De dagen met mijn lieve Opa. [SA] - Uitkomsten

Lieve opa. (45 x uitgekomen)

Lieve Opa.
-ook al ben je ziek en lig je daar in het ziekenhuis. Voor mij ben je de beste. Die alles kan!

,, Zullen we maar gaan? '' stelt mijn moeder voor. Mijn oma pakt haar schoenen en haar jas. Ik heb mijn schoenen al aan. Het is kwart over zes. Om half 7 begint het bezoekuur. We zitten in de auto. Ik staar uit het raam. Straks zal ik mijn opa voor het eerst in het ziekenbed zien liggen. Vreemde gedachten.

Met zijn 3e lopen we het zieknhuis binnen. Oma drukt op het knopje van de lift. Niet veel later gaan de deuren open en stappen we naar binnen. We komen aan op de eerste etage. We lopen de lift uit. Ik volg Oma. Niet veel later sta ik voor een deur waar op staat: Maag,Darm en lever-ziekte. Ik krijg rillingen over me heen. Onze voetstappen hoor je doorgalmen in de lange gang. Ik kijk opzij een kamer in. Daar ligt een man te slapen en ziet erg witjes. Dan kijk ik rechts een kamer in. Allerlei vrienden en familie zitten daar bij een vrouw. Ze glimlachen en eentje laat een traantje gaan. Dan zijn we aangekomen bij onze kamer. Mijn oma opent de deur en ik met mijn moeder volgen haar. Mijn oma loopt meteen naar het bed van mijn opa. Ik kijk even raar. Dat is mijn opa toch helemaal niet? vraag ik me af. Maar ik kijk even goed en dan zie ik die mimiek van mijn opa weer terug. Ik glimlach en loop er naar toe. Ik pak zijn hand en geef hem een kus op zijn wang. '' Hee opa. '' glimlach ik. Ik voel mijn tranen opkomen maar weet ze in te houden. '' Lieve meid '' zegt hij erg schor. Zijn stem herken ik ook niet meer terug. Alsof alles is verandert. Ik pak een stoel van de gang vandaan. Mijn oma en moeder doen het zelfde. Samen gaan we om zijn bed zitten. Mijn oma kijkt hem met een liefde volle blik aan. Ze pakt zijn hand vast, ik zie een traantje gaan. Meteen pinkt ze hem weg. '' Hoe gaat het nu met je? '' vraagt ze. '' Moe, moe erg moe '' zegt hij bijna niet verstaanbaar. Mijn oma glimlacht. '' Snap ik. vanavond lekker slapen. '' Dan kijkt mijn opa mij aan. '' Alles goed met de voetbal? '' dat is een typische vraag van mijn opa. Hij is zelf enorm fan van AZ en zei altijd; met jou wil ik nog eens naar een wedstrijd van AZ tegen Ajax. Want ik was voor Ajax. Bij die gedachten voel ik mij weer beroert worden. De gedachten dat dat eigenlijk niet meer kan. Want als het zo door gaat is hij er niet meer.

Allerliefste opa.

Ik blijf maar naar mijn opa kijken, terwijl mijn oma en opa in gesprek zijn. Het is erg vervelend om in het ziekenhuis zo te praten. Iedereen hoort je, en weet waar je het over hebt. Je kunt ook niet over dingen praten wat je graag tussen elkaar wilt houden. Mijn oma blijft mijn opa maar helpen, zo zorgzaam is ze! Zo is altijd al geweest.

Mijn opa heeft een infuus in zijn neus. Aan het infuus zit een vloeibare zak. Dat is zijn eten, anders gaat het er allemaal weer uit. Verder ziet hij enorm geel. Zo heb ik mijn opa nog nooit gezien, en wil ik eigenlijk ook niet zien. Ik wil mijn opa naast me hebben op de bank, samen juigen om het doelpunt wat er wordt gescoort.

'' straks als ik het ziekenhuis uit ben gaan wij voetballen Anne-Marie '' zegt mijn opa. Ik glimlach. '' Ik verheug me er nu al op! '' zeg ik dan maar. Hij slaat tweemaal op mijn benen en kijkt trots naar me. Zo gaat het verder. Af en toe wordt er wat gezegt, maar af en toe is het ook erg stil. De bekende stiltes in het ziekenhuis. De pijnlijke stiltes maar ook de fijne stiltes die er toch moeten zijn. Even later kijk ik op de klok en zie dat het al half acht geweest is. Het momend om afscheid te nemen doet me pijn. Ik sta op en breng mijn stoel weg. Dan loop ik weer naar mijn opa toe. Ik pak weer zijn hand en geef hem weer een kus. '' Over een tijdje gaan wij voetballen '' zeg ik. Mijn opa glimlach en knijpt een beetje in mijn hand. Dan laat ik los. Mijn oma en moeder doen hetzelfde. We zwaaien zeggen gedag tegen de andere zieken en verlaten de kamer.

Misschien is dit wel de laatste keer dat ik mijn opa sprekend heb gezien, omdat het steeds slechter gaat.

lieve opa, altijd in mijn hart.