Ben jij mans genoeg? - Uitkomsten

totaly for you (4 x uitgekomen)

‘oké stelletje stiekemerds…’ Rainey keek loerend om zich heen en haalde toen diep adem. ‘Wie heeft mijn Camembert gezond achterover gedrukt?’ Haar stemgeluid kaatste als een volleybal tegen de hoge, kale muren van het lokaal van de sprotredactie. Jellecoe grinnikte, Billings proestte het uit. De andere sport journalisten hadden plotseling uitsluitend oog voor hun toetsenborden. Alleen Cal Cuddy keek op en glimlachte naar haar. Zijn nimmer aflatende vriendelijkheid bezorgde haar een uiterst ellendig gevoel, omdat zij heimelijk op zijn baantje aasde. ‘Zo kan-ie wel weer even, jongens,’ zei rainey klaaglijk. ‘Doe nou niet zo flauw; ik val om van de honger.’ De enige reactie op haar smeekbede was een gedempt kakofonie – zo een beetje het maximum aan stilte dat de sportredactie doorgaans wist op te brengen.’Dieven… dat zin jullie! Jullie zijn niets anders dan een stelletje ordinaire dieven!’ Ze loerde naar Billings, de vermoedelijke dader. ‘Acher! Rainey Aaarr-cherr!’ De naam rolde als een donderslag door het redactie lokaal. Dat was Wolfe, haar eindredacteur. Ze trok een vies gezicht naar Jellecoe, terwijl ze naar Wolfes bureau printte. Met haar ogen half dicht geknepen, zodat ze het boze oog kon werpen op de achterkant van Billings’ hoofd, botste ze vlak voor de liften tegen Quinn aan. Hij ving haar op in zijn armen. ‘ Hoho kampioen.’ Quinn keek haar lachend aan, met zijn fonkelende diepzwarte ogen. ‘Gaat het een beetje?’ Hij gaf haar meer dan een vriendschappelijk kneepje in haar zij.’Mmm’ zei ze, met haar mond nog steeds tegen zijn katoenen overhemd gedrukt. Quinn verslapte zijn greep en deed een stap achteruit maar bleef haar ellebogen vasthouden. Glimlachend zei hij: ‘ik wil je wel vertellen dat je geweldig was gisteravond. Ik zou geen andere vrouw weten die de dingen presteert die jij voor me hebt gedaan. Ik heb in geen nachten zo goed geslapen.’ Jellecoe geeuwde, Billings haalde luidruchtig zijn neus op.’Moet je horen, Quinn’ Begon Rainey. Ze schudde zich los.’ Alleen maar omdat ik… ik bedoel, één nachtje betekend toch niet…’ Met een zuchtend geluid gleden de liftdeuren open. ‘ Tot vanavond ‘ zei Quinn, achterwaarts de lift in lopend. Hij grijnsde haar vriendelijk toe terwijl de deuren weer dicht gleden. ‘Acher’ brulde Wolfe. ‘ Waar blijf je nou?’ Ze repte zich naar zijn bureau. Wolfe zei: ‘ dat was een gaaf stukje werk dat je in Bloomington hebt verricht. ‘ Eh dank je wel,’mompelde ze verbluft. Wolfe deelde ongeveer één keer per eeuw een complimentje uit. Hik was een gedrongen, gespierde man met gitzwart haar en een donkere dreigende ogen; zij grootste droom was ooit geweest om na zij studie beroepsijshockeyer te worden. ‘Ik begrijp waar je heen wilt,’zei ze ‘mag ik raden? Je vond mijn verhalen zo goed dat je me een stuk over de yankees wilt laten schrijven, we spelen vandaag een thuiswedstrijd, weet je’. Wolfe schudde misnoegd zijn hoofd. ‘ Ja dat weet ik.’ ‘Mmm, jammer, ik had even de illusie dat je wel zou willen toehappen, Wolfe, je hebt een hart als een ijshockeypuck.’ Wolfe sloot zijn ogen en zuchtte diep. ‘De mets.’ Zei ze ‘ik neem genoegen met de mets’ ‘nog even geduld’ vanaf de eerste dag dat ze bij New York jounal was ze al bezig met het bewerken van Wolfe, die echter hardnekkig bleef weigeren haar een honkbalwedstrijd te laten verslaan. Allebei wisten ze dat ze dat best kon, maar op de één of andere manier scheen hij er niet toe te kunnen komen haar die opdracht te gunnen, ondanks haar niet aflatende en vastberaden pogingen om haar doel te bereiken. Na drie jaar waren ze in een impasse geraakt. Hij zei: als je eraan toe bent. Zij zei: ik ben eraan toe. Hij antwoordde: nog even geduld. Begin juni dacht ze dat haar grote kans eindelijk was gekomen, toen Bud Morrow, de honkbalverslaggever van de journaal in een keldergat tegenover Doyle’s viel en beide enkels brak. Wolfe deed Morrows opdrachten gewoon over aan Cal Cuddy. Op de dag dat Morrow uit het ziekhuis werd ontslagen en per ambulance naar huis werd gebracht, zocht Rainey hem op, bewapend met een fles whisky en een enkele overheerlijke pasteitjes, in de hoop dat hij een goed woordje voor haar zou doen. Maar het was nu al bijna eind juli, en Cuddy deed nog steeds honkbal, terwijl Morrow alleen maar voortdurend om meert whisky en heerlijke pasteitjes zeurde. Wolfe zei:’we zij bezig met een stuk voor de krant van morgen, over hoe plaatselijke hardlopers trainen voor de marathon van New York in oktober. Ik heb wel een stel achtergrondverhalen voor je. Toen jij gister in Indiana was, werd Jack Becker in central park door een fietser aangereden. Daarbij scheurde hij zijn achillespees. Rainey kreunde. ‘Wat erg zeg!’ ‘ja, zeg dat wel. Hij ligt nu in het New York orthopedic centre. Probeer er eens achter te komen of hij nog in staat is om mee te hollen. En zo ja, wanneer. Ik kan me niet voorstellen dat hij de marathon nog haalt, dus geef me alstublieft een hartverscheurend verhaal in de trant van: HOOP HARDLOPER BODEM INGESLAGEN. Kijk daarna of je Monica Allen-Harte te pakken kunt krijgen. Die is zwanger en traint gewoon door.’ ‘goh, ik wist niet dat ze zwanger was.’ ‘dat moet vlak na de marathon van Boston zij gebeurd. Zoek dus uit hoe het met haar gaat, want haar doctor zegt, enzovoort… je weet het wel. En bekijk haar goed en kijk of ze tóónt. Als ze tóónt dan stuur ik iemand om een fotootje te maken en gooien er nog een artikel tegenaan.’ze stond op en wilde weggaan, maar Wolfe vroeg: ‘hoe was die nieuwe fotograaf. Hoe heet-ie ook al weer …’’Quinn.’’ja Quinn. Hoe was het om met hem te werken? Zijn plaatjes zij prima.’ ‘Prima.’ Zei ze zo neutraal mogelijk. Hij was zelf ook prima. ‘je zult hem de komende tijd wel vaker zien. Fontinella blijft minstens nog een maand weg.’ze liep naar de lift en haastte zich vervolgens naar de coffee chop om de hoek. Zelfs Wolfe kon niet van haar verwachten dat ze Jack Becker met een lege maag interviewde. Bovendien had ze een paar minuten voor zich zelf nodig, om nog even rustig over Quinn te kunnen na te denken. ‘de camembert gezond is op,’zei de man achter het buffet.’probeer ons verrukkelijke broodje papaverzaad gezond eens.’papaverzaad is happen in stof.’hoe staat het met de Danisch bleu?’ de man schudde zijn hoofd met een blik van eindeloze berusting in zijn ogen. ‘je moet echt eens de broodjes papaverzaad proberen.’’maar ik heb liever de Danisch bleu.’’de Danisch bleu is ook op.’’goed dan.’zei ze’ doe dan maar de papaver.’

yessss (13 x uitgekomen)

‘oké stelletje stiekemerds…’ Rainey keek loerend om zich heen en haalde toen diep adem. ‘Wie heeft mijn Camembert gezond achterover gedrukt?’ Haar stemgeluid kaatste als een volleybal tegen de hoge, kale muren van het lokaal van de sprotredactie. Jellecoe grinnikte, Billings proestte het uit. De andere sport journalisten hadden plotseling uitsluitend oog voor hun toetsenborden. Alleen Cal Cuddy keek op en glimlachte naar haar. Zijn nimmer aflatende vriendelijkheid bezorgde haar een uiterst ellendig gevoel, omdat zij heimelijk op zijn baantje aasde. ‘Zo kan-ie wel weer even, jongens,’ zei rainey klaaglijk. ‘Doe nou niet zo flauw; ik val om van de honger.’ De enige reactie op haar smeekbede was een gedempt kakofonie – zo een beetje het maximum aan stilte dat de sportredactie doorgaans wist op te brengen.’Dieven… dat zin jullie! Jullie zijn niets anders dan een stelletje ordinaire dieven!’ Ze loerde naar Billings, de vermoedelijke dader. ‘Acher! Rainey Aaarr-cherr!’ De naam rolde als een donderslag door het redactie lokaal. Dat was Wolfe, haar eindredacteur. Ze trok een vies gezicht naar Jellecoe, terwijl ze naar Wolfes bureau printte. Met haar ogen half dicht geknepen, zodat ze het boze oog kon werpen op de achterkant van Billings’ hoofd, botste ze vlak voor de liften tegen Quinn aan. Hij ving haar op in zijn armen. ‘ Hoho kampioen.’ Quinn keek haar lachend aan, met zijn fonkelende diepzwarte ogen. ‘Gaat het een beetje?’ Hij gaf haar meer dan een vriendschappelijk kneepje in haar zij.’Mmm’ zei ze, met haar mond nog steeds tegen zijn katoenen overhemd gedrukt. Quinn verslapte zijn greep en deed een stap achteruit maar bleef haar ellebogen vasthouden. Glimlachend zei hij: ‘ik wil je wel vertellen dat je geweldig was gisteravond. Ik zou geen andere vrouw weten die de dingen presteert die jij voor me hebt gedaan. Ik heb in geen nachten zo goed geslapen.’ Jellecoe geeuwde, Billings haalde luidruchtig zijn neus op.’Moet je horen, Quinn’ Begon Rainey. Ze schudde zich los.’ Alleen maar omdat ik… ik bedoel, één nachtje betekend toch niet…’ Met een zuchtend geluid gleden de liftdeuren open. ‘ Tot vanavond ‘ zei Quinn, achterwaarts de lift in lopend. Hij grijnsde haar vriendelijk toe terwijl de deuren weer dicht gleden. ‘Acher’ brulde Wolfe. ‘ Waar blijf je nou?’ Ze repte zich naar zijn bureau. Wolfe zei: ‘ dat was een gaaf stukje werk dat je in Bloomington hebt verricht. ‘ Eh dank je wel,’mompelde ze verbluft. Wolfe deelde ongeveer één keer per eeuw een complimentje uit. Hik was een gedrongen, gespierde man met gitzwart haar en een donkere dreigende ogen; zij grootste droom was ooit geweest om na zij studie beroepsijshockeyer te worden. ‘Ik begrijp waar je heen wilt,’zei ze ‘mag ik raden? Je vond mijn verhalen zo goed dat je me een stuk over de yankees wilt laten schrijven, we spelen vandaag een thuiswedstrijd, weet je’. Wolfe schudde misnoegd zijn hoofd. ‘ Ja dat weet ik.’ ‘Mmm, jammer, ik had even de illusie dat je wel zou willen toehappen, Wolfe, je hebt een hart als een ijshockeypuck.’ Wolfe sloot zijn ogen en zuchtte diep. ‘De mets.’ Zei ze ‘ik neem genoegen met de mets’ ‘nog even geduld’ vanaf de eerste dag dat ze bij New York jounal was ze al bezig met het bewerken van Wolfe, die echter hardnekkig bleef weigeren haar een honkbalwedstrijd te laten verslaan. Allebei wisten ze dat ze dat best kon, maar op de één of andere manier scheen hij er niet toe te kunnen komen haar die opdracht te gunnen, ondanks haar niet aflatende en vastberaden pogingen om haar doel te bereiken. Na drie jaar waren ze in een impasse geraakt. Hij zei: als je eraan toe bent. Zij zei: ik ben eraan toe. Hij antwoordde: nog even geduld. Begin juni dacht ze dat haar grote kans eindelijk was gekomen, toen Bud Morrow, de honkbalverslaggever van de journaal in een keldergat tegenover Doyle’s viel en beide enkels brak. Wolfe deed Morrows opdrachten gewoon over aan Cal Cuddy. Op de dag dat Morrow uit het ziekhuis werd ontslagen en per ambulance naar huis werd gebracht, zocht Rainey hem op, bewapend met een fles whisky en een enkele overheerlijke pasteitjes, in de hoop dat hij een goed woordje voor haar zou doen. Maar het was nu al bijna eind juli, en Cuddy deed nog steeds honkbal, terwijl Morrow alleen maar voortdurend om meert whisky en heerlijke pasteitjes zeurde. Wolfe zei:’we zij bezig met een stuk voor de krant van morgen, over hoe plaatselijke hardlopers trainen voor de marathon van New York in oktober. Ik heb wel een stel achtergrondverhalen voor je. Toen jij gister in Indiana was, werd Jack Becker in central park door een fietser aangereden. Daarbij scheurde hij zijn achillespees. Rainey kreunde. ‘Wat erg zeg!’ ‘ja, zeg dat wel. Hij ligt nu in het New York orthopedic centre. Probeer er eens achter te komen of hij nog in staat is om mee te hollen. En zo ja, wanneer. Ik kan me niet voorstellen dat hij de marathon nog haalt, dus geef me alstublieft een hartverscheurend verhaal in de trant van: HOOP HARDLOPER BODEM INGESLAGEN. Kijk daarna of je Monica Allen-Harte te pakken kunt krijgen. Die is zwanger en traint gewoon door.’ ‘goh, ik wist niet dat ze zwanger was.’ ‘dat moet vlak na de marathon van Boston zij gebeurd. Zoek dus uit hoe het met haar gaat, want haar doctor zegt, enzovoort… je weet het wel. En bekijk haar goed en kijk of ze tóónt. Als ze tóónt dan stuur ik iemand om een fotootje te maken en gooien er nog een artikel tegenaan.’ze stond op en wilde weggaan, maar Wolfe vroeg: ‘hoe was die nieuwe fotograaf. Hoe heet-ie ook al weer …’’Quinn.’’ja Quinn. Hoe was het om met hem te werken? Zijn plaatjes zij prima.’ ‘Prima.’ Zei ze zo neutraal mogelijk. Hij was zelf ook prima. ‘je zult hem de komende tijd wel vaker zien. Fontinella blijft minstens nog een maand weg.’ze liep naar de lift en haastte zich vervolgens naar de coffee chop om de hoek. Zelfs Wolfe kon niet van haar verwachten dat ze Jack Becker met een lege maag interviewde. Bovendien had ze een paar minuten voor zich zelf nodig, om nog even rustig over Quinn te kunnen na te denken. ‘de camembert gezond is op,’zei de man achter het buffet.’probeer ons verrukkelijke broodje papaverzaad gezond eens.’papaverzaad is happen in stof.’hoe staat het met de Danisch bleu?’ de man schudde zijn hoofd met een blik van eindeloze berusting in zijn ogen. ‘je moet echt eens de broodjes papaverzaad proberen.’’maar ik heb liever de Danisch bleu.’’de Danisch bleu is ook op.’’goed dan.’zei ze’ doe dan maar de papaver.’