SA. This Was My Life - Uitkomsten

The end. (46 x uitgekomen)

Langzaam begin ik naar school te fietsen. Kut school denk ik bij mezelf. Elke dag kijken ze me aan en denken ze van Jou krijgen we nog. Nouja dat denk ik dan dat ze dat denken. Als ik de fietsenstalling binnen kom bij school zie ik het groepje al staan. Zo snel mogelijk zet ik me fiets op slot en loop de school binnen. Je zou misschien denken.. waarom zit ik nog op deze school? Mijn moeder zegt: Het is nog maar een paar maanden, dan heb je nooit meer last van ze. Ze weet niet hoe het is om elke dag na gekeken te worden en over je gesmoest worden en uitgelachen worden. Hopelijk gaan die maanden snel voorbij en dat ze niks doen.

De lessen zijn zoals altijd saai. Behalve de laatste 2 uur. Daar verheug ik me altijd het meest op. Je denkt vast: Nerd!, zo'n nerd ben ik nou ook niet hoor. De laatste 2 uur zijn bij mij tekenles. Ik kan volgens de leraar prachtig tekenen. Soms denk ik bij mezelf: Wt-f waar heeft die gast het over..maar soms vind ik wel dat die gelijk heeft -eigendunk-

Hellaas de 2 lesuren zijn voorbij. Langzaam pak ik me spullen in en loop het klaslokaal uit. Ik wacht tot iedereen weg is en pak dan pas mijn jas en mijn fietssleutel. Ik pak mijn rugzak weer op en doe hem over me schouder en loop richting het fietsenhok. Shit denk ik bij mezelf. Ze staan er. Sluipend probeer ik naar me fiets te lopen maar nee.
ze hebben me al gezien. Het groepje grijnst. Ik probeer ze te negeren maar ze komen al op me afgelopen. Ze gaan om mee heen staan en lachen. Ik krimp in een. Ze beginnen met duwen en daarna ook trekken Met een smak val ik op de grond en krijg een paar flinken trappen tegen me maag aan. Ik schreeuw van de pijn, maar hierdoor krijg ik een flinke trap in me gezicht. Ik word aan me haren een stuk omhoog getrokken zodat ik op me knieën zit.
Nattigheid voel ik over me gezicht druipen. Tranen gemenkt met bloed. En vuist is het laatste wat ik zie. Met een klap beland ik op de grond.

Ik open me oogjes voorzichtig. De kamer is helemaal wit en er staat niks in. Het lijkt alsof je eindeloos kan doorlopen zonder ergens ook te komen.
Mijn gezicht voelt helemaal opgezwollen. Ik doe een klein stukje van mijn shirt omhoog. Blauw en dik.
Een gedaante hoor ik langs me komen zitten. Ik kijk op.. na al die jaren zie ik mijn beste vriendin terug. Renee zeg ik snikkend. Ik vlieg haar om de hals en begraap me gezicht in haar lange witte kleed. Ze sust me en maakt me rustig. Hoe kan ik jou zien.. ik bedoel het ongeluk vraag ik snikkend.
Ze glimlacht. Je kunt nu voor altijd bij me blijven zegt ze dan. Ik glimlach ook al weet ik dat ik me ouders achterlaat.

Nu ben ik weg.. voor eeuwig.. Nooit meer gepest.. van die rot jongens.

Samen met Renee hand in hand lopen we door een grote poord en verdwijnen.