Het einde van Bevroren Tranen, la grande finale! - Uitkomsten

suikerzoet (14 x uitgekomen)

Dus, jij gaat voor de 'en ze leefden nog lang en gelukkig'. Schattig(duivel). Geniet maar van dit zoete einde. Ja zoet is het want het is namelijk
Wraak (muhaha)
"Het maakt niks uit", versta ik. Edward, je moet niet zo jammeren. Als het niks uitmaakt, waarom zou ik me dan zorgen maken? Er is een ding wat je moet doen wanneer er geen uitweg is. En we weten allemaal wat dat is...
Ik kijk naar rechts, kijk Jasper aan, hij knikt. Kijk naar links, knik. Tel in stilte af. Drie, twee... een! Voor Dennis en de vrijheid! De Volturi weet niet wat hun overkomt! Één gigantische witte wolk stormt op de zwarte massa af. Toch... na enkele seconden is het doodstil. Geen voeten die me vergezellen. Al snel heb ik door wat er gebeurd is. Het is Alec, hij legt mijn mini-leger plat. Hier sta ik alleen voor. In mijn uppie tegenover de hele Volturi-wacht. Nu moet ik snel zijn of anders... Felix springt op me af. Zijn gigantische gestalte werpt een schaduw over mij. Armen, sterk genoeg om mij te wurgen in een simpele beweging. Zwaar genoeg om mij tegen de grond te pletten, zodat ik steen in mijn mond proeven zal. Het gevaarte is niets verwijdert van mij. Ik voel zijn energie al mij vernietigen. Een kracht waar je u tegen zegt, zo sterk.
Zoekend naar een uitweg zie ik in een vlaag. Tijd gaat slomer, mijn doelwit staat namelijk precies op de juiste plek. Onbeschermd, onoplettend, nog net niet manisch lachend. Daar, daar is het! Mijn vluchtroute! Nog net voordat Felix op mij neerstort buk ik. Hij corrigeert. Zijn armen schieten naar voren. Klaar om mij te pakken. Ik span mijn spieren aan. Stroom verspreidt zich door mijn lichaam. Een stap. De voet zet zich af. Een sprong, ik raas door de lucht. Ontwijk, op het nippertje, aan de reus. Hopelijk zit het me mee! Er hoeft maar iets fout te gaan. Één beweging kan me fataal zijn. Alec heeft nog niets in de gaten.
"Plof!", Felix belandt op de grond. Steen verbrijzelt onder zijn voeten. Schietop! Gierig grazen mijn handen. Naar de vervloekte. De jongen die ik haat. Die mij pijn doet. Keer op keer. Hij moet boeten! Het is nu of nooit. Van de grond van mijn hart bid ik. Bidden voor een kans. Om mijn taak af te maken. Achter mij strekt Felix zich uit. Ieder moment kan hij toeslaan. Laat hem mij niet voor zijn!
Uit spanning verbeeld ik me dingen. Mijn hart, het klopt. In mijn oren notabene!
Híj keert zich om. Rode ogen. Ze schieten van klein kalm naar geschrokken groot. Te laat. Voor jou, Alec. Niet voor mij. Hier is wat je verdient. Mierzoete aandacht. In de puurste vorm. Aanvaard het. Wraak. Ik zie het. Ruik het. Ik voel het. Zijn gladde haren tussen mijn vingertoppen. Mijn ogen vernauwen zich. Mond gaat open. Een rij scherpe, parelwitte tanden schittert. Zijn nek. Die witte nek....
Gaat eraan!
Hij gooit zijn handen omhoog; "Alsjeblieft, nee!", een gil die wordt gesmoord. Felix grijpt mijn enkel. In elk geval heb ik al beet. Nimmer laat ik mijn prooi meer gaan. Alec is van mij!
Huid spant zich aan. De druk stijgt. Eerst scheurt mijn been eraf. Daarbij komt een akelig krakend geluid vrij. Naast een onaangenaam gevoel. Behoorlijk onaangenaam, alles behalve prettig. Maar ik laat mooi niet los! Al halen ze mijn hele lijf eraf! Nee, ik zal mijn wraak krijgen. Hierop heb ik te lang gewacht. Woede is te lang opgekropt. Ik heb de controle erover verloren. Haat overheerst mij. Daar gaat mijn laatste enkel. Klauwen zetten zich vast in de schouders. Ongelovelijk! Hoe de bovenste helft handelt. Het negeert totaal de hele onderste helft!
De lijkbleke huid verslind ik. Sneller en sneller bijt ik me een weg door de keel. Van de hopeloze jongen is amper wat over. Auw! Een flinke ruk aan mijn romp verhindert dat ik door kan bijten. Help me! Ik wil Alec niet ongestraft weg laten komen. Jammer genoeg is er geen mogelijkheid om hem aan te steken. Nergens is vuur. Niet binnen míjn bereik tenminste. Eigenlijk hoor ik bang te zijn. Op z'n minst geïntimideerd. Angst voel ik niet. Het zal wel aan mij liggen. Want als ik nu bang in een hoekje ga zitten is het zeker gedaan met Dennis! En Nynke en Tay...
Doorgaan. Bloed, zweet, tranen, niks daarvan toon ik. Slechts moed. Of is het waanzin? Ík doe niks. Het is een boemerang. Alec heeft hem geworpen. Logischerwijs krijgt hij hem terug. Tegen zijn hoofd. Van mij.
En dan laat Felix los. Ik begrijp er niks van! Hij moet mij toch stoppen. Gekreun komt van de halve zombies die zich van de grond af drukken. Juist. Nu snap ik het! Wanneer zijn hoofd eraf gebeten word, raakt zijn concentratie kwijt en daarom... Flits! Dennis smijt Felix met een ongekende kracht tegen de grond. Normaal gesproken zou ik mijn been pakken. Vandaag is alles behalve 'normaal gesproken'. Dus ik houd niet op met bijten.
Eindelijk! De kop is eraf. Zijn arm valt op de grond. Naast zijn lichaam. Haastig smijt ik zijn hoofd naar de andere kant van de ruimte. Vlug gris ik mijn benen. Terwijl Dennis Felix bezighoud plak ik mijn been terug. Er valt geen tijd te verliezen. Zodra de Volturi versterking krijgt gaan we eraan! Ik heb een aansteker of lucifers nodig. Iets om dit lijk mee te verbranden. Helaas, ik krijg geen tijd om op zoek te gaan. Jane, dat kreng, valt míjn Dennis aan. Hoe durft ze! Ik stort me met mijn volle gewicht op haar. Ondertussen is iedereen aan het vechten. Nynke heeft net iemand aan stukken gescheurd en rent op haar volgende slachtoffer af. Vol elegantie springt ze op Chelsea af. Ze is een roofdier. Soepel beweegt ze door de lucht.
"Nynke, ruk de kop eraf!", gil ik. Zij aan zij vechten wij. Gedreven door woede, angst misschien wanhoop. Gemotiveerd door vriendschap, liefde of trouw, het maakt geen verschil. wij zijn alleen verwikkeld in de strijd om leven en dood. Overleven is ons enige doel. In dit geval kan dat alleen door te vechten. Wie dat niet doet sterft.
Vanuit mijn ooghoek zie ik een monster. Monster, waar ik van houd. Gehoorzaam rukt ze aan de kop. Met krachtige bewegingen trekt ze Chelsea's hoofd eraf.
Ik mep Jane neer. Scheur haar lijf moeiteloos doormidden. Wordt verrast door een prikkel.
Pijn verspreid zich door mijn lichaam. Maar ik voel het niet. Mijn concentratie ligt nu volledig bij mijn vijand. Sterf Jane! Geef de strijd op! Woelend probeert ze mij aan te vallen. Te martelen. Ze doet haar best maar! Mijn klauw schiet omhoog, haalt uit. Mijn nagels gaan dwars door de zwarte stof, door de huid. Ik hoor het breken. Nog een keer sla ik toe. Deze keer met alle opgekropte emotie verzameld in één vuistslag. "Bam!" Dwars door haar hart. Tot de grond onder mijn knokkels verpulvert. Verpulvert, tot stof.
Haar ogen sluiten.
"Ah", stoot ze uit.
"Zo voelt pijn dus", concludeert haar kleine stem. Klopt. Dit is pijn. Voetstappen galmen door de zaal. Te laat merk ik het.
Even leken wij zo sterk. Voor heel even had ik hoop. Dat is over. Voorbij is de kans die wij gekregen hebben. Het is voorbij dat ze ons onze gang laten gaan.
De wacht is veel groter dan wij konden verwachten. Een dozijn zwarte capen verschijnt. Dat is teveel. Daar kunnen wij nooit tegenop! Doem is wat ons te wachten staat.
Ik kijk naar de grond. Alice werpt me de lucifers toe. Ik strijk de lucifer langs het doosje, gooi het doosje weer terug. Vlug steek ik de vlam in Jane. Snel sta ik op, ren op de zwarte massa af.
Plotseling krijst Taylor. Aro staat voor mijn neus. Taylor's polsen zitten vast in zijn greep. "Help!", echoot het in mijn gedachten.
Stop! Ik rem. Zal ik haar redden? Kan dat? Wanhopig kijk ik de zaal rond. Dapper vecht Nynke met Afton. Ze is druk bezig met koppensnellen. Iets waar ze voor geboren is. Edward, hevig in strijd met Heidi. Nog iemand staat op het punt Jasper aan te vallen, Alice ontwijkt Felix.... Dennis en Demetri trekken elkaar de ledenmaten ervanaf...Het komt dus op mij aan.
"Sta daar niet zo!", schreeuwt Edward met bliksem in zijn ogen. Wat!?! Aro uitdagen is smeken om de dood!
Hij drukt zijn arm terug op zijn plaats; "Doe nou maar!"
Renata staat aan Aro's zij. Zij is de rede waarom niemand anders dit voor mij kan doen. Want ik weet; zij is hèt schild van Aro. Zij kan je wil veranderen. Maar was de wil niet de sleutel van mijn talent? Nu, Aro, zet je schrap. Ik kom eraan. En ik heb kwaad in de zin. Concentratie. Lucht giert langs mijn oren. Renata vormt geen bedreiging voor mij. Mijn gevoel wilt me laten omkeren. Maar ik ga door. Door de barrière heen. Sta oog in oog met Aro. Halt!
Op tijd besef ik me dat Taylor’s leven letterlijk in Aro’s handen ligt nu. Hij kan haar wat aandoen voor ik hem vermoord heb. Dan nog te zwijgen over het probleem van de rest van de Volturi…. Die mij aangaapt. Een geheimzinnig lachje siert Aro’s mond.
Ja, hij weet wat ik denk. Hij bepaalt het spel. Jammer voor mij.
“Wat gaat het worden?”, urgh! Ik haat retorische vragen!; “Je eer?”, hij laat bewust een pauze vallen. Zo krijgt de wacht de kans om dichterbij te komen; “Je vriendin… of toch misschien je geliefde?”, hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt naar een punt achter mij. Omdraaien doe ik niet, ik geloof hem zo wel. Het is duidelijk dat wij weten wat we aan elkaar hebben. Tegenover mij staat een wijs en machtig man. Eentje die ik tot vijand heb gemaakt. Voor hem staat een klein meisje. Sterk door haar wil. Oorzaak van vele problemen. En zij volgt haar gevoel.
“Ik ben niet bang voor jou”, spot ik. Verder weet ik niets te zeggen.
“Jammer”, hij loopt met zijn vingers naar Taylor’s keel. Het oogcontact wordt niet verbroken; “Dat je niet bij ons wilt”
Ik grom. Als hij haar ook maar een haartje krenkt! Taylor staat stijf van angst.
“Ik zie namelijk… Dat je erg veel doorzettingsvermogen hebt”
Ik vernauw mijn ogen tot spleetjes.
“Dan nog die moed en kracht”
Vleiend. Ik accepteer die complimentjes niet, ik heb er toch niks aan. Noch die eigenschappen noch die complimentjes helpt mij uit deze situatie.
“Om je doel te bereiken”, er klinkt een soort treurigheid naar mij vanuit zijn stem; “Doe je alles”
Verbazingwekkend hè? Mijn hoofd zit vol sarcastische opmerkingen. Woorden die ik niet hoef te zeggen.
“Helaas, wil je het verkeerde bereiken. Ik kan je echt niet overtuigen hè?”,zijn vingers krommen om Taylor’s nek. Woest kijk ik Aro aan; “Nooit. Ik werk niet voor massamoordenaars. Al zeker niet wanneer ze de wereld willen overheersen”, sis ik. Mijn vuisten ballen zich.
“Wat sneu”, zijn vingers trekken strakker. Taylor grijpt naar haar keel. Ze spartelt en rochelt. Ze stikt. Een witte vlaag, vliegt voor mijn ogen. Stofwolken van afgebrokkeld steen laaien vervagen mijn zicht. Opeens zijn Taylor en Aro weg! Ik raak nu in paniek!
“Pfoe!”, hoor ik. Maar het is niet een stem die ik verwacht.
“Cagna?”
Ze komt overeind, wrijft het stof van haar handen.
“Jij zag eruit alsof je wel wat hulp kunt gebruiken”
Ik beken; “Ja. Maar hoe-”
“-Vragen kun je later ook stellen. We moeten eerst zorgen dat we dit overleven”
Ik besluit dat ik maar beter naar haar kan luisteren. Caius stuurt Santiago op mij af. Oeps!
Doffe dreunen komen dichterbij. Ik neem een aanloop en zet me af. Zijn hand schiet naar boven. Kom op, wees snel genoeg! Smekend versnel ik in de lucht. Mijn buik glijd over iets hards. Het remt me af. Ik duik tussen zijn benen door. Hij herstelt en keert zich om. Op het nippertje lukt het me niet gegrepen te worden.
“Cagna, ik kan dit niet alleen aan!”
“Volhouden”, terwijl ik voor Santiago aan het wegvluchten ben probeert zij Taylor in veiligheid te brengen. Ze is al in het midden van de zaal. Dan laat ze haar los. Hè? Waarom leg je haar daar neer? Dat is gevaarlijk! Er vliegen daar hartstikke veel vampiers rond! Dan gebeurt er iets onverwachts. Het bewegingsloze lichaam- Toch levende, ik hoor de smakelijke hartslag.- beweegt uit zichzelf. Mysterieuserwijs zweeft het door de zaal. Dat is onmogelijk! Cagna lijkt er echter geen aandacht aan te besteden. Ondertussen is zij al in de weer met de volgende vampier. Ik word wakker geschud. Santiago pakt mijn enkel. Geschrokken til ik mijn been op. Ik voel de hand zich om mijn laars sluiten. Ik probeer mijn voet los te krijgen. Het leer wrijft langs mijn huid. Dan plopt de laars uit. Ongemakkelijk hinkel ik wat. Ik maak gebruik van de verassing en spring tegen de muur, ren omhoog. Mijn voeten racen over het plafond. Laten los van de ondergrond. Met een salto nader ik het midden van de roos. Ja! Strike! Mijn zwaarte-energie krijgt Santiago neer.
“1-0”, lach ik. Wauw, dat voelt zo goed! Moet ik vaker doen! Grijnzend kijk ik neer. Trots, op een nieuw niveau. Een wind raast. Dreigend trek ik Felix’ hoofd aan zijn haar op. Ik blijf op zijn rug staan. Donder boven mijn hoofd. Ik richt mijn aandacht erop, laat Felix los. Stom van me om me zo kwetsbaar te maken. Marmer slaat tegen mijn kop. Een sterke hand omklemt mijn luchtweg. Aan de grond geketend probeer ik mijn aanvaller te zien. Vanuit mijn ooghoek merk ik op dat het Corin is. Als de omschrijvingen kloppen… hij is iets anders dan ik me voorstelde. Er is iets vreemds aan zijn houding… Hij valt mij aan, maar in zijn gezicht wordt de haat niet weerspiegelt, de haat die ik continu gevoeld heb. Ik begrijp het niet. Iemand aanvallen die je niet haat doe je niet. Die laat je simpelweg met rust. Felix viel ik enkel aan uit zelfbescherming, Alec en Jane wil ik nooit meer zien. Zelfs niet in mijn herinnering. Als ik ze vergeten kon, kon ik ze maar vergeten! Dus, ik doe Corin niets. Hij valt mij aan. Waarom? Een stem in mijn hoofd antwoordt. Ben jij zo naïef? Jij staat aan de ene kant, hij de andere. Weet dat jij iedereen wilt doden die Dennis wat doet. Of een willekeurig persoon waarom je meer geeft dan om jezelf. En dat zijn er behoorlijk veel! Één subtiel verschil; ik ben boos op degene die Dennis pijn doet. In deze jonge man is geen spoor van die verdedigende woede. Geen reden. Gefascineerd blijf ik liggen. Relatief langzaam leg ik mijn hand om zijn arm. Een zware adem.
Hij is verwonderd;“Ben jij niet bang?”, alsof ik hem teleurstel. Alsof dàt hem teleurstelt.
Ik vind de moed mijn vraag te stellen; “Jij wilt mij niet vermoorden, waarom?”
Boos gromt hij; “Wil ik wel!”, hij houd mij niet voor de gek. Eerder zichzelf.
“Geloof je al die onzin? Nee, ik ben niet echt bang. Of ik voel het niet”, in een oogwenk zijn de rollen letterlijk omgedraaid. Hij ligt met zijn rug tegen de grond, ik zet hem klem.
“Luister, je krijgt nu de kans je bij ons aan te sluiten. Doe je dit niet, tsja, dan ben ik gedwongen je van het leven te beroven”, leg ik uit. Geen reactie. Wat is dat voor een standaard Volturi reactie? Bedenkelijk schudt hij zijn hoofd; “Jullie komen hier toch nooit levend uit”
Onweer. De felle lichtflits beschijnt de demon der demonen, Bella. Ik kan mijn grom niet inhouden, ruk Corin’s arm eraf, dan de andere en loop weg.
“Ik reken later wel met jou af”, grom ik naar hem, waarbij ik hem mijn gemene tanden toon.
Maar eerst wil ik me wreken voor Lila. Vingers krommen. Gelijke stappen. Geluid valt weg. Donder en voetstappen is alles wat ik hoor. Vechtende vampiers staan buiten deze dimensie. Vuur raast om ons heen. Uitnodigend hou ik mijn hoofd scheef. Hallo kleine heks. Klein, dat is ze. 17 of 18 en dan amper groter dan mij… Ontrouw, harteloos, ik ben beduidend ouder, groter. Ze maakt geen beweging, wacht mijn zet af.
Bliksem, laat de grond trillen. Mijn balans wordt verstoord. En dan zie ik hem. De adem wordt mij ontnomen. Geschrokken ren ik op hem af.
“Dennis, ik kom eraan!”, ik sprint tussen de overige aanwezigen door. Het gaat alles behalve goed met Dennis. Santiago, aan wie ik zojuist ontsnapt was, haalt nu repen van mijn geliefde af. Verschrikkelijk om dat zo te zien. Verbazend hoe traag 520 km/h is.
“Laat hem met rust!”, uit alle macht ruk ik aan Santiago’s hoofd. Vervolgens zet ik mijn tanden in zijn bovenarm. Dennis schopt, krabt, om zichzelf los te krijgen. Samen strijden wij tegen Santiago.
Verderop staan Edward en Bella. Net zoals ik, neemt Nynke de tijd om naar ze te kijken. De hartbrekende woorden van Bella blijven dansen door mijn hoofd terwijl ik Santiago’s oren eraf scheur.
“Herken je me dan niet meer?”, bah, die stem maakt me ziek; “Edward, je hield van me”
Edward schudt zijn hoofd; “Ik hou nog altijd van wie jij was”
“Kom hier, dan kunnen we weer samen zijn”
Nijdig werp ik de oren op het vuur gelijk met dat Nynke Corin’s armen gooit. Santiago graait naar zijn oren, maar ze zijn hem al voorbij gevlogen. Dennis land met vier poten op de grond, tackelt Santiago. Bezeten tweeëndelen wij hem.
Aarzelend loopt Edward naar Bella toe. Haar armen gespreid. Zijn gedachten verdwijnen in een wolk. Verstand gaat verloren. Gevoel beweegt hem voort. Teder raken hun opgeven vingertoppen elkaar. Verlangend fonkelt het verdriet in zijn ogen. Een bescheiden lach verschijnt op Bella’s gelaat. Teleurstelling spreekt vanuit Nynke.
“Samen zijn? Wij? Hoe?”, het is inmiddels duidelijk dat zijn gevoelens voor Bella nog ergens zijn. Zij speelt in om zijn breekbaarheid. Zwoele gebaren.
“Het bloed heeft je verlaten. Je geur… je bent zo verandert”,hoor ik in de verte. Dennis beveelt me het been op het vuur te gooien. Dan zie ik Alice gewurgd worden. Onmiddellijk smijt ik het been tegen haar tegenstander. Het geeft haar net de tijd die ze nodig had. Binnen 1 seconde ligt het lichaam van de Volturo te branden. En het been vliegt erachteraan.
Terug naar Edward. Nog altijd leeft zijn tegenstander…
“Ik ben nog altijd jouw Bella, hier diep van binnen”, ze wijst naar haar hart. Urgh, ik denk dat ik moet overgeven.
“Bella”, herhaalt Edward als een complete debiel.
“Ik was zo bang”,aanstelster; “Maar hoopte dat jij terug zou komen. Vanaf het moment dat ik mijn plaats innam, heb ik op je gewacht”, liegbeest!
“Ik heb je gemist”,hoe dom kun je zijn! Edward! Edward luister! Doe geen dingen waar je later spijt van krijgt! Denk aan Nynke! Maar hij luistert niet. Bella heeft hem in zijn macht. En Nynke kijkt hopeloos toe.
“Edward! Vergeet niet dat zij Bella niet is! Hoor je? Zij is Bella niet! Geloof haar niet! Jij hebt Bella lang geleden gedood. De echte Bella is dood. Dit is slechts een demon in haar huid!”, schreeuw ik wanhopig.
“Omhels me”, zegt Edward gehypnotiseerd.
Verbaasd vraagt Bella; “Waarom?”
Edward, de idioot, legt zijn armen om haar heen.
“Wat doe je nou? Je krijgt Bella niet meer terug! Nooit meer. Zorg dat je van haar afkomt”, smeek ik. Voor zowel mezelf als Nynke. Arme meid, ik hoop maar dat Jasper uit haar buurt blijft. Zoveel verdriet. Slechte dingen overkomen altijd goede personen. Edward legt zijn hoofd in Bella’s nek. Edward! Dwaas! Brengt zijn lippen naar haar hals. Ze heeft gewonnen en geeft zich over aan het genot. Nynke’s grom kan de aarde laten beven, van hier tot aan Tokio. Tsunami’s veroorzaken, chaos. De wereld laten exploderen.
“Hap!”, een vergankelijke snak. “Boem”, ze valt op de grond. Verontwaardigd brengt Bella haar hand naar haar nek; “Edward, wat doe je nou?”
“Mijn trouw bewijzen. Aan mijn ware liefde; Nynke Moontree”
Bella’s gezicht betrekt. Terecht, zij heeft Edward pijn gedaan. Zij liet hem geloven dat zij dood was. Jake dacht dat Edward Bella gedood had. Jake versterkte dat Edward zich schuldig voelde. Edward heeft geen geluk gekend tot Nynke daar was. Nu wilt zij hem ervan overtuigen dat zij op hem gewacht heeft. Zij heeft haar kansen bij hem verpest.
Er is weinig moeite nodig om Bella te verscheuren en in het vuur te gooien.
Uit het niets verschenen is Alec daar. Ik dacht dat ik van jou af was. Nee, je bent er echt nog. Schuchter bespeur ik de zaal op meer verassingen. Taylor is nergens te bekennen.
“Wat? Je dacht toch niet dat je van me af was?”
“Nee, je hoort dood te zijn!”
“Kan ik het helpen dat jij vergeet dat je vampiers eerst in de fik moet steken. Anders valt het te verwachten dat ze zichzelf weer bij elkaar rapen”
“Stop, dat weet ik”, rustig; “Het maakt niks uit”
Zelfverzekerd lacht hij; “Zie je, je houd van mij”
“Wat?!?”, dat heb ik nooit gezegd; “Ik vermaal je nu tot er niks meer van je over is en gooi het poeder in de vlammen zodat die nog harder gaan branden”, mijn voeten schuiven in stilte over de vloer. Opeens vlieg ik door de lucht met wijd opengesperde mond. Haal slierten wit gesteente van het standbeeld af, laat ze in het vuur aan mijn zij vallen. Spuug de vuile stukken uit mijn mond. Aai hem over de borst. Ergens lijkt het erop dat hij ervan geniet. Ik voel aan zijn spieren, druk tot ik de juiste plek vind. Mijn duim drukt door de long. Van zijn wervelkolom en middenrif plet de rest van de vingers hem. Hij knijpt in mijn schouder. Barsten tonen zich en verdwijnen dan weer, als een nieuw stuk van hem vernietigd wordt.
Meer vampiers vullen de zaal en trekken ten strijde. Geobsedeerd ga ik verder met zijn onderarm.. gris het puin uit de leegte waar zijn hart zat. Hol het helemaal uit, en voer het aan de vlammenzee. De vlammen laaien hoog op, ik moet weg nu. Snel huppel ik achteruit. Mijn zicht op de verkolende Alec vastgevroren.
Een koude muur houd mij tegen. Ik zucht. Mijn geluk moet zo langzamerhand op raken. Geluk duurt niet eeuwig. Bij mij tenminste. Oké, wanneer kom je in actie? Wacht ik af wat de ander doet of zet ik de eerste stap? De Volturi-persoon beweegt zijn schouderbladen. Meteen sta ik op alert, als ik dat niet al was. Vingers krommen weer tot klauwen. Een snelle draai. Vurig kijk ik in de bloeddorstige ogen van…Dennis?
Haastig grijp hij mijn elleboog; “Vlug, we moeten gaan, dit gebouw brand zo af!”
“Wacht! Waar zijn de anderen?”, ik wil niet dat Taylor achteraf nog hier blijkt te liggen! Of dat Jasper, Nynke, Alice, Canga en Edward vechtend ten onder gaan nu. Zwarte rook prikt in mijn ogen. As glipt onder mijn voeten vandaan bij elke stap. Elke stap die Dennis mij dwingt te zetten.
“Die redden zich wel!”, roept hij. Maar wat als de Volturi ontkomt?“Werk nou mee! Ik wil hier samen uitkomen, en levend!”
“Maar-”, pieker ik.
“-Nee, zij staan vast al buiten, zich zorgen te maken over ons, ga naar ze toe, gauw!”, beveelt hij. Ik geloof hem niet. Wij weten dat het onmogelijk is dat zeven vampiers de grootste vampiermacht ooit kunnen verslaan, zonder dat er ook maar een van de zeven sterft! Of überhaupt meer dan één overleeft! Laat staan dat wij ze verslaan. Toch ga ik mee, voor hem. Waarschijnlijk zijn ze ook niet meer te redden. Laat alle hoop varen.Overwinning is niet hetzelfde. Maar dit is wat ik krijg. Buiten houden wolken de zon tegen. De barsten in het grijze rotsachtige gehemelte sluiten aan bij Dennis’ stemming. Kwetsbaar en hard tegelijk.Net die knuffel die… Taylor me nu geeft! Ik houd haar stevig vast. Buiten haar staan Edward en Nynke daar, Nynke en Alice stormen op mij af en ook Jasper geeft mij een stevige omhelzing.
“Ik dacht dat ik jullie kwijt was. Verwachtte dat wij er allemaal leven uit zouden komen. Met name Taylor…”
“Fred heeft me gered”, zegt ze blij.
“Fred?”, die naam kwam ook voor in Dennis’ verhaal! Een blonde jongen van studenten leeftijd staat verschuilt achter Edward en Cagna. Ik spring en roep; “Heey, Fred, ik heb je dan misschien niet gezien maar: bedankt! Bedankt voor het redden van een van mijn beste vriendinnen! –Tay, er zijn geen woorden die kunnen uitdrukken hoe blij ik ben dat jij nog leeft, dat wij allemaal nog leven!”, wat daarna gebeurt ligt allemaal voor de hand. Ik bel 112 en meld dat er een brand is in het ozo geliefde Palazzo Priori en bedankt degene die ik nog niet bedankt heb maar wel hebben meegevochten aan onze kant. Shirley, Noël, Daphne en Cagna, geen enkel gezicht dat ik niet mijn hele leven lang dankbaar zal zijn.Ik en Dennis hebben besloten om ons over Taylor, en Fred, als hij dat wilt, te ontfermen. Fred accepteert het aanbod om bij ons te blijven. Noël wacht tot Taylor 18 is voordat hij haar gaat bijten, als dat gebeurd is willen ze samen de wereld rond gaan. Als alles goed gaat blijven Dennis, ik en Fred na verloop van tijd met z’n drieën achter in mijn oude huis. Evita en Elodie gaan mooie, rustige jaren tegemoet in la Push. En Nynke en Edward hebben besloten om naast in Frankrijk te trouwen er naartoe te verhuizen. Zo vinden wij allemaal onze plek in deze grote wereld. Onze rustplek, ons thuis.

Mijn keuze (78 x uitgekomen)

De Klimop
Dat ga ik nu proberen. Op hoop van zegen! Ik loop erheen. Verscheuren en gebroken tracht de wil te leven op te staan. Of het haar zal lukken is een raadsel. Het einde, ook wel bekent als de stoelen, doemt voor mij op. Alec’s blik smeekt. Met heel zijn hart bidt hij op hoop. Buiten trekken trekken de grijze wolken de hemel dicht.
“Dennis… Ik mis hem”
Een scheut pijn schiet door zijn benen. Donkere ogen zoeken licht. Stilte vult de leegte. Klimop kruipt mijn hart omhoog. Sierlijk als hij is kromt hij zich in de mooiste bochten. Het is een levendige plant met duidelijk veel donkergroene bladeren.
Dennis zal het begrijpen. Maar Alec niet ondanks dat hij anders zal beweren. Zowel tegenover mij als de buitenwereld.
De klimop is niet echt levend. De plant blijft een strikplant, geen boom vol leven. Geen druiventakken die een voedselketen van eten voorziet. In tegenstelling tot de pergula vermoord de klimop de appelboom waar wij in de zomer van snoepen. Althans, mensen. Gezond is anders. De pootjes van het kruid kriebelen mijn hart om er vervolgens steenhard door te prikken en zich vast te zetten. Van binnen gil ik; “Ik zal jou missen! Ik ga hem missen”,de woorden komen er verbazingwekkend zacht uit. Uit de gaten die de woekerplant steekt spoelt zijn naam; “Dennis”
De grond onder mijn voeten begint te beven. Alec dwingt me op te kijken. Volgens hem is het nog niet te laat.
“Kies juist”, voegt hij eraan toe zonder woorden. Onwaar, mijn tijd is voorbij. Ik ben gegroeid. Leven heeft het pad met ervaring gekruist. Afgelopen maanden heb ik geleefd. Intensief geleefd. Genoeg geleefd. Einde. Nu is het over. Het moet los worden gelaten. Juist nu ik er zoveel van heb leren houden. Maar de ervaring blijft. Ook op dit punt en erna, wanneer de Volturi mij nemen. Zelfs wanneer ik mijn plaats in inneem, ergens centraal in de wacht. Daar zal ik strijden voor rechtvaardigheid. Tezamen met mijn talent. Naast Alec.
Ongezond, het gaat niet anders. De schade wordt op deze manier beperkt. Dat is het minste wat ik terug kan doen. In ruil voor liefde gun ik hen het leven. Dierbaren, jullie zullen voortbestaan. Vrij zijn jullie. Vlieg, ga weg!
Een laatste draai; “Het was me meer dan een eer”, na de buiging sluit ik me aan bij de Volturi. Mijn vrienden verdwijnen. Ze kennen mij niet meer. Het is oké, ik hen ook niet meer. Carmen is er niet meer. Zij heeft plaatsgemaakt voor mij. Het grote, bevroren hart is veranderd in een groenere plek. Carmen is gestikt in mij, de takken en bladeren van de wurgplant.

Watch me Burn (4 x uitgekomen)

Dennis zal overleven in ruil voor mijn ziel.

Gekozen.Er valt niks meer aan te doen, aan te veranderen.
Wanneer ik terugkijk op afgelopen jaar, kan ik me afvragen of ik er spijt van heb. Dat niet, nee. Ook als ik alles over mocht doen was het precies zo gegaan. Naar de Cullens gaan, ontwetend wat mij te wachten stond... Die keuze was juist geweest. Voor geen goud had ik dit alles willen missen.
Opnieuw heb ik een keuze gekregen. Vol haat had ik hen, de Volturi terug kunnen pakken. De behoefte daartoe ontbreekt. Het is mooi geweest. Ik heb mijn avontuur gehad, de wereld gezien, liefde gekend, vreugde en verlies. Aan al dit komt hier een einde. Het is afgelopen. Vastberaden zet ik mijn stappen. Met elke stap komt het lot dichterbij. Nader ik mijn lot, het noodlot zouden anderen zeggen. Boeiend wat zij ervan vinden. Altijd ging het om Eef, Elodie, soms Lila maar vooral om Taylor. Nu is de tijd aangebroken dat het om mij gaat.
Er is geen weg terug. De dood is bijna voelbaar. Even twijfel ik om me om te keren. Slechts om hun gezichten voor een laatste keer te zien. Nog een laatste blik? Nee! Ik doe het niet. Ten onder gaan is al zwaar genoeg.
Daar zitten ze dan, de meesters. Ongeduldig azen zij op mijn leven... toekomst. Hongerig wachten zij op een teken, het moment dat ik dichtbij genoeg ben. Zij zullen mij aanvallen, verslinden. Nog geen pink van mij overlaten. Niet het kleinste restje van mijn hart.
Het is klaar, ik vlucht niet meer.
Ik Spreid mijn armen. Woest stormen zij op mij af.
Het enige wat ik nog te zeggen heb is; "Kom me maar halen"
En doet doen ze. Met genoegen.