Ronaldo's daughter : a perfect live or not? 7 - Uitkomsten

hoe kon je ? (28 x uitgekomen)

Ik loop kwaad op Davey af die met Shannen staat te bekken, ik ruk Shannen van hem af en geef haar een keiharde vuist in haar gezicht. Dan kijk ik naar Davey. Hoe kon je, ik dacht dat wij iets hadden, het is UIT. davey kijkt me verdrietig en spijtig aan, maar medelijden heb ik niet, er staan een paar mensen om Shannen heen, maar het kan me allemaal niks meer schelen, ik heb het gehad hier, ik trek me jas van de kapstok en ren de deur uit, opweg naar huis. Het regent pijpenstelen, maar het kan me allemaal niks schelen.
Huilend kom ik thuis aan, ik heb de kracht er niet meer voor om de deur open te doen, al mijn woede verandert in verdriet, ik laat de sleutel uit het slot vallen en zak huilend op de grond, daar zit ik dan in de regen te huilen, maar het kan me niks schelen.
CHRISTIANO POV :
Rustig zit ik voor de tv te kijken, als ik opeens iemand voorbij zie rennen. Ach het is vast niks denk ik bij mezelf, het regent keihard, dus het is normaal dat mensen naar huis rennen. Ik hoor wat gerommel aan de deur, het lijkt wel of iemand hem open wilt doen, maar het lukt niet, ik kijk op de klok en zie dat het half 12 is, misschien is het Chanel wel... nee vast niet denk ik bij mezelf, die komt heus niet zo vroeg thuis, dan hoor ik wat gerommel en plotseling is het doodstil. Best wel vreemd bedenk ik en ik besluit om maar even te gaan kijken. Ik loop naar de deur en open hem. En wat ik daar zie breekt het hart van een vader. Daar zit mijn dochter, het belangrijkste uit me leven, hulpeloos en bang op het stoepje, ik til haar op en leg haar binnen op de bank met een paar dikke dekens over haar heen.
ChANEL POV :
Ik voel dat ik wordt opgetild, door wie weet ik nog geen eens, maar het maakt niet uit, ik ben te moe om na te denken. Ik voel dat ik op de bank wordt gelegd en er worden allemaal dekens over me heem geleged, eindelijk ik ben thuis denk ik bij mezelf.
Chanel alsjeblieft, doe je ogen eens open, alsjeblieft lieverd. ik hoor mijn vader het angstig vragen. Langzaam open ik mijn ogen en dan beginnen de tranen alweer te lopen, ik huil keihard als een klein baby’tje, wat zal me vader wel niet denken en 16 jarige meid die als een klein kind zit te janken, maar ik merk dat het hem niks uitmaakt, want hij pakt me stevig vast en drukt me tegen zich aan. En daar zitten we dan op de bank, in doodse stilte.