Slipped away - Uitkomsten

kwam in me op (9 x uitgekomen)

vaarwel
Drie weken naar je dood ging ik voor de eerste keer kijken naar je graf. Je graf lag helemaal onder de bloemen met kaartjes van mensen. Mensen die hem dierbaar waren maar ook mensen die hij niet kon. ‘waarom’ zeg je zachtjes als je neer knielt voor zijn graf, ‘waarom moest jij nou gaan waarom niet ik’ zeg je zachtjes.

Flash back

‘dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw, u mag de bruid kussen’ je ziet hem helemaal stralend een kus geven. Iedereen begint te klappen voor jullie, je bent nu eindelijk zijn vrouw. Na de kerk dienst was het feest met echt iedereen, zijn ouders jouw moeder en de rest van allebei de families. Jullie waren zo gelukkig tot dat in de deur opening de man stond waarvan je niet met hem mocht trouwen, je vader. ‘prinses ik zei je mag niet met hem trouwen’ ‘waarom dan niet vader, is hij niet goed genoeg voor me’ zeg je. Het is stil en kil in de zaal, niemand zegt wat tot je een shot hoort je ziet de kogel net langs je gaan, je kan niet zien waar hij naar toe gaat maar je hoort een hard schreeuw, alles schiet langs je, je hoort alleen nog sirenes en mensen gegil. Na een kwartiertje voel je getik op je schouder ‘kindje kom eens hier’ zegt je moeder, ‘mama wat is er gebeurt’ vraag je angstig ‘kindje ik weet niet hoe ik je dit moet uitleggen maar hij is neer geschoten door je vader’ zegt je moeder ‘nee…nee dat kan niet… dat kan gewoon niet……….ik wil naar hem toe’ zeg je zachtjes. ‘kom maar mee kindje’ zegt je moeder. Na een kwartiertje zijn jullie in het ziekenhuis aangekomen je moeder neemt je mee naar zijn kamer, ‘hier is het’ zegt je moeder. Je gaat voorzichtig naar binnen en ziet hem daar liggen aan allemaal draden en apparaten, ‘nee mama dit moet de verkeerde kamer zijn’ zeg je huilend. ‘meisje sorry maar dit is de goede kamer’ zegt je moeder die je komt troosten. Je kijkt naar het hartapparaat en ziet dat zijn hart steeds langzamer begint te kloppen ‘vaarwel liefie’ zeg je zijn hand aan raakt, dan hoor je een lange piep en je laat je huilend naast zijn bed vallen. Na 4 dagen is de begrafenis, je krijgt er niet veel van mee, je ziet steeds die kogel langs je neer vliegen. ‘schatje’ word er gezegd waardoor je uit je gedachte schiet ‘je moet nu echt afscheid gaan nemen’ zegt je moeder. Je knikt, je loopt als laatste naar zijn kist en legt daar een rode roos met een foto van jullie twee op ‘vaarwel lieve joe’ zeg je als laatste.

Einde flash back

Eind van het verhaal