Destination Tokio Hotel EIGHT - Uitkomsten

Een blije gedachte (12 x uitgekomen)

’ Robbi , Roberto , was mijn vriendje… Is,was… ik weet niet goed hoe het zit tussen ons. Hij is nu in Engeland bij een pleeggezin voor school. We gingen net uit elkaar voor hij vertrok , met een gigantische ruzie. Het is een mirakel dat de buren de politie niet gebeld hadden voor het verstoren van de rust of zo iets. ‘Maar neen ! Wat denk je wel niet van me ?!‘ ‘Je weet wat ik van hem denk. Hij is stom , dom , whatever! En hij heeft tegen je gelogen.’ Giulia moest altijd mijn liefdesverhalen aanhoren toen Robbi en ik samen waren. En zij heeft mij doen geloven dat het tussen Robbi en ik niets zou worden. ‘Nadia,je gaat toch niet met Robbi gaan praten ?’ ‘Nee! Hij is het niet.’ ‘Wat dan wel ?’ ‘Ik weet het niet… heb je er ooit aan gedacht dat er ook andere dingen zijn,dingen die je nog niet kent,dingen waar je nog nooit aan gedacht hebt… Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen.Ik ben verdrietig en ik weet niet waarom…’ ‘Ik zweer dat ik haar vandaag vermoord!’ ‘Maar wie?’ ‘Miriam! Als het Robbi niets is,dan is het Miriam!’ ‘Wacht , ik heb je gezegd dat Miriam niet het probleem is… Ook al zijn de dingen die ze gezegd heeft …’ ‘Alles wat ze gezegd heeft is niet waar! Ze is gewoon jaloers! Ik vermoord haar!’ ‘Oke…hou je handen maar thuis.Zeg iets om me weer op te beuren.’ Stilte. Met mijn mobieltje in mijn ene hand en een lok haar in mijn andere wacht ik tot ze iets zegt. ‘Wat heeft je de laatste tijd vermaakt?’ ‘Hoezo?’ ‘Iets, iets dat je goed deed voelen.’ ‘Ik weet het niet… zoals wat?’ ‘Dat moet jij mij vertellen.Een persoon,een liedje,een film,een herinnering. Ken je dat gevoel dat Peter Pan gebruikt om te kunnen vliegen?’ ‘Blijdschap ?’ ‘Peter pan heeft het stof van Tinkerbell nodig. Jij moet het jouwe vinden.’ ‘Het stof van Tinkerbell?’ ‘Ik kan niet aan alles denken! Jij moet iets bedenken!’ Ik lach,eindelijk.Ik weet niet wat ik zonder Giulia zou moeten.En dat doet me al beter voelen. ‘Lieverd,ik moet gaan,anders kom ik te laat voor de dansles…’ ‘Als je vijf minuten te laat bent laat ze je één uur op de punten van je voeten staan.’ ‘Inderdaad,en als ik te laat kom kan ik Miriam haar haren niet uit haar kop trekken.’ Ik lach nog eens.Ik ga liggen en begin te denken. Wat heeft me de laatste tijd blij gemaakt ? Wat ? Er moet iets zijn , ook al is het klein , een leuk gevoel… Ik leg mijn hoofd op mijn arm , mijn ogen gaan naar mijn bureau? Tussen mijn boeken is er een gekreukt papiertje,ik sta op en neem het. Ik heb er op gekladderd als ik die droom gehad heb : met houtskool heb ik een gefantaseerd landschap getekent , vuil van as en sneeuw , en een ballerina in een zwarte tutù , dat danst op de muziek van de vier jongens in het zwart , muziek die ik me niet kan herinneren. Als ik in een sprookje zou zijn dan zou er nu een geel lampje boven mijn hoofd branden. Die droom,die band,die ogen: Die jongen met het rechtstaand haar. Dat stukje illusie, de illusie van vier perfecte onbekende ogen.Ik neem mijn mobieltje en bel Giulia. Ik hoop dat ze opneemt. Ik heb eindelijk iets gevonden dat me blij maakt. ‘Hallo ? Nadia ? Wat is er ? Ik zit op mijn brommer , ik ga naar de dansles!’ ‘Ik heb het gevonden!’ ‘Goed! Wat is het ?’ ‘Wel,ik weet niet hoe het noemt…’ ‘Hoezo je weet niet hoe het noemt ?’ ‘Wel daarom heb ik je hulp noding!’