Nothing is all that remains if you lose your dreams [TH] 2 - Uitkomsten

Pindasaus (2 x uitgekomen)

. Een wit hert met donker bruine ogen keek mij geschrokken aan maar bleef staan. Ik keek het hert met grote ogen vol met bewondering aan en het hert keek op zijn beurt met grote ogen terug. Langzaam, zonder dat ik er zelf maar iets van merkte, schuifelde ik naar het hert toe. Het hert bleef nog steeds staan en keek mij nieuwsgierig aan. Mijn hand bewoog ik richting de kop van het dier en ik aaide de zachte neus. Alsof ik gehypnotiseerd was bleef ik het dier recht in zijn ogen aan kijken. Het dier knipperde met zijn ogen en draaide zich toen om en liep het bos verder in. Ik voelde hoe mijn voeten het dier volgde door het bos heen. Al mijn angst verdween vanuit het niets en ik rende achter het hert aan. Mijn benen vlogen over het zand en mos en ik ontweek de bomen. Ik rende naast het dier mee dieper en dieper het bos in. Bomen flitste aan mij voorbij en ik vergat al mijn zorgen. Ik begon steeds langzamer te lopen en naast mij minderde ook het hert minder vaart. Voor mij lag een beekje met helder blauw water. Een stukje verder was een kleine stroomversnelling en ik hoorde het water ruisen. Ik werd er rustig van. Ik liet mij in het zachte mos vallen en keek naar het hert wat naast mij lag. Zijn vacht was nog steeds stralend wit. Ik stak mijn hand uit en aaide het dier over zijn rug. De zon scheen net door de bomen heen en gaf daardoor het beekje een sprookjesachtige uitstraling. Ik sloot mijn ogen en liet me achterover in het mos vallen.

En zacht briesje blies een blaadje op mijn neus en ik opende mijn ogen weer. Het was donkerder geworden in het bos. Ik ging rechtop zitten en keek naar de plek waar het hert lag. Hij was weg. Het enige wat er over was waren een paar witte haren. Ik pakje ze op en stopte ze in mijn vestzak. Ik weet niet waarom, maar ik wilde het gewoon. Ik hees mezelf aan een klein boompje omhoog en keek op mijn mobiel. Vijf uur?! ‘Hoe kan dat nou?’ Zei ik tegen mezelf. ‘ Ik ben in slaap gevallen!’ Zei ik alweer tegen mezelf. Ik veegde mijn broek schoon en keek de richting in waar ik vandaan was gekomen. Het was pikdonker en een beangstigend gevoel bekroop me.

Olifant (5 x uitgekomen)

. Een wit hert met donker bruine ogen keek mij geschrokken aan maar bleef staan. Ik keek het hert met grote ogen vol met bewondering aan en het hert keek op zijn beurt met grote ogen terug. Langzaam, zonder dat ik er zelf maar iets van merkte, schuifelde ik naar het hert toe. Het hert bleef nog steeds staan en keek mij nieuwsgierig aan. Mijn hand bewoog ik richting de kop van het dier en ik aaide de zachte neus. Alsof ik gehypnotiseerd was bleef ik het dier recht in zijn ogen aan kijken. Het dier knipperde met zijn ogen en draaide zich toen om en liep het bos verder in. Ik voelde hoe mijn voeten het dier volgde door het bos heen. Al mijn angst verdween vanuit het niets en ik rende achter het hert aan. Mijn benen vlogen over het zand en mos en ik ontweek de bomen. Ik rende naast het dier mee dieper en dieper het bos in. Bomen flitste aan mij voorbij en ik vergat al mijn zorgen. Ik begon steeds langzamer te lopen en naast mij minderde ook het hert minder vaart. Voor mij lag een beekje met helder blauw water. Een stukje verder was een kleine stroomversnelling en ik hoorde het water ruisen. Ik werd er rustig van. Ik liet mij in het zachte mos vallen en keek naar het hert wat naast mij lag. Zijn vacht was nog steeds stralend wit. Ik stak mijn hand uit en aaide het dier over zijn rug. De zon scheen net door de bomen heen en gaf daardoor het beekje een sprookjesachtige uitstraling. Ik sloot mijn ogen en liet me achterover in het mos vallen.

En zacht briesje blies een blaadje op mijn neus en ik opende mijn ogen weer. Het was donkerder geworden in het bos. Ik ging rechtop zitten en keek naar de plek waar het hert lag. Hij was weg. Het enige wat er over was waren een paar witte haren. Ik pakje ze op en stopte ze in mijn vestzak. Ik weet niet waarom, maar ik wilde het gewoon. Ik hees mezelf aan een klein boompje omhoog en keek op mijn mobiel. Vijf uur?! ‘Hoe kan dat nou?’ Zei ik tegen mezelf. ‘ Ik ben in slaap gevallen!’ Zei ik alweer tegen mezelf. Ik veegde mijn broek schoon en keek de richting in waar ik vandaan was gekomen. Het was pikdonker en een beangstigend gevoel bekroop me.