Day and Night -different worlds- Proloog - Uitkomsten

Nee! Nee! Laat me met rust! In paniek ren ik door het bos.Groene bladeren verdorren onder mijn voeten en de paniek laat me vliegen. Ik wordt achtervolgd. Ik kijk over mijn schouder, recht in het gezicht van mijn achtervolger. Grote ogen, als bezeten. Doodsbang ben ik voor de vreselijke grimas.Aan zijn hoektanden hangen druppels bloed en ik weet zeker dat hij mijn bloed ook wil hebben. Maar de haat voor dit wezen drijft me tot de grens en ik ren alsof ik helemaal geen slechte conditie heb, wat eigenlijk een vreselijke leugen is. Maar haat en paniek samen is een goede bron voor energie. Haat voor dat vreselijke wezen dat mijn bloed wil drinken. Een klein straaltje seipelt langs mijn arm, waar dat beest me al gegrepen heeft.

Ik geef het op. Het heeft geen zin. Ik kan niet ontkomen aan dat beest dat een level E vampier heet. Tranen stromen over mijn wangen, tranen van onmacht. Langzaam begin ik in te zien dat ik geen andere keus heb. Zelfs een Level E vampier, een vampier die alle sporen van menselijkheid heeft verloren, is te sterk voor me. Hoewel ik net nog vreselijk bang was, heb ik nu geaccepteerd dat ik zal sterven. Het is een gedane zaak. Langzaam draai ik me om, de neiging om keihard te gillen, onderdrukkend. Met trots kijk het wezen aan, dat al zijn menselijkheid heeft verloren. Mijn trots laat ik me niet afnemen. Ik ben Yuuki Cross. Ik kijk in de enorme ogen met de veel te kleine pupillen. Het lijkt wel of hij bang is voor het feit dat ik mijn lot geaccepteerd heb. De bladeren ruissen zachtjes, alsof ze me moed in willen spreken. Maar niets kan me op dit moment helpen. ‘Je ruikt zo lekker’Grijnst hij terwijl hij zijn hoofd dichter bij mijn nek brengt. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Ik voel zijn adem in mijn nek, en moet me inhouden om niet over te geven van angst. Wegrennen heeft geen zin, Vampieren zijn een van de snelste wezens op aarde. Ik wacht op het moment dat zijn ‘’fangs’’ door mijn huid dringen, op het moment dat ik slap wordt van bloedverlies. Op het vreselijke gevoel van nat, warm bloed langs mijn hals in mijn haar en kleren. Ik ril. Ik kan me het jammer genoeg allemaal heel goed voorstellen.

Maar het moment blijft uit. Ik voel hoe een sterke arm me achteruit trekt. Van schrik open ik mijn ogen. Een lange jongen, of misschien is hij meer een jonge man, met langer zwart haar. ‘Help?’Vraag ik bang. ‘Ssst...’Hij brengt een hand voor mijn ogen. ‘Dit hoef je niet te zien’Antwoord hij.