haar reis niet voor niets gemaakt. Het water stond al aan haar middel, en later zou de hele kelder, het hele huis volgestroomd zijn met water. Ze maakte dat ze weg kwam. en belande zo weer op de natte straten van de stad. Ze holde, nee sprintte naar de hoofdstraat waar een luidde donderslag haar feliciteerde.

Niemand wist dat ze de zon verraden had.