From dusk 'till Dawn. - Uitkomsten

Ik probeer naar het meisje in de spiegel te kijken, en ik zie niets. Geen spiegelbeeld. Ik herinner me haar wel. Prachtig lang bruin haar, stralende grijze ogen, egale huid. Een erg gewild type dus. Tot voor kort niet. Tot voor kort was ik, Meilynn, een verstotene. Ik zeurde en zeurde bij mijn ouders of ik naar ons stedelijke rockcafé mocht gaan, en toen ik mocht heb ik mijn beste vriendin zover moeten krijgen dat ze met me mee wilde. De nacht van het feest werd alles duister, voor eeuwig.

“Mei, heb je zin om met mij mee naar het optreden te gaan?” Vroeg Mike me, en natuurlijk zei ik ja. Dan doe ik Melanie ook een plezier, dan heeft zij de avond voor haar vriendje. En buiten dat, Mike was naar mijn mening de mooiste jongen van onze school. Ik was ook wel populair, maar niet zo erg, ik hield me meer op de achtergrond. Al wilde ik erg graag de troon van Hayden betreden.

“Je hoeft niet meer met me mee Mel, Mike heeft me gevraagd.” Glimlachte ik stralend. “Wat goed!” Grijnsde Melanie. “Laat mij je helpen met je kleding!” Niet dat ik een keuze had. Ik had het setje wat ik aan wilde doen die avond al meegenomen, aangezien ik Melanie een beetje ken wil ze het re-designen.

Met mijn originele Melanie van der Woudt outfit was ik compleet. Ik liep, zoals afgesproken naar de straat achter die van Melanie, daar woont Mike namelijk. Die huizen zijn erg vervallen, en er wonen bijna alleen maar krakers. Eenmaal in de straat brandden er geen lichten, een bijna ondraaglijke duisternis, alsof de pijn en het verdriet van ieder individu op mijn schouders leunde. Een duisternis die alles opslokt. “Mike!” Riep ik door de straat, zonder enig effect van een reactie of iets dergelijks.

“Meilynn, daar ben je! Je bent veel te laat meid.” Klonk de dreigende stem van Mike achter me. “Ik wilde je nog zo graag een prachtig plekje is het bos laten zien.” Hij zou haast pruilen. Ik viel ervoor en zei dat we dat best eerst konden doen. Had ik het maar nooit gedaan.

Ik neem een sigaret uit mijn pakje en steek hem aan. Terwijl ik diep inhaleer denk ik verbitterd terug aan het 'prachtige' plekje.

“Naïeve Meilynn, heeft mamma je nooit geleerd niet met vreemden of rare figuren mee te gaan?” Vroeg Mike met een kwaadaardig gegrinnik. Ik lag vast gebonden aan de grond. “Wat doe je?” Vroeg ik geschrokken terug. Voor ik het goed en wel besefte rolde en een donker gekleurde traan over mijn wang. “Het spijt me dat jíj net de persoon moet zijn wie dit overkomt, maar je leek me te mogen.” Ik observeerde zijn gezicht afwachtend. “Ik moet dit doen om te blijven leven. Je bent nog maagd toch?” Wat een vraag! Dat gaat hem niets aan. Al snel denk ik dat ik 'ja' moet zeggen, wat ik dus doe. “Mooi zo, want voor dit ritueel heb ik een maagd nodig.” Een sluwe grijns speelde met het gelaat van Mike. “Ik verkocht mijn ziel aan de duivel. En nu moet ik hem eens in de zoveel tijd maagden leveren. Zo overleef ik. In ruil daarvoor schonk hij me Hayden. Ik moet je gruwelijk verminken.” De onverschilligheid droop er vanaf. Zo te merken had hij dit vaker gedaan. “Het spijt me Meilynn, ik had je graag beter leren kennen.” Ik zag met een zilveren flits de dolk op me afkomen. Het was de duisternis die alle lichten doofde.

Toen ik weer bij bewustzijn kwam keek ik naar mijn lichaam. Het was niet meer opengereten. Het was egaal en glad. En moest ik niet beter weten had ik misschien geloofd dat het vuil en bloed eraf zou glijden, een soort vuilafstotende huid. Ik stond op en keek in het meer, naar mijn reflectie. Ik zag er afschuwelijk uit! Ik rende op een topsnelheid naar huis, we hadden een eigen bibliotheek in de kelder gebouwd.

Aha, daar stond het! Satanistische rituelen. Op de occulte-afdeling. Ik bladerde wat, en het onderwerp over de Succubus sprak me erg aan. Ik besloot het te lezen en zodoende kwam ik erachter wat ik was geworden.

Ik kon geen spiegelbeeld meer zien, alles wat reflecteerde wel, buiten een spiegel. Eens in de maand, of langer als je getraind bent, zou ik me moeten voeden om me sterk te houden. Ik zou kunnen leviteren. En naarmate ik zwakker zou worden zou mijn uiterlijk ook minder stralen. Als ik me net gevoed zou hebben zou mijn haar glanzen, volume hebben, zou ik roze wangen hebben, egale huid. En bovenal, een opperbest humeur. Als ik me lang niet gevoed had, het tegenovergestelde. Dof en futloos haar, bleke huid, wallen, en humeurig. Je moest een Succubus duidelijk niet kwaad maken. Dat is een paar keer fataal afgelopen in de geschiedenis. Ik zou me moeten voeden met jonge minnaars die me onweerstaanbaar zouden vinden. Ik zou beiden kunnen doen, man en vrouw, een gevaar voor ieder. Bedank God maar voor bi-seksualiteit.

Grijnzend stapte ik van het levenloze lichaam van Chunky af. Melanie zou hem bedrogen hebben, terwijl in feite ik het was. Ik maakte het hem wijs. En natuurlijk wist ik al langere tijd dat hij me een prachtig meisje vond. Zijn lichaam lag ik drie stukken verspreid. Op naar mijn volgende slachtoffer. Daarvoor zou ik moeten reizen. Hayden en Mike waren met de Noorderzon vertrokken, naar het schijnt dan.

En ik heb ze gevonden. Uiteindelijk. Wat was het een verassing om mij levend te zien. Nu verklaarde het een hoop dat de Here Satan niet blij was met Mike. Ik had hem voorgelogen. Ik was helemaal geen maagd geweest tijdens mijn transformatie. En ja, dat is noodzakelijk. Anders zou ik een Succubus worden, wat ik nu dus ben. Ik heb me zojuist genoegen gedaan met Hayden. De zoete smaak van haar bloed proefde ik nog steeds. “Je voedt je met vlees en bloed. Je, je ziet er prachtig uit. Je loog!” Sputtert Mike, die vastgebonden op een stoel zit. Ik sla mijn hoofd in mijn nek en lach melodieus. “Zou het? Maar wat voor vraag was het dan ook. Je had het kunnen weten.” Hij knikt langzaam. Ik stap verleidelijk op hem af en met mijn hypnotiserende ogen kijk ik hem diep en indringend aan. “Vindt je me mooi?” Vraag ik, Mike kan niet anders dan knikken. Nog een paar van die vragen en dan ik speeltijd over. “Nu, zeg dat je me onweerstaanbaar vind.” Beveel ik. “Je bent onweerstaanbaar.” Met een harde trap slaat Mike tegen de muur aan, met bloedende handen, omdat ze uit de lederen riemen zijn getrokken. Kreunend van de pijn ligt hij op de grond. “Eigen schuld.” Sis ik. Extra langzaam doe ik hem aan wat mij overkwam.

Als ik zijn ouders op de deur hoor rammen ga ik in het donkerste hoekje van de kamer zitten en begin te mediteren. Ik voel me opstijgen en ik ga op in de duisternis, op weg naar mijn volgend slachtoffer. Het is pas echt donker als het licht uitgaat.