Mijn Spiegel [SA] - Uitkomsten

Mijn spiegel (0 x uitgekomen)

Als een gebroken spiegel ligt het daar,
mijn leven.
Niets meer van over,
slechts een weerkaatsing van de pracht die het ooit met zich meedroeg.
Ik leg de stukken naast elkaar,
en het oplossen van de puzzel lijkt een eeuwigheid te duren.
Tot ik het zie.
Jij bent er niet meer,
jouw stuk mist.
Zonder jou geen oplossing.
Geen leven.
Geen wereld.
Waarom moest jij me juist verlaten? Waarom?
''Waarom?''Ik gil de longen uit mijn lijf.
Mijn hart is kapot,
mijn hersenen slaan op tilt.
Ik kijk in de spiegel.
Mijn ogen als oceanen van pure pijn en kwelling.
Dit wil ik niet, niet zo.
Ik pak een scherf en zonder te twijfelen zet ik hem aan mijn pols.
Zet niet meteen door,
laat een aantal druppels opwellen.
Mijn lichaam probeert zich te verzetten,
te blijven liggen.
Maar mijn geest is sterker.
Ik sta op en voel een enorme pijnscheut door mij lichaam heen trekken,
mijn benen begeven het en storten weer in.
Als een zielig hoopje mens lig ik daar,
naast de overblijfselen van mijn leven.
Tranen strelen mijn wangen,
ze komen tot leven in mijn ogen,
om te sterven op mijn lippen.
Ik haal uit met de scherf en de rode vloeistof stroomt over mijn arm.
Terwijl ik de tranen uit mijn gezicht probeer te vegen,
kijk ik weer in de stukken.
Rondom mijn ogen zie ik een mengeling van tranen, mascara en bloed.
Nogmaals probeer ik op te staan.
Vechtend tegen de pijn wankel ik naar de muur.
Ik veeg met mijn vinger over mijn pols en strijk over de muur.
Zo blijf ik doorgaan, vollledig in trance gebracht door het vuur in mijn borstkas.
Brandende pijn.
Niet lettend op de scherven in mijn voeten ren ik weg.
Naar buiten.
Ik laat alles achter me.
Tot ik bij de brug kom.
Ik kijk naar beneden.
Zie de rails al liggen.
Zo koud en kil,
maar toch uitnodigend.
Alsof het zei''Ik ben je oplossing, jouw uitvlucht.''
Ik loop naar de zijkant van de brug en verdwijn in de struiken.
Voorzichtig daal ik langs de heuvel af.
Als ik beneden sta voel ik mijn krachten afnemen.
Ik laat me gewoon vallen.
Met een harde klap raak ik de rails.
Wat zou er hierna komen?
Hoeveel pijn?
Meer dan nu kon niet.
Het leek alsof de scherven mijn lichaam hadden binnengedrongen.
Alles was verscheurd.
De pijn werd steeds erger.
Eigenlijk was dit best een vredige dood.
Rustig,
gewoon in een keer weg.
Ik dacht aan de boodschap die ik had achtergelaten.
''Mis me niet''stond er in bloed op de muur geschreven.
Opeens voelde ik de rails trillen.
Ik hoorde een enorm lawaai,
maar het stoorde me niet.
Ik zou gauw weer bij je zijn.
Die gedachte was genoeg.
Ik voelde het enorme gevaarte denderend op me af komen
en sloot mijn ogen.


Annouk, Beau,
jullie twee betekenen zó veel voor me.
Als een van jullie er niet meer zou zijn, zou ik het niet meer weten.
Dan zou dit gebeuren.
Want jullie houden mijn spiegel bij elkaar.
Zorgen dat hij niet instort.

Zonder jullie geen oplossing.
Geen leven.
Geen wereld.

Ik hou van jullie...

Mijn spiegel. (42 x uitgekomen)

Als een gebroken spiegel ligt het daar,
mijn leven.
Niets meer van over,
slechts een weerkaatsing van de pracht die het ooit met zich meedroeg.
Ik leg de stukken naast elkaar,
en het oplossen van de puzzel lijkt een eeuwigheid te duren.
Tot ik het zie.
Jij bent er niet meer,
jouw stuk mist.
Zonder jou geen oplossing.
Geen leven.
Geen wereld.
Waarom moest jij me juist verlaten? Waarom?
''Waarom?''Ik gil de longen uit mijn lijf.
Mijn hart is kapot,
mijn hersenen slaan op tilt.
Ik kijk in de spiegel.
Mijn ogen als oceanen van pure pijn en kwelling.
Dit wil ik niet, niet zo.
Ik pak een scherf en zonder te twijfelen zet ik hem aan mijn pols.
Zet niet meteen door,
laat een aantal druppels opwellen.
Mijn lichaam probeert zich te verzetten,
te blijven liggen.
Maar mijn geest is sterker.
Ik sta op en voel een enorme pijnscheut door mij lichaam heen trekken,
mijn benen begeven het en storten weer in.
Als een zielig hoopje mens lig ik daar,
naast de overblijfselen van mijn leven.
Tranen strelen mijn wangen,
ze komen tot leven in mijn ogen,
om te sterven op mijn lippen.
Ik haal uit met de scherf en de rode vloeistof stroomt over mijn arm.
Terwijl ik de tranen uit mijn gezicht probeer te vegen,
kijk ik weer in de stukken.
Rondom mijn ogen zie ik een mengeling van tranen, mascara en bloed.
Nogmaals probeer ik op te staan.
Vechtend tegen de pijn wankel ik naar de muur.
Ik veeg met mijn vinger over mijn pols en strijk over de muur.
Zo blijf ik doorgaan, vollledig in trance gebracht door het vuur in mijn borstkas.
Brandende pijn.
Niet lettend op de scherven in mijn voeten ren ik weg.
Naar buiten.
Ik laat alles achter me.
Tot ik bij de brug kom.
Ik kijk naar beneden.
Zie de rails al liggen.
Zo koud en kil,
maar toch uitnodigend.
Alsof het zei''Ik ben je oplossing, jouw uitvlucht.''
Ik loop naar de zijkant van de brug en verdwijn in de struiken.
Voorzichtig daal ik langs de heuvel af.
Als ik beneden sta voel ik mijn krachten afnemen.
Ik laat me gewoon vallen.
Met een harde klap raak ik de rails.
Wat zou er hierna komen?
Hoeveel pijn?
Meer dan nu kon niet.
Het leek alsof de scherven mijn lichaam hadden binnengedrongen.
Alles was verscheurd.
De pijn werd steeds erger.
Eigenlijk was dit best een vredige dood.
Rustig,
gewoon in een keer weg.
Ik dacht aan de boodschap die ik had achtergelaten.
''Mis me niet''stond er in bloed op de muur geschreven.
Opeens voelde ik de rails trillen.
Ik hoorde een enorm lawaai,
maar het stoorde me niet.
Ik zou gauw weer bij je zijn.
Die gedachte was genoeg.
Ik voelde het enorme gevaarte denderend op me af komen
en sloot mijn ogen.


Annouk, Beau,
jullie twee betekenen zó veel voor me.
Als een van jullie er niet meer zou zijn, zou ik het niet meer weten.
Dan zou dit gebeuren.
Want jullie houden mijn spiegel bij elkaar.
Zorgen dat hij niet instort.

Zonder jullie geen oplossing.
Geen leven.
Geen wereld.

Ik hou van jullie...