All It Takes For Your Dreams To Come True [PaulGriffiths] 3# - Uitkomsten

Mama (10 x uitgekomen)

Ik hoor ee deur open en dicht gaan. Een vrouw in een lange zwarte jas komt binnen. Ze heeft zwarte krullen en rode gestifte lippen. Bruine ogen en is iets groter dan ik. Ze moet mijn moeder zijn. Ze heeft zwarte hakken aan, en een huidskleurige panty. Een zwarte jurk daarboven. 'Mama?' Ze kijkt me lang en geschrokken aan. 'Liefje.' Zegt ze alleen terwijl ze naar me toeloopt. 'Hoe gaat het met je?' Ik trek een wenkbrauw op. 'Goed, denk ik?' Ze schrikt en kijkt me verward aan. 'Ik heb geheugenverlies.' Ze ontspant zich weer. 'Oja, dat is me verteld.' Ik glimlach even. 'Hoe herkende je me?' Vraat ze terwijl ze op de rand van mijn bed gaat zitten. 'We lijken op elkaar.' Ze glimlacht en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'NEE.' Roep ik hard. Ik grijp naar een spigel. Er zitten twee rode lip afdrukken op mijn voorhoofd.

Een verpleegster komt binnen gestormd. 'Wat is er aan de hand?!' Ik begin te lachen. Het is Babette. Als ze mijn voorhoofd ziet moet ze ook lachen. 'Ik dacht je word vermoord of zo.' Ik begin te lachen. 'Gelukkig niet!' Antwoord mijn moeder haar.

Ik praat nog heel wat af met mijn moeder. Tot het bezoekers uur voorbij is.

Babette komt binnen met een karretje. 'Hier is je avond eten.' Ze geeft me een bord met een vies goedje erop. 'Het is enorm vies vind ik.' Antwoord Babette lachend als ze mijn gezicht ziet. 'Maar het nagerecht is altijd lekker.' Ze geeft me een tijdschrift en vertrekt weer. Ik neem een mini hapje van het eten. Het smaakt eigenlijk best goed. Naar samen geprakte meloen of zo. Wat ook niet erg aantekkerlijk klinkt. Ik blader wat door het tijdschrift. Het is de Fancy. Er staat van alles in, en het is allemaal niet zo interessant.

'Het nagerecht!' Babette komt stralend binnen. Ze heeft haar blonde krullen samen gebonden in een staart. Ze heeft lipgloss op met glittertjes en haar wimpers zijn vol van de mascara. 'Ik heb het gemaakt!' Lacht ze terwijl ze me een schaaltje geeft met allemaal soorten ijs en een wafel erbij. Lachend begin ik ervan te eten en ik vind het verschrikkelijk lekker. 'Weetje Meerit.' Begint Babette. Ze gaat op een stoel zitten en ze kijkt om zich heen. 'Toen je hier binnen kwam was je in shock, herinner je je daar iets van?' Ik schud van nee. Dat doe ik ook niet. 'Je zong dehele tijd een liedje.' Ik kijk haar vreemd aan. 'Het heette Shine.' Er schiet me iets in mijn hoofd. 'Ja.' Ik ken een deel van het liedje weer. 'Your eyes are brighter than the sun
They make me see that you're the one
Your smile takes my breath away
and leaves me with nothing to say
You aren't like any other girl
that I've met in this whole world
You're so much more than they can be
So won't you please just be with me?'

Ze knikt. 'Ja.' Ik denk na. Waarom zong ik dat? 'Waarom zong ik dat?' Vraag ik haar. 'Ik weet het niet.' Zegt ze schouder op halend. De jongen die je redde..' Ik kijk verwachtings vol in haar chocolade ogen. 'Hij heeft je proberen te troosten.. en je huilde en je vroeg naar je vader.' Ik haal een wenkbrauw op. 'Oke?' *PIEPPIEP* 'Sorry Meerit, ik word opgepiept. Later praten we verder.' Ik knik. Ik kijk hoe Babette met haar slanke lichaam de kamer verlaat.