Two creepy stories - Uitkomsten

Story 1 (29 x uitgekomen)

Ze rende. Het zat vlak achter haar, dat wist ze. Ze kon het horen ademen. Ze hoorde de enorme poten tegen de grond slaan. Ze sloeg de takken voor zich weg. Niet achterom kijken, ze mocht niet achterom kijken. Ze bleef rennen. Het haalde haar in. Nee, alsjeblieft niet, dacht ze. Opeens stond ze buiten het bos. Voor haar de zee. Achter haar het monster. Ze keek om. Dood ging ze nu toch wel. Maar ze zag niks. Geen monster, niks. Ze hoorde het wel. En ze zag de bladeren in de bomen bewegen. Waarom hield het zich verscholen? Het bewoog. 'Laat je zien, dan,' probeerde ze te roepen, maar haar stem was niets meer dan een schor, trillend gefluister. Twee rode ogen kwamen tevoorschijn in het struikgewas. Die ogen had ze eerder gezien. 'Nee,' fluisterde ze. 'Nee.' Ze voelde haar hele lichaam koud worden. Nee. Zonder erover na te denken draaide ze zich om en rende op het ijskoude, donkere water af.

Story 2 (13 x uitgekomen)

Het was te laat. Ze was al zo goed als dood. Ze lag op de grond in het bos, midden in de bladeren, modder en bloed. Het bloed dat uit de enorme wond in haar borst stroomde. Haar bloed. Ze sloot haar ogen niet, uit angst ze niet meer open te kunnen doen. Ze voelde tranen over haar wangen stromen, maar was zich er niet van bewust dat ze huilde. Want huilen was het meest nutteloze dat ze nu kon doen. Maar wat moest ze anders? Ze kon niet roepen, ze kon zich niet bewegen, en zelfs als ze dat kon had het geen zin. Niemand kon haar hier horen, en het dichtstbijzijnde huis was vijf kilometer verderop. Dat zou ze nooit halen.
Misschien vond iemand haar hier. Over een paar uur. Of dagen. Weken, of misschien maanden. Dan zou ze al een skelet zijn. Het zou hoe dan ook te laat zijn.
Misschien bleef ze hier liggen. Voor altijd. Vond niemand haar. Was ze voer voor aaseters. Het zou toch wel te laat zijn.
Ze hoestte, bloed kwam uit haar mond. Haar ribbenkast deed pijn. Ze moest er bijna om lachen. Ze lag hier dood te gaan, en zij merkte dat haar ribben pijn deden.
Haar ogen vielen langzaam dicht. Het maakte haar niet meer uit. Het was nu toch al te laat.
Toen hoorde ze haar naam. Iemand had haar gevonden.
Maar het was al te laat.