Help me.
Ik verdrink. Ik verdrink in mijn eigen sombere gedachten. Ik word naar beneden gezogen, maar kan er niets tegen doen. Met al mijn kracht probeer ik omhoog te zwemmen, maar het heeft geen zin. Het is als een draaikolk, en wat ik ook probeer, ik kom er steeds dichterbij. Doodsbang zoek ik naar de waterkant, of iets anders waar ik me aan vast kan klampen zodat ik niet naar beneden ga. Er moet hier toch ergens iets zijn om me te redden? Zo groot kan dit zwembad van gedachten toch niet zijn?
Ik ben bang, ontzettend bang. De stilte om me heen benauwt me, beneemt me even de adem. Ik zie geen hand voor ogen, ik zie alleen maar duisternis. Niets. Er is niets. Alleen ikzelf. Maar ik weet niet wat of waar ik ben, want ik zie niks, hoor niks en voel niks.
Het enige wat ik kan, is denken. Nadenken over hoe ik hier weg kom. Proberen mijn gedachten te negeren. Maar ik kan hier niet wegkomen. Ik voel het. De sombere gedachten trekken me naar de draaikolk en omlaag, naar de bodem van de diepste zee.
Help me.
Ik verdrink.
