Dearly Beloved. - Uitkomsten

Zij was zo'n meisje dat eigenlijk te goed is voor deze wereld.
Hij was zo'n jongen die alles zou doen om zijn vrienden te beschermen.
Terwijl zij thuis zat, was hij op een filmset. Totdat een vreselijk lot hen beide trof.
Dit verhaal gaat over de speciale band tussen Marabell Nora Jones en Thomas Andrew Felton.

schat alsjeblieft
laat me nou niet in de steek
doe dit nou niet
laat me nou niet
zonder jou kan ik niet ademen
dit red ik niet alleen
daarom kan ik je niet laten nee
want je hoort bij mij





“Wat ben je verandert Marabell!” Glimlachte ik naar Marabell. Ze lachte breed en rende rechtstreeks in mijn armen. Ik tilde haar op en draaide een rondje met haar. “En je bent afgevallen.” Verklaarde ik. Ze knikte. “Klopt. Maar maakt niet uit. Oh Tom, ik heb je zó gemist.” Ze begroef haar gezicht in mijn hals. Ik streelde over haar lange blonde haren.

“Kom, we gaan naar de McDonalds!” Ze trok me, voor zover ik meegaf, richting de Mac. In de anderhalve maand dat ik alweer thuis was was ze erg vermagerd, zo erg zelfs dat haar ooit zulke lieve wangetjes nu ingevallen waren. Ze was al sinds ik me kon herinneren mijn beste vriendin en ik kon niet anders dan me zorgen om haar maken. Ik opende, zoals een echte heer, de deur voor haar. Ze bestelde niets anders dan een milkshake, die dag had ik zelfs nog overwogen dat ze een eetstoornis had, wat gelukkig niet zo was. Al besefte ik toen nog niet dat er iets veel ernstigers aan de hand was. We zaten aan het tafeltje bij het raam, waar we altijd zaten. Met de milkshake, die er maar wat verloren bij stond, voor haar neus staarde ze me lang aan. Niet vrolijk of iets dergelijks, maar somber. “Wat is er met je aan de hand Marabell, ik maak me zorgen.” Ze gaf niet meteen antwoord. “Ik voel me de laatste tijd gewoon niet zo goed. Ik dacht eerst dat het gewoon nog een lage weerstand was omdat ik griep gehad heb, maar dat is nu al meer dan twee maanden geleden.”

Wie had toen durven dromen dat er zo'n vreselijke strijd in Mara's lichaam plaats vond.

“Zullen we vanavond naar een pub gaan? Ah toe! Ik mag eindelijk naar binnen!” Zeurde Mara. “Mara,” Begon ik. “Ik moet over een paar dagen al weg.” Ze trok een pruillip, waar ik nooit weerstand aan heb kunnen bieden. “Al goed dan.” Gaf ik toe. Ze deed een klein vreugdedansje.

“Nu kom je best wel homo over Tom.” Lachte ze. Een stralende lach die ik spoedig weer moest missen. “Ik kan er toch niets aan doen?” Ik deed net alsof ik beledigd was. Ik draaide me om. Ik hoorde een giechel achter me. Het volgende moment gooide ze haar armen om mijn schouders heen en voelde ik twee zachte lippen op mijn wang. “Sorry Tom.”

Dan komen we aan bij het moment van de waarheid.

Marabell had me op de hoogte gehouden hoe het met haar ging, koste wat kost, dat had ik haar duidelijk gemaakt. Via sms, bellen en twitter. Gelukkig ging het al beter. Ze zei dat ze zich steeds beter met haar ging en dat ze alweer aankwam. Hoe moest ik weten dat ze loog? “Tom! Telefoon! 'T is je meisje.” Grijnsde Emma. Het had geen zin meer om daar tegen in te gaan. Ik pakte mijn mobiel van Emma aan. “Mara?” Vroeg ik. Ik hoorde gesnik vanaf de andere kant van het toestel. “S-s-sorry Tom. Ik ha-had niet mogen liegen.” Snikte ze in lange halen. “Wat is er dan meisje?” Vroeg ik, nu toch wel ongerust. “H-het gaat niet beter met me. H-het spijt me.” Dit had ik wel zien aankomen, maar het klonk alsof ze meer wist. “Wat heb je? Je hebt toch geen anorexia?” Een verontwaardigd geluid. “Was het maar waar, ik heb Leukemie, Tom.” Die woorden deden mijn wereld instorten. “Marabell, ik-” Ik wist niets te zeggen. “Ik heb je nodig Tom, ik wil niet zonder jou gaan.” Ik overwoog haar antwoord. Natuurlijk wilde ik nu graag bij haar zijn, maar kon ik wel weg? En wat bedoelde ze met 'gaan'? “Ik kom eraan.” Besloot ik en hing op. “Waar ga je naartoe?” Vroeg Emma geschrokken, Daniël en Rupert kwamen haar net halen voor de volgende scène en bleven plots staan. “Ga je weg? Waarheen?” Vroegen zij ook. “Naar huis. Ik moet gaan. Marabell is ziek.” Zei ik gehaast, terwijl ik al aanstalten deed weg te lopen. “Kom op. Daarvoor ga je toch niet helemaal naar huis?” Rupert's vraag maakte me eigenlijk kwaad, maar ze begrepen niet wat voor een band ik had met Marabell. “Ze is als familie, als mijn zusje. En het is geen griepje of zo. Ze heeft,” Ik merkte dat ik zelf ook moeite had met het woord uitspreken. “Leukemie.” Maakte ik mijn zin af. Ik voelde ze bijna verstarren. Ik liep weg om mijn spullen te pakken.

Toen ik aankwam bij Mara's huis deed haar broertje, James, open. “Marabell is in haar kamer, ze verwacht je al.” Glimlachte hij, maar het was niet oprecht. Onderweg naar boven, haar kamer, vroeg ik me af wat ik zou aantreffen. Zoals gewoonlijk opende ik de deur zonder te kloppen en sloot deze weer achter me. Wat ik daar aantrof zou ik niet snel vergeten, het was alles waar ik angstig voor was aan te treffen. Ze was nog magerder geworden, haar haren waren futloos en dof, ze was bleek, bijna wit. Maar gelukkig hadden haar ogen nog dezelfde sprankeling van hoop die ze altijd al hadden. Ze huilde. Ik trok haar, zodra ik zat, op mijn schoot en probeerde haar te sussen.

Ik was al een maand bij Marabell, een maand vol ziekenhuis bezoeken. Ik liep met mijn arm om Marabell, om haar te ondersteunen, door de al te bekende gang. De receptioniste gebaarde dat we al door mochten lopen. Ik klopte aan. “Marabell Jones, kom verder.” Klonk er vanachter de deur. We betraden de kamer van dokter Johnsson. Iets in me zei dat we geen goed nieuws kregen vandaag. “We hebben de uitslagen van je bloedtest.” Komt Johnsson meteen ter zake. “Eerst het goede nieuws alstublieft.” De woorden verlieten haar mond bijna smekend. “Het spijt me te zeggen, maar dat is er niet.” Ik focuste me op zijn woorden, wetend dat Marabell nu buiten zinnen was, en zich dadelijk niets meer zou herinneren. “Je hebt, zoals je weet, vier hoofdvormen van Leukemie. Je weet inmiddels wat ze inhouden en wat ze doen. We hebben al besloten dat chemotherapie niet relevant is omdat het je van binnenuit zou aftakelen. Dan zouden we nog eventueel kunnen bestralen. Of een beenmergtransplantatie. Deze kunnen je beiden niet meer helpen. Je hebt Chronische Lymfatische Leukemie, oftewel CLL. Het is de enige vorm van leukemie die niet genezen kan worden.” Nu kon ik ook niet meer luisteren. Ik kon me op niets anders concentreren dan op Marabell, hoe ze in tranen uitbarstte. Er was duidelijk vroegtijdig een einde aan het gesprek gekomen. Ik leidde Mara naar buiten.

Ik had kunnen weten op dat moment dat ze er niet boven op zou komen, al heeft 89% van de mensen met CLL nog tientallen jaren voortgeleefd met de ziekte. Maar bij Marabell ging het in een snel tempo. Ik heb haar zien aftakelen.

“Kom Tom, vandaag gaan we lekker shoppen.” Glimlachte Marabell stralend. Sinds ik haar had voorgesteld een lijstje te maken met dingen die ze nog heel graag wilde doen, was ze een stuk vrolijker. Één van die dingen was een lange dag shoppen door London. Ze wilde perse alles samen met mij doen. Ik wilde ook niet anders. In de bladen hebben ze al geconcludeerd dat Marabell mijn vriendin is, ik had geen zin om te ontkennen, ik had betere dingen aan mijn hoofd. Marabell wilde naar een tattoo-shop, ze wilde graag een tatoeage. Ik kon me niet voorstellen dat een meisje zoals zij een tattoo wilde. Een meisje zoals Marabell, dat is wat ik me voorstelde als mensen over engelen spraken. Nog geen uur nadat ze de shop betrad kwam ze al naar beneden met een gaasje op de tatoeage. Ze wilde haar portemonnee pakken maar ik hield haar tegen. “Ik betaal voor de rest van de dag.” Zei ik met een gemaakte glimlach. Zij glimlachte ook, maar dan echt, en omhelsde me. Ik rekende af en we liepen weer weg. “Laten we iets gaan eten.” Stelde ze voor. “Goed ik weet nog wel een restaurant.”

De ober kwam aanlopen. “Heeft u gereserveerd?” Vroeg de jongen hooghartig. “Ja. Onder de naam Felton.” Zei ik, op een bijna even hooghartige toon terug. De jongen wist even niets uit te brengen maar begeleidde ons toch naar onze tafel. “Twee rode wijn, de beste die je hebt.” Vertelde ik voor hij kon vragen of we iets wilde drinken. Marabell pulkte wat aan het gaasje op haar pols. Nadat het los was toonde ze haar tatoeage. In zwierige letters stond er 'Tom'. Ik kon niet geloven dat ze dat echt had gedaan. Net als ik niet kon geloven dat dit lot net haar moest treffen, Marabell heeft nooit iets verkeerds gedaan in haar leven.

Terwijl ik richting huis reedt lag Marabell te slapen. Ik bleef blikken op haar werpen. Niets leek mis te zijn, tot ze naar voren viel. Gelukkig hielden de gordels haar tegen. Ik draaide de auto om en reedt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.

“Je mag nu even bij haar Tom.” Het was Johnsson. Ik stond op en liep rustig de kamer in. Daar lag ze, fragiel en zwak. Ik zette me neer op een stoel naast haar bed en schoof hem iets dichterbij. Ze nam haar beademingsapparaat beet en schoof het af. “Het spijt me dat ik het weer moest verpesten Tom.” Zei ze zacht. “Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je kunt er niets aan doen.” Glimlachte ik geruststellend. “Mooi zo.” Ze sloot haar ogen en viel in slaap. Ik zette haar weer aan de beademing en ging naar huis. Ik zou de rust nodig hebben, dat wist ik zelf ook.

Toen ging het het snelste. In een kleine twee weken was het zowaar over.

Die week kwam ze soms even bij en praatte dan, soms onverstaanbaar. Maar dan viel ze weer weg. Ik kon me niet voorstellen hoe het dadelijk zou zijn om zonder Marabell te moeten leven, zonder mijn beste vriendin. Sinds ik hier ben en ik weet dat Marabell ziek is ben ik gaan beseffen dat ik meer voel dan alleen vriendschap en broederlijke gevoelens. Ze was het licht in mijn leven. Ze was de zon.

Ze was bewusteloos. Net mochten haar ouders en James afscheid van haar nemen, de dokters zeiden dat ze hen zou kunnen horen. Daarna mocht ik. Zenuwachtig liep ik haar kamer in. Veel te wit, Marabell hield niet van wit. Ik ging op de rand van haar bed zitten en nam haar hand vast. “Mara, dit had jou nooit mogen overkomen.” Ik vocht tegen de tranen. Ik voelde een licht kneepje in mijn hand. Ik keek naar het nog altijd mooie gezicht. Ze was wakker. “Tom.” Fluisterde ze. “Dichter... bij.” Ik boog mijn hoofd naar haar toe. “Ik wil niemand pijn doen. Vooral jou niet. Vergeet de zieke mij. Ik houd van je. Maar jij moet verder met je leven. Beloof je me dat?” Moest ik dat daadwerkelijk beloven? “Ik lieg niet tegen je Mara.” Vertelde ik haar. “Beloof het.” Drong ze aan. “Oké. Ik beloof het.” Zucht ik. Ze glimlachte licht. Ze boog zich iets meer naar me toe en haar lippen beroerden mijn wang. “Ik houd van je.” Herhaalde ze, ze sloot haar ogen en haar hartmonitor gaf een monotone piep.

Ik kon, en kan niet geloven dat ik mijn beste vriendin ben verloren aan een slinkse, verachtelijke ziekte. Ik voel de tranen opwellen in mijn ogen en probeer heel hard niet te denken aan de begrafenis. Zonder succes.

Iedereen was in het zwart, inclusief mijzelf. Ik zat aan de voorste rij, naast Marabell's moeder. Na James' woorden mocht ik wat zeggen. Ik kon het bijna niet opbrengen maar dwong mezelf het toch te doen. Ik vertelde over de Marabell zoals zíj was, niet zoals zij als een ziek meisje was. Zoals ik had beloofd.

Ik ga met mijn vinger over de nog gevoelige plek op mijn pols. Ik kon niets anders bedenken waardoor ik haar voor altijd bij me zou hebben. Ik pak de foto die naast me ligt, ik was 15, Marabell 14. Ze heeft haar arm om mijn middel en we grijnzen breed. Een traan ontsnapt en valt op de foto, en automatisch volgen er meer. Weer kijk ik naar mijn pols. Naar de tatoeage. Een klein gebaar dat mijn liefde niet genoeg kan uiten, maar toch waardevol. De zwierige letters zijn dezelfde die Marabell zelf op haar pols had. Ik sluit mijn ogen en zie haar gezicht voor me. Mijn mooie, lieve Marabell.