Hemel en hel liggen verdomd dicht bij elkaar. - Uitkomsten

Als ik dit kleine stukje van mijn leven kon uitgummen, had ik het gedaan. (44 x uitgekomen)

Ik zweeg toen hij me zwijgzaam in zich opnam. Ik zag hoe zijn blik over mijn lichaam gleed, me probeerde te ontleden als een Nederlandse zin.
Persoonsvorm: Het woord dat in de verleden tijd gezet kan worden. Onderwerp: Wie/wat + persoonsvorm. Gezegde: alle werkwoorden. Lijdendvoorwerp: ____________________________________________________
'Goed genoeg?' Ik gaf een klein lachje, de karakteristieke manier waarop ik lachte. Ik was er meer dan eens op aangerekend, zowel in positieve als negatieve zin. Hij liep op me af en vouwde zijn armen om me heen. Ik voelde liefde en geborgenheid.
'Meer dan goed.' Wist ik veel dat de ogen waarin ik staarde de blik was van een roofdier.
'Zal ik je wat te drinken geven?' 'Nee, dank je. Ik ben uitgeput.' Hij laat zijn vingers langs mijn hals gaan, ik pak vluchtig zijn hand vast en haal hem weg. 'Ik heb iemand, weet je nog.' Hij lacht. 'Die is goed!' Hij loopt naar de deur en laat zich er tegenaan leunen. Ik begrijp niet wat er te lachen valt. Hij merkt mijn vragende gezicht op. 'Je bent perfect. En er is een moment waarop iemand zijn diepste verlangens niet meer onder controle kan houden.' Ik knipper een keer met mijn ogen, een onheilspellend gevoel kruipt vanaf mijn buik omhoog. 'Ik moet nog iets geven aan Tanya, wil je even..' Ik wenk dat hij opzij moet. 'Nee.' Zijn lach is breed. 'Alsjeblieft.' Ondanks het nederige karakter van het woord sprak ik het uit alsof het koud staal is; onkwetsbaar. 'Oke,' zuchtte hij. Hij zet een stap opzij en ik sla mijn jas om me heen. 'Je hebt een mooi lijf.' 'Ik sluit de boel af als ik weg ga.' 'Oke. Ik wacht wel tot je terug bent.' Ik loop naar de deur toe. 'Dat hoeft niet, als ik terug ben wil ik graag mijn rust.' Ik begin aan de deurknop te draaien. Verdomme, de sleutel. Ik wilde geen moment langer in een kamer met hem zitten. Ik graaf in mijn zak maar niks te vinden.
'Zoek je dit?' Ik kijk op en zie een glinsterende sleutelbos voor me hangen. Ik steek mijn hand uit, maar hij stopt hem al in zijn zak. 'Van mij.' 'Elias, geef hier.' 'Nee.' Ik leun tegen de deur aan, met mijn hand uitgestoken. 'Geef.' 'Ik hoor geen 'alsjeblieft'.' 'Alsjeblieft?'
Hij haalt de sleutel uit zijn zak. Ik draai me naar de deur toe en reik mijn hand uit. In plaats van het ijzer van de sleutel voel ik twee sterke armen mijn lijf verpletteren. Het was een aanval vanuit het niets, een slag die niemand had voorspeld. Blitzkrieg. De armen duwden me met kracht tegen de muur.
'Elias, waar ben je in godsnaam mee bezig!' 'Ik wil je,' hijgde hij in mijn oor. Toen tot me doordrong waar hij mee bezig was ging er een schakelaar om. Ik veranderde van uitgaande student in een wilde vurie die vocht om leven of dood. Ik begon te slaan en te schoppen en raakte waar ik raken kon. Er werd geen woord gezegd. Elias liet me echter niet los en het enige dat hij deed was me stevig vasthouden. 'Laat me nu godverdomme lós!' 'Nee.'
Hij tilde me ineens op. Eenmaal in de lucht zag ik kans zijn greep te verzwakken, maar werd onmiddellijk afgestraft met een krachtige vuistslag. De tranen sprongen me in de ogen, maar ik weigerde te huilen. Eerst overleven. 'Elias! Help, help!' Hij deed de deur van de donkere slaapkamer open. Ik probeerde me zo snel mogelijk van links naar rechts te draaien, een techniek die me bij judo heel wat keren gered heeft. Ditmaal echter bleef het gunstige resultaat uit. Elias legde me op bed alsof ik een baby was die verzorgd moest worden. De zorgvuldigheid waarmee hij het deed verbaasde me, maar ik dacht niet lang na. 'Help! Iemand, help me! He..' Hij kneep mijn keel dicht. Ik probeerde met mijn vrije handen zijn greep te laten verzwakken maar ook deze wist hij vast te grijpen. Zijn handen waren als graafmachines vergeleken met mijn tuinschepjes. 'Sssht. Nu eventjes stil zijn hoor,' fluisterde hij in mijn oor. 'Je wil toch niet dat we gestoord worden?' Ik probeerde hem een rake trap te geven, maar hij zette mijn benen klem met zijn gewicht. Ik deed een verwoede poging me los te draaien maar ondervond daar uiteindelijk alleen maar meer pijn van. Wel kreeg ik het voor elkaar de arm om mijn keel weg te krijgen.
'Alsjeblieft, laat me gaan Elias.' Zijn blik verried weinig goeds. De ene arm die hij nog vast had trok hij naar zich toe en greep me opnieuw vast. 'Je ruikt lekker. Is je dat ooit gezegd?' Hij trok me aan mijn haar naar zich toe en rook aan mijn hals. 'Laat me gaan, Elias!' 'Welke parfum gebruik je?' 'Laat me.. lós!' 'Dan niet.' Hij zei het laatste op zo'n rauwe manier dat het me bang maakte. Hij trok me overeind en duwde me tegen de slaapkamermuur aan.
'Wil je dat ik je hier neem? Of op bed? Je mag kiezen.' Angst maakte zich meester. De zin voelde als de atoombom op Hiroshima: een klap die nog voor vele jaren gevolgen had. 'Val dood.' Hij gromde kwaad, gaf me een harde klap en ik viel op de grond. Hij toonde echter geen berouw en trok me overeind terwijl hij mijn armen vastgreep. Mijn voeten hadden nu vrij spel en ik trapte hem zo hard als ik kon. 'Godverdomme, teringwijf!' schreeuwde hij en greep naar zijn kruis. Ik vloog bij hem vandaan en holde naar de deur. Maar voor ik de klink vast had, werd ik teruggetrokken en ruw aan mijn pols het bed op getrokken.
'Slechte keus, meisje.' Hij sloeg me een paar keer raak in het gezicht, sprong overeind en schopte me raak in mijn ribben. Ik verging van de pijn, schreeuwde 'Stop! Stop!' Elias greep me nu aan mijn kraag vast en trok me naar zich toe. 'Dus je hebt iemand, he? Zeg me eens, wie is het? Is hij goed in bed?' Hij schudde me heen en weer. Geen antwoord. Ik was gewoonweg niet in staat antwoord te geven. Het enige dat ik zag was Ricks gezicht als hij me terug zou zien. 'Wat is er in godsnaam met jou gebeurd?' Nee, nee, niet aan denken. Vechten moet je! 'Geef antwoord, vuile slet!' Ik hield mijn lippen stijf op elkaar. 'Hij neukt vast niet zo goed als ik. Geloof je me niet?' Hij dwong me mijn hoofd te schudden. 'Goed schatje, dan ga ik het je bewijzen.' Hij spuugde in mijn gezicht. Dat was vernederender dan alle woorden die hij tegen me had gezegd. 'Vind je dat lekker? Ik zal je nog veel meer laten voelen.' Hij duwt me terug op bed, gaat op me zitten en begint furieus aan mijn blouse te trekken. De zachte stof is niet bestand tegen zulk geweld en binnen de kortste keren voel ik zijn adem hijgen op mijn buik. 'Verzetten is zinloos.' Zijn hand glijdt langs de stof van mijn BH. Vervolgens kust hij me teder net onder mijn sleutelbeen, alsof ik zijn geliefde ben. Ineens laat hij me los en trekt beestachtig ruw zijn jas uit. 'Geen geintjes, of ik sla je dood,' waarschuwt hij me. Het flitst door me heen. Heb ik nog kans op overleven?
Hij grijpt me bij mijn keel vast en begint aan mijn rok te trekken. Nee, niet zonder gevecht. Ik begin te kronkelen en de pijn die me deze bewegingen zouden doen doet me helemaal niks meer. Hij slaat me maar ik geef niet op. De greep om mijn keel wordt sterker en deelt een paar rake klappen uit. Als hij me in het gezicht raakt voel ik wat vochtigs uit mijn mond lopen. Het doet onmenselijk veel zeer. Hij maakt van het moment gebruik en trekt ruwhandig de rok naar beneden. Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Ergens was ik bang dat als iemand me zou vinden, dat ik alsnog zou sterven van schaamte als diegene me aan zou treffen in deze toestand.
'Je bent van mij,' zei hij bloeddorstig. In een handige beweging deed hij zijn broek en onderbroek uit. Het was de geroutineerdheid van een professional, zo leek het wel. Toch weigerde ik op te geven en probeerde hem te raken waar ik kon. Hij trok zich niks van mijn pogingen aan en hield zijn gezicht vlak bij het mijne. Ik voelde me ijskoud worden terwijl ik zijn adem in mijn oor hoorde blazen. 'Ontken maar niet dat je dit niet lekker vindt, ik weet hoe geil sletjes als jij dit vinden.' Ik probeerde nog een trap uit te delen, ik faalde. Ruwhandig trok hij één van mijn BH-bandjes naar beneden en begon me op de ontblote plaats heftig te zoenen. Ik stond machteloos. Een hand zakt af naar beneden en trekt de onderbroek omlaag. Gekregen van Rick, denk ik nog. Met een vinger tast hij ruwhandig de plaats af waar hij al dit werk voor heeft gedaan. De tranen schieten me in de ogen van pijn. Ik wil schreeuwen, slaan, schoppen, huilen. Niks lukt me. 'Dat kan wel wat natter,' grijnst hij en duwt zich met een krachtige beweging in me. Ik gil, ondanks de klauw om mijn keel. De tranen komen toch, ook het geschreeuw; zij het van binnen. Harde bewegingen en ik kan niks doen om het te stoppen. Zijn aandacht is even afgeleid en ik merk dat zijn greep verzwakt terwijl hij me neemt. 'HELP!' Hij zei niks meer, ging onverstoorbaar door en bestrafte deze poging met een nog strakkere greep. Ik voelde mijn adem stokken, de pijn van onderen was ondraaglijk. Hij ging maar door en door. Het huilen was onstopbaar, de wanhoop. Ik wil niet meer overleven, ik wil dood. Alsjeblieft, pak een mes en boor het rechtstreeks door mijn hart. Zo mag Rick me niet zien, nooit!
'Ja! Godsamme, ja!' Die walgelijke weerzinwekkende woorden toen hij klaarkwam. Ik hoorde nu meer dan wat ik zag. Ineens verzwakte de greep definitief en ik kon weer ademen. Mijn benen werden bevrijd en ik kon mijn armen weer bewegen. Ik was alleen met mijn gedachten, en op de een of andere manier probeerde ik mezelf te behoeden om op het randje van instorten te komen.
Ik voelde een zachte kus op mijn wang, een deken die over me heen werd gelegd. De kamerdeur die open en dicht werd gedaan. Ik voelde de akelige ondraaglijke pijn van onderen. Ik zag Ricks gezicht voor me vol onbegrip. Ik krulde me op en hield mezelf stevig vast. Dat was alles wat ik op dat moment had. Mezelf. Mijn gebroken, besmeurde misbruikte lijf.
De gefluisterde zin die ik moeizaam naar buiten bracht was krachtiger dan de zwaarste oerkreet.
'Ik haat je.'