Love me, say that you love me... need me, say that you need me... kiss me but don't say a thing. [TH] (20) - Uitkomsten

I figured out your secret ... this can't be true! (14 x uitgekomen)

Tom pov.

Bill! Wat is er met hem? Ik knielde neer naast zijn hoofd en streek zijn haar uit zijn ogen. "Bill?" Een zwakke kreun ontsnapte aan zijn lippen. Bezorgt keek ik mijn broertje aan. Er was iets met hem, maar wat. Hij is overduidelijk vermagerd. En dat zint mij niet, hij is altijd als zou ... smal geweest. Strazks zie ik hem niet meer lopen. Ik hief mijn broertje op en droeg hem met gemak naar de zetel. Of ik heb veel spieren bijgekregen, óf Bill is meer afgevallen nan ik dacht. Hij weegt niets! Voorzichtig legde ik hem in de kussens. Misschien was hij ziek. Misschien was hij al een aantal dagen ziek. En is het daarom dat hij zo veel gewicht verloren heeft. Ik zorgde ervoor dat zijn voeten hoger lagen dan zijn hoofd en bestudeerde zijn gezichtje. Zijn wangen waren een beetje ingevallen. Maar niet veel. Hij had wel donkere wallen onder zijn ogen en zijn gezicht was lijkbleek. Ik zuchte. Hij was echt ziek. Misschien moet ik maar een dokter bellen. Gewoon voor de zekerheid. Zonder er verder overna te denken haalde ik mijn gsm uit mijn broekzak.
Kreunend waren zijn ogen eventjes opengegaan, voor hij weer inslaap gevallen was. Ik maakte me nu écht zorgen. Hij had me gewoon liggen aankijken. Ik vroeg hem dingen. Dingen zoals: Hoe voel je je? Heb je ergens pijn? Maar al wat hij deed was mij aankijken. Het gaf me de rillingen.
Ik stond op toen de deurbel ging en liet de dokter binnen. Ik zei hem dat hij sliep en dat ik hem liever niet wou wakker maken.
"Ik denk niet dat dat nodig zal zijn", antwoorde de dokter toen hij hem zag liggen. Hij hurkte neer naast Bill's zetel en haalde een stetoskoop uit zijn veel te grote zwart tas. Ik zloeg mijn armen om mijn borst heen en probeerde de pijn die ik voelde in mijn hart te negeren. Ik wíst dat er iets serieus mis was... Ik wist alleen niet wat. "Heeft Bill wel voldoende gegeten de voorbije dagen?" vroeg de dokter me plots. Hij voelde nu zijn limfeklieren en duwde vervolgens met bijde handen op zijn buik.
"Euh...", ik moest hem de waarheid vertellen als ik erachter wou komen wat Bill had, maar ik wou niet dat iedereen ervan af weet dat Bill me haat. "Hij heeft zich al een aantal dagen opgesloten in zijn kamer. Vandaag was de eerste keer dat hij eruit kwam als ik ook beneden was. Ik heb wel elke dag voor twee gekookt en zijn deel laten staan. Elke keer als ik dan weer thuis of beneden kwam was het eten weg. Dus ik veronderstel van wel."
"Hij heeft zich opgesloten?" Ik knikte droevig en slikte in een poging de krop in mijn keel te verwijderen, "Maar je hebt hem niet zíen eten. Ik bedoel: heb je hem letterlijk eten in zijn mond zien steken?" Ik schudde verbaast mijn hoofd. Dat zij ik net tog al. Ik had nog steeds mijn handen om mezelf heengeslagen, probeerde mezelf heel te houden. Voor ik uit elkaar viel.
"Heb je de vuilbak al eens gekonteroleerd? Ik bedoel..."
"Waar wil je naartoe."
"Wel... Ik vermoed dat je broer anorexia heeft. Of balanceerd op de rand van ..."
"Zoiets zou Bill nooit doen! Zo stom is hij echt niet!"
"Anorexia heeft niets temaken met 'stom zijn'"
"Kan me niet schelen! Bill heeft dat niet!" Ik zag hem Bill's hoofd een beetje opheffen en vreef met zijn hand over het kussen. Een hele zwarte pluk haar toonde hij me. Ik voelde me plots alsof mijn longen in brand stonden. Alsof mijn hart uit mijn borst probeerde te springen... Dit kón gewoon niet waar zijn. Niet mijn kleine broertje.
"Ik zou er tog maar eens op letten. Mogt je toch beginnen twijfelen bel je me maar. Of een gespecialiseert nummer. Je hoeft deze keer niets te betalen. Zorg maar dat Bill vanavond iets eet. Iets gezonds. Dan zal hij zich wel snel een beetje beter voelen." De dokter verliet de kamer en liet me alleen achter. Alleen met mijn felvermagerde broer. Toen ik de voordeur hoorde dichtslaan twijfelde ik dan ook geen seconde. Ik rende naar de keuken en opende de vuilbak... Een opelucht gevoel overstromde me toen ik zag dat er geen etensresten in lagen. Alleen die die ik er zelf ingegooit heb. En dat was niet veel. Bijna glimlaggend sloot ik de metalen doos weer... Maar misschien moet ik die van buiten ook kontroleren... Met een bang hartje, maar met een beetje meer hoop liep ik door de achterdeur en opende de grote metalen bak waar onze bruine zak in zat. Mijn hart leek stil te staan en even was het alsof de wereld van onder mijn voeten verdween. Al het eten dat ik de voorbije dagen voor hem gekookt heb... Bijna alles... Dit kon toch niet waarzijn...

the other one (4 x uitgekomen)

<3