All It Takes For Your Dreams To Come True [PaulGriffiths] 4# - Uitkomsten

Shine (10 x uitgekomen)

De volgende dag breekt aan en ik zit op het dakterras met Babette. Ik neem een slok van mijn glas water en kijk over alle daken uit. 'Weetje Meerit.' Ik kijk haar aan. 'Volgens mij beginnen wij hele goede vriendinnen te worden.' Ik glimlach en knik. Dat is waar. Ik mag d'r heel erg. 'Babette?' Ze kijkt me lachend aan. 'Ik vind het vreselijk irritant dat ik me niks kan herinneren.' Ze knikt. 'Dat snap ik.' Ik bijt op mijn lip. 'En ik zie er niet uit.' Ze begint te lachen. 'Hahahah, tja meisjes zonder make-up is ernstig.' Ik lach en kijk naar de blauwe lucht. 'We moeten maar weer eens naar binnen gaan, het begint af te koelen.' Ik knik en sta op.

Er word op de deur geklopt. 'JA?!' Ik klink schor. Ik draai me om en kijk in Babette's gezicht. 'Hee.' Glimlach ik. Ze glimlacht naar me en kijkt achter zich. Ze wenkt iemand. Wie zou het zijn? Ik verwacht niemand. Mama is al geweest. 'Er is iemand voor je.' Ik knik en probeer om het hoekje van de muur te kijken. 'De jongen die je redde.' Ik laat me terug vallen in mijn oude positie. Hij stapt lanzaam en nerveus de kamer binnen. Hij steekt zijn hand op en zwaait voorzichtig. Ik glimlach naar hem. 'Ik laat jullie alleen, ik moet weer aan mijn werk.' Ik knik zonder de blik van de jongen los te laten. We staren elkaar minuten lang aan. Verplegers staan glimlachend voor het raam te kijken. 'Hoe heet je?' Vraag ik om de stilte te doobreken. 'Paul, Paul Griffiths, en jij?' Ik staar hem nog steeds aan. 'Meerit, Meerit van Dam.' Paul knikt en gaat op een stoel naast me zitten.

'Ik heb je gered.' Zegt hij na een tijdje met een zucht. 'Ik weet het, ik ben je eeuwig dankbaar.' Hij glimlacht naar me. 'Ik heb trek in een milkshake, zullen we gaan halen?' Vraag ik Paul. 'Mag je weg uit je kamer dan?' Ik knik. 'Tuurlijk, ik lig toch niet aan een infuus of zo?' Hij knikt. Zijn ogen zijn kokosnoot bruin. Zijn haar is zwart. Ik sta op uit mijn bed en pak mijn portomonee.

We lopen lachend om stomme grappen en opmerkingen door de gangen naar de eerste verdieping. Babette komt langs gelopen en kijkt ons glimlachend aan. Ze knipoogt naar me en gaat een kamer binnen. 'Meerit?' Vraagt met een amerikaans accent. 'Paaaaaaaaaaaaaaaaaul?' Antwoord ik sloom. 'Zal ik morgen weer komen?' Vraagt hij tenslotte. Ik kijk hem glimlachend aan. 'Wil je dat doen?!' Vraag ik lachend. 'Ja tuurlijk, ik bedoel ik vind je ontzettend aardig enzo.' Ik glimlach en geef hem een knuffel. Even lijkt hij verbaasd. Maar daarna slaat hij ook zijn armen om mij heen.

Met allebei een milkshake lopen we terug naar mijn kamer. Het bezoekersuur is allang voorbij. Tenminste, zo'n gevoel heb ik. Op de klok is het tien uur. Het bezoekersuur is al een uur voorbij. 'Ik kan beter gaan, haha.' Lacht Paul. Ik knik en lach ook. 'Tot morgen dan?' Vraag ik. 'Tot morgen.' Antwoord hij. We geven elkaar nog een knuffel en dan vertrekt hij.