Het pad naar geluk - Uitkomsten

Het pad naar geluk

Dit was het dan, het moment waar ze de laatste 2maanden tegenop keek. Vertwijfelend en met tal val gedachtes dwalend in haar achterhoofd stapte ze het schoolplein op. Om niet direct op te vallen ging ze stil in een hoekje staan, wachtend op die verlossende bel. Seconden leken weg te tikken als uren, en het ergste moest nog beginnen. Het lukta haar aardig goed om niet op te vallen, tot ze voor haar keek. Keek die jongen nu naar haar? ongemakkelijk keek ze rond haar heen, en merkte dat buiten de kale hoek, zij het enige was waar hij naar zou kunnen kijken, toen ze, hopend dat hij niet meer keek, haar ogen terug naar hem opsloeg, zag hij nog steeds dat hij haar met verbazing aankeek. Het duurde dan ook niet lang voor hij op haar af stapte. Hoi! Ik ben Frederic, zei hij met een vrolijke lach. MMM Mijn naam is Sanne, stammelde ze zachtjes. Ze keek in zijn ogen en zag iets wat ze nooit eerder zag, wat kon ze niet verklaren, ze wist gewoon, dat dit wel een kon groeien. "blijf je daar nou staan of kom je mee naar de speelplaats" zei hij met een klein lachje. Twijfelend pakte ze zijn hand en liepen ze naar de speelplaats. zou het? zou dit het begin zijn van een prachtig jaar?