Kort verhaaltje[girlsonly] - Uitkomsten

Devon (3 x uitgekomen)

Ach, wat kunnen die oppaskinderen me ook schelen. Dat beetje geld kan je wel missen.
De deur valt met een klap in het slot en snel ren ik naar buiten, voor iemand het merkt. De zon blijft medogeloos zakken en mijn schadu word langer en langer. De wind suist in mijn oor en tilt de bruine herfstblaadjes van de grond. Het koelt vrij snel af, maar ik merk het niet. De lucht krijgt een roze tint, mijn haren wapperen langs mijn lichaam. Het korte gras wiegt zachtjes mee met de herfstbries. Ik zie hem pas als ik vlak voor hem sta.
Onmiddelijk sta ik stil. Devon, de jongen op wie ik al jaren heimelijk verliefd ben. Hij is een beetje vreemd en valt overal buiten. Hij doet ook niet zijn best om ergens bij te horen, dat bewonder ik ook zo aan hem. Zijn hele bestaan is een soort mysterie voor mij. En dan kom je hem opeens tegen, midden op een grasveld. Een nieuw puzzelstukje.
"Hallo" zeg ik voorzichtig. Eigenlijk zwijgt Devon altijd, hij heeft het niet zo op mensen. Langzaam draait hij zijn hoofd naar me toe en kijkt me aan met zijn koele ogen. Hij zwijgt. Mijn gezicht word warm en ik weet dat mijn wangen net zo roze zijn als de avondlucht.
Dan plotseling, vanuit het niets, glimlacht hij naar me en klopt op de plek naast hem. Ik ben geschokt. Ik ga geruisloos naast hem zitten terwijl ik mijn enorme ogen op mijn handen gericht hou. Dit is de eerste keer dat ik hem zie glimlachen. Ik voel dat hij naar me kijkt, maar draai me niet naar hem om. Ik weet niet precies wat er in mijn ogen te lezen staat, maar ik wil vast niet dat hij het ziet. Mijn haar werkt als een beschermend gordijn terwijl ik voorzichtig mijn gedachtes probeer te ordenen. Hij zwijgt. Ik zwijg. Er is helemaal geen geluid nodig. De stilte van de herfstavond is genoeg.
Heel zachtjes, heel langzaam, pakt hij mijn hand. Mijn ogen worden zo mogelijk nog groter en eindelijk durf ik hem aan te kijken. Hij glimlacht. "Je bent mooi" zegt hij met zijn typische stem. Zo zacht als boter, zo koud als ijs.
Ik staar naar mijn hand in de zijne en glimlach terug.

Geen idee wat er gaat gebeuren, maar dit is het begin van iets heel nieuws.

De drieling (34 x uitgekomen)

Tja, wat kan ik doen? Ik kan de drieling moeilijk alleen laten.

Met een zucht sluit ik de deur achter me en loop richting het huis van de drieling. Ik ben nu al moe. Is het dat geld wel waard? Denk ik dan. Maar ik wil zo graag dat beeldje kopen...
Terwijl ik naar het huis loopt denk ik na over het mysterieuze beeldje dat ik in de etalage van de antiekwinkel heb zien staan. Het was van een vreemd soort marmer, met duizenden kleine glinsteringen erin. De vorm was heel erg gedetaileerd: het was een vogel. Een onbekende vogel, ik zou niet weten wat het was. Ik had het beeldje vastgehad, het was zo koud. Ik heb bijna genoeg geld om het te kopen van de mysterieuze, glimlachende oude vrou die de atiekwinkel beheert.
Ik bel aan bij het huis en meteen vliegt de deur open. "Ah, Dyliana" glimlacht de moeder vriendelijk "Ze zijn in de woonkamer. Tot straks!". En weg is ze, zo snel als de wind. Ik hoor het gestommel in de woonkamer en in de keuken. Dat klopt niet. Ik sprint naar de keuken en zie Sienna bovenop de schouders van Morali staan, proberend de koekjes te pakken. Geschrokken ren ik op ze af en trek Sienna van Morali's schouders af. "Waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn?" vraag ik boos "Dat is hartstikke gevaarlijk!". In de deuropening verschijnt Kalua met tranen in haar ogen. Ze kan er niet tegen als iemand boos op haar wordt. Ik zet Sienna neer en loop naar haar toe. Voorzichtig til ik haar op en wieg haar heen en weer terwijl haar stille tranen over haar wangen glijden. "Zien jullie nu?" vraag ik de anderen twee zachtjes "Nu hebben jullie Kalua aan het huilen gemaakt". De twee meisjes staren beteuterd naar hun voeten.
"Wat is hier aan de hand?" vraagt een bekende stem plotseling. Mijn gezicht wordt bleek. O nee, niet Krano... Krano is de neef van de drieling, die (veel te vaak naar mijn smaak) langs komt wanneer het hem zo uitkomt. Hij is beeld- en beeldschoon en brengt me altijd ongelooflijk in de war waardoor ik alles fout doe. Je zou kunnen zeggen dat ik hem leuk vind. Ik zelf noem het liever smoorverliefdheid.
Nu staat hij met al zijn schoonheid in de deuropening van de keuken te kijken naar Kalua op mijn arm en de beteuterde meisjes voor me. Snel blaas ik een pluk haar voor mijn ogen weg. "Ze wilden koekjes pakken, ik werd boos en Kalua begon te huilen" vat ik het kort samen zonder hem aan te kijken. Hij kijkt nogal op me neer geloof ik. Ach ja, ik ben ook maar de oppas...
"Is dat waar?" vraagt Krano streng aan de meisjes. Hij is zo mooi als hij streng is... Dan krijgt hij een schattige frons in zijn voorhoofd. De meisjes knikken verdrietig. "Hup, naar boven jullie" zegt Krano beslist "Geen koekjes". De meisjes druipen af met hangende schouders en het geluid van krakende traptreden bereikt mijn oren. Voordeel: geen drieling. Nadeel: alleen met Krano.
"Dus" zegt Krano terwijl hij een hand door zijn haar haalt. Het voelt alsof hij moed probeert te verzamelen. "Ik heb iets voor je". Verbaasd kijk ik hem aan. "Voor mij?". Zijn hand glijdt naar zijn broekzak en hij haalt er een grijze papierprop uit. Wat is dat? Langzaam maakt hij hem open en het marmeren beeldje van de vogel schittert in het avondlicht. Hij strekt zijn hand uit terwijl hij naar voren komt en houdt het beeldje voor mijn gezicht. Geschokt pak ik hem aan. "Hoe wist je...?" vraag ik ademloos. "Mijn oma beheert de antiekwinkel, ik was aan het werk daar toen je langskwam. Je was zo verdrietig omdat je hem niet kon kopen, en ik zocht al tijden een manier om met je te praten, dus-". Op dat moment onderbreek ik hem door hem om de hals te vallen. "Dankjewel" fluister ik in zijn oor. Aarzelend legt hij zijn armen om mijn middel, ik doe mijn ogen dicht.

Samuel (1 x uitgekomen)

De drieling ben ik al helemaal vergeten, ik heb andere dingen aan mijn hoofd.

Zodra de deur achter me dichtvalt begin ik te huilen. Nu zal je wel denken, hoezo dat? Nou, dit is er gebeurt: vanochtend kwam Samuel (mijn beste vriend) naar me toe met de mededeling dat hij verliefd was. Smoorverliefd, op een meisje dat Kalista heet. Ik ken haar wel. Het is echt een lief meisje en ik begrijp precies waarom hij haar leuk vind. Maar ik... Ik hou van hem. Zo, dat is eruit. Ik hou van hem, ik hou van hem. Het doet ongelooflijk veel pijn. Ik ren de velden achter mijn huis op, richting de oude boom waar ik vroeger altijd in klom met... met Samuel. Ik laat me zakken voor de boom en droog langzaam mijn tranen. Ik ben geen type om te huilen. Ik wil niet huilen, ik zal niet huilen. Morgen kom ik gewoon op school en zal alles normaal zijn voor mij. Ik zal niets laten merken, zoals ik nooit iets heb laten merken.
Een eenzame vlinder vliegt voor mijn gezicht langs en land op mijn rechterarm, die om mijn opgetrokken knieën ligt. Gefascineerd staar ik naar het beestje, het is zo troostend. Dan stijgt de vlinder weer op en vliegt richting de ondergaande zon. Doordat ik hem nakijk zie ik een silhouet verschijnen. Ik weet al wie het is voordat ik het zie. Samuel loopt met zijn handen in zijn zakken richting mijn boom. Wat moet ik doen? Paniekerig klim ik omhoog en verstop me tussen de takken. De bladeren beginnen al te vallen, omdat het herfst is. Het duurt tijden voordat Samuel onder de boom gaat zitten, maar door de spanning lijkt het voor mij maar een seconde te duren. Met grote ogen kijk ik zwijgend naar de bovenkant van zijn hoofd.
"Ik weet dat je daar bent" zegt hij dan "Diania, ik zag je. Kom uit die boom". Zijn stem laat een rilling over mijn rug lopen, de woorden die hij spreekt een tweede. Zwijgend spring ik uit de boom en ga naast hem zitten, starend naar de zon. Wat kan ik in hemelsnaam zeggen?
"Ik loog". Verbaasd draai ik me naar hem om. Wat zei hij nou? "Ik zei dat ik loog" herhaalt Samuel langzaam. Kan hij mijn gedachtes lezen of zo? "Onzin" zeg ik terwijl ik mijn hoofd weer afwend "Waarom zou je liegen?". Ik heb meteen door dat dit om Kalista gaat. "Omdat ik van je hou" zegt hij zacht en voorzichtig draait hij mijn gezicht naar het zijne. Ik trek mezelf weg, tranen in mijn ogen. "Niet waar" zeg ik "Je liegt". Dit kan niet. Onmogelijk. Hij kan niet... Hij kan niet van me houden zoals ik van hem hou. "Ik ben verliefd op je" zegt hij weer. Ik staar in zijn ogen, proberend de waarheid te achterhalen. Maar ik weet dat hij de waarheid spreekt. "Ik hou van je" zeg ik helder. Nu kan ik het maar beter niet meer verbergen. Weer draai ik mijn hoofd af, terwijl hij mijn hand vastpakt. Ik glimlach.