The year - Uitkomsten

(y) (29 x uitgekomen)

De middelbare school. Een mooie tijd. Een tijd waar je jezelf leert kennen, je echte vrienden ontmoet en je weg zoekt. Voor mij is het nu voorbij. 6 mooie jaren achter de rug met goede herinneringen en mindere. Maar dat hoort erbij. Ik heb besloten om niet meteen te gaan studeren. Mijn ouders zijn weer boos door mijn beslissing, maar mij kan het niet veel meer schelen. Ik heb besloten om naar Amerika te gaan, mijn grote droom. Ik zou mijn laatste jaar daar weer overdoen. Het leek me wel leuk. Natuurlijk zou ik me geen zorgen moeten maken voor examens en diploma’s halen, want dat circus is voorbij. Gewoon nieuwe mensen ontmoeten en een andere manier van leven. Ik zou bij een meisje in een appartement wonen, ze had een kamergenote nodig om de huur te kunnen betalen, dus kwam ik wel van pas. Vandaag vertrek ik , een zonnige dag in Brussel, België. ‘Als je dat vliegtuig opstapt, meisje, ben je onze dochter niet meer!’ roept mijn vader vanuit de woonkamer. Inderdaad, mijn ouders zijn geen leuke mensen. Ik haat ze, eigenlijk. ‘Ah, dag, mam, pap, tot misschien binnen een jaar.’ Ik zag dat Sam voor de deur stopte. Hij was het andere niet – kind van mijn ouders. Sinds zijn achttiende woont hij niet meer bij ons. Zo’n 2 jaar dus. ‘Dag Lily!’ roep ik naar boven. Lily verschijnt boven aan de trapt. Ze snelt naar beneden en beland in mijn armen. ‘Ik zal je missen, grote zus.’ ‘Ik jou ook, maar we hebben pc en webcam he.’ ‘Het suckt dat ik niet mee mag naar het vliegveld. Ik hou van je.’ ‘Ik ook van jou.’ Ze zwaait naar Sam in de auto en verdwijnt weer naar haar kamer. Waarschijnlijk om te wenen. Ze huilt nogal veel, weetje. Mijn moeder verschijnt in de deuropening. ‘Waarom doe je dit, Kirsten? Je kreeg altijd alles en nu doe je dit zoals jouw broer. Alleen jouw broer vertrok niet naar Amerika.’ ‘Ik kreeg alles omdat jullie spijt hadden omdat jullie zo’n ouders zijn. Daar had je maar eerder aan moeten denken. Opvoeding is mislukt. Dag.’ Ik nam mijn koffer en tas vast en sloeg de deur achter me dicht. Sam was al uit de auto gekomen om me te helpen. ‘Zo, zo, jij treed echt in mijn voetsporen he? De koffers ,de deur achter je dichtgooien, huilende moeder, goed gedaan zus.’ Ik lach. ‘Zet nu maar gewoon die koffer in de auto.’ ‘Waar ga je nu eigenlijk naar toe?’ ‘Tree Hill, North Carolina.’ ‘Wel, ik zal je missen, zus.’ ‘Ik jou ook, broer.’
Na zo’n 45 minuten rijden zijn we dan eindelijk in Zavemtem. Nadat we een parkeer plaats hadden gevonden, mijn bagage hadden binnen gedaan. Stonden we voor de incheckbalie. ‘Dat is het dan. Ik zie je over een jaar terug.’ Zegt Sam een beetje sentimenteel. ‘Jep, ik zal je missen en we houden wel contact via de pc. Ga Lily opzoeken, ze is daar eenzaam zonder mij.’ ‘ok, ik hou van je.’ ‘Ik ook van jou.’ We omarmen elkaar even en dan geef ik maar mijn ticket aan de mevrouw. Ik kijk nog naar Sam en draai me dan om naar de gang, die naar het vliegtuig leid. America, here I come.