Dagboek van een Ziel - Uitkomsten

Wraak! (23 x uitgekomen)

De man staart grijnzend naar je lichaam en naar jou. Je 23 jaren schieten aan je voorbij als hij zijn mes heft. "Nee!" smeek je. "Nee, nee!"
"Wat nou nee?" De man laat het mes zakken en rolt met zijn ogen. "Je bent de derde al vanavond die me geen wijzer woord dan 'nee' kan vertellen."
Ook dat nog, een seriemoordenaar. Kon je leven nog dramatischer eindigen? "Nee..." fluisterde je. "Ik wil niet de volgende zijn.. Ik wil niet je volgende slachtoffer zijn." Je stem eindigt in een dramatische snik.
"Je zult wel moeten, liefje." En hij speelt met het blinkende blad van het dreigende mes. Alsof er niks aan de hand is haalt hij het vuil onder zijn nagels vandaan. "Je bent het namelijk al.. Je bent het al sinds je geboren bent."
Je volgt zijn woorden niet en verbergt je gezicht in je handen. De scherpe punt van het mes in je handen, dwingt je ze weg te halen.
Met roodbetraande ogen kijk je toe hoe de man die je ooit als broer beschouwde met je handen speelt. "Jij zou koningin worden, jij zou pa opvolgen. Alleen omdat je mooier bent!" Hij spuwde op de grond en je rilt.
"Maar nou word ik het, lieve _____. Jij bent namelijk verleden tijd."
Het mes speelt voor je ogen en je hapt naar adem als je broer een lijn van je wang naar je neus trekt. De pijn komt pas later en je schreeuwt.
De grote vingers tegen je mond verbazen je niet, maar ze smaken naar bier en je bijt er hard in. Je broer schreeuwt. "Jij vuile slet!" Het mes boort hij in zijn aanval in je bovenbeen.
Je schreeuwt nog harder dan hij en durft niet weer te bijten als je mond opnieuw bedekt word. Met een korte ruk trekt hij het mes uit je been en je kreunt.
"Ja, dat doet pijn, hè? O, geloof me, liefje. Je zult meer pijn lijden. Je wilt zo meer dood dan dat je ooit gaat zijn." Hij grijnst zijn tanden bloot.
"Wat ga je met me doen?" fluister je onder zijn hand.
"Een heleboel... Onder andere ga ik een klein pleziertje beleven."
Je hapt moeizaam naar adem als je begrijpt wat hij bedoeld. "Je bent mijn broer! En ik ben al gewond!"
"Tuttut, rustig maar. Dat ik je broer ben, doet er niet toe. Niemand zal je straks herinneren. En dat je gewond bent.. tja. Ik zal het even rustiger aan moeten doen."
Hij scheurt de jurk van je lijf en trek die van hem ook uit. Snikkend voel je hoe hij met een pijnlijke stoot in je komt en hoor je zijn afschuwelijke kreunen van genot.
Er gebeurd een heleboel die avond, maar het grootste deel kan je je niet meer herinneren. Je weet niet of je het erg moet vinden.
Maar nu je een ziel bent, een ziel tussen hemel en aarde, ben je vastbesloten wraak te nemen. En iedereen die je in de weg staat, neem je mee!

Zoektocht.. (126 x uitgekomen)

Grote ogen, gericht op je verloofde. De liefde van je leven. De jongen die daar staat te zoenen met een ander. De tranen brandden achter je ogen, maar je wilt jezelf niet verraden door te huilen. Je probeert weg te lopen, zonder resultaat. Je voeten lijken vastgelijmd aan de grond. Je slaat een arm om jezelf heen, alsof je anders uit elkaar valt.
"Tommie.." kreunt het meisje. "Ik wil meer, Tommie..." En ze begint aan de kilt van de pulken. Nee! Je wilt dit niet zien! Je wilt niet zien hoe jóúw verloofde vrijt met een ander.
Je probeert nogmaals weg te lopen, maar deze keer val je. Het tweetal kijkt op, en je verloofde - Tom - kijk nog verschrikter dan jij.
"____..." fluistert hij. "O,____. Kan ik dit uitleggen?"
Nee, dat kan hij zeker niet! Je schudt je hoofd.
Tom grijnst. "Dat is pech hebben, want ik doe het toch." Hij loopt naar je toe en knielt naast je neer. Met een vinger licht hij je kin op. "Ik krijg ervoor betaald, lieve _____.. Ik krijg ervoor betaald, zo kan ik jou onderhouden."
"Zoveel vraag ik helemaal niet." snik je. "Ik vraag net zoveel als iedere andere vrouw in het dorp.. Zelfs al zijn mijn ouders rijk! Ik wil niet meer hebben dan de anderen, en ik wil niet trouwen met iemand die het bed met anderen deelt om mijn behoeften te kunnen betalen. Word eens een man.." Dapper sta je op en door je tranen heen geef je hem een beleefde glimlach. Met opgeheven kin loop je weg.
Maar je hart ligt in duizend stukken en is niet te helen. Het enige waar je nu behoefte aan hebt, is de warme arm van je beste vriendin. Maar die heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegd...
Zelfmoord.
Het woord galmt na in je hoofd, zoete klanken die steeds sterker worden. Waarom ook niet? Je bent verlost van die verschrikkelijke Tom en je kunt je vriendin weer omhelzen. En zonder Tom en je vriendin is er geen reden om te leven. Je rent naar het paleis van je vader, negeert de wachten en klimt naar boven. Er word niet gepatrouilleerd, er is een feestmaal voor de soldaten. Met trillende handen ga je op de rand staan en kijkt naar beneden.
Daar ligt zwart water, met een lichte reflectie van de maan.. Je kan niet zwemmen, het water is diep genoeg om in de verdrinken. Je zet niet af, je springt niet. Je laat je gewoon vallen...


Schreeuwende wachten, huilende vrouwen, je ziet het allemaal van bovenaf. Je bent alleen, je bent niet bij je vriendin en al helemaal niet in de Hemel, waar je als kind de prachtigste verhalen over werden verteld. Jij ben er blijkbaar niet goed genoeg voor, je mag er blijkbaar niet naartoe.
Jij zweeft ergens tussen Hemel en Aard. Maar je bent niet alleen.
"Ze is niet hier, niet op deze plek. Maar toch ook wel. Ze heeft op je gewacht." fluistert een stem achter je.
Je draait je om, het voelt echt alsof je zweeft, en je kijkt recht in de ogen van een Engel. Je probeert haar raadsel te begrijpen.
"Bedoel je dat ze.. ook niet in de Hemel is, maar wel op deze plek?" vraag je aarzelend.
De Engel glimlacht heel zwak. Zo zwak, dat je niet eens zeker weet of het wel gebeurd. Daarna verdwijnt ze weer.
Automatisch ga je ervan uit dat je vriendin hier ergens is en je bent vastbesloten haar te vinden.
De zoektocht begint.



En je vind hier uit hoe hij verloopt..
Zoektocht..

Acceptatie.. (45 x uitgekomen)

Je kijkt toe hoe je moeder in het massagraf word begraven.. Je kijkt toe hoe je vader, je zusje erbij worden gegooid. Spoedig zul je volgen, je voelt je niet goed.
De Zwarte Dood.. hij is onhandelbaar. Heeft hij je eenmaal in zijn greep, dan ga je eraan. Langzaam, maar zonder pijn. Vaak eenzaam, maar eenzaamheid duurt niet lang.
Je voelt je ziek, net zoals het halve dorp. De priester maakt overuren, probeert overal te komen en zeker bij de ketters. Jij, als dochter van een ketter die zich meer gedraagt als een hond, werd gister vereerd met zijn bezoek. Al zijn de builen nog niet verschenen, ze zullen er spoedig zijn.
Die avond controleer je je lichaam en op je lies zit een klein, hart bultje. En je weet het, het is met je gedaan. Je gaat de morgen niet eens redden.. Met pijn en moeite neem je afscheid van het huis en ga je naar bed. Tot nooit meer...


Net zoals gister kijk je toe hoe de massagraven worden gevuld. Alleen deze keer zit jou lichaam erbij. Je wilt niet huilen. De Zwarte Dood is ongeneesbaar, onvoorspelbaar.. Hij komt en velt je, daarmee uit. Al ben je niet in de Hemel, je zult er spoedig komen. Zolang je maar omhoog vliegt, je komt er vanzelf. Het is niet eng om dood te zijn, alleen om dood te gaan.
Je glimlacht zwak en zweeft langzaam naar boven. Richting familie.