Morningwake. |één| - Uitkomsten

Hoofdstuk één. Nikka. (16 x uitgekomen)

Galajurken, een helderrode jurk met geen rug, die strak tot aan de heupen zit en later uitwaaiert in een brede sleep met ruches en een decolleté of een zwarte satijnen jurk met geometrische uitsnijdingen die grote driehoeken van mijn huid onbedekt laten… hmm, de zwarte is zo passé, de helderrode dan maar! Schoenen, rode pumps of zwarte ballerina’s… defiantly de rode pumps! En nu, met of zonder beha? Met! Nu nog Ana’s mening.

Adem in, adem uit. Hm, zou Camille mij nog naar huis laten gaan? Damn, waarschijnlijk niet,maar ik heb echt Nikka nodig vanavond. Zou ik het haar vragen? Nee, ze is nu veel te druk bezig met haar outfit. En toch, ik blijf hier slapen en Nikka zit daar zo alleen in het koude huis naast mijn kussen. Ik kan Nathan ook bellen om haar te komen brengen, maar die lacht me vast uit, dus het blijft alleen vragen om naar huis te mogen. Oké, nu, Nee, nu. Drie, twee, één. NU!

‘Camille?’ vroeg ik haar. Ze bleef in de spiegel kijken, en zuchtte als antwoord. ‘Ik… nou, ik bedoel… mag ik naar huis?’ de laatste woorden kwamen er vlugger uit dan ik verwachtte. ‘Wat?! Nee, Ana, je beloofde dat je mee naar het bal ging, dus jij blijft mooi hier!’ Haar ogen stonden strak en streng. Rillingen gleden langs mijn rug naar beneden. ‘Nee, dat bedoel ik niet, maar ik moet echt naar huis.’ Ik weet niet hoe mijn indruk overkwam, maar ze had het al door, haar ogen werden groot en keken me met veel ongeloof aan. ‘Ana, dat meen je niet! Nikka?! Hoe durf je, ga nu, racen!’ Ze sloeg haar kleren neer op haar bed en samen renden we naar mijn huis toe. Maar één straat en we zijn er. Mijn gedachten beantwoorden het zien van mijn huis verderop. Ik hoop maar dat Camille mee naar binnen komt, ik wil niet alleen naar binnen. De deur ging makkelijk open, waarschijnlijk had Nathan weer vergeten de deur deftig dicht te doen. ‘Kom lopen, straks missen we alles!’ mijn zin was nog maar juist af en Camille stopte abrupt op de trap. ‘Je wilde toch niet gaan?!’ ze keek me aan op een manier dat ik maar al te goed herkenden. De verwarde look die ze steeds weer opzette wanneer ik iets doms zei. ‘Euh… nu wel?!’ Ik liep snel verder naar mijn kamer en greep Nikka bij haar pootje, gaf haar een knuffel en snelde weer naar buiten.

Met de jurk in mijn handen liep ik de kamer weer uit, juist iets te vroeg. Voor ik het wist knalde Ana tegen me aan en denderden we achteruit met onze handen tegen onze voorhoofden gedrukt. ‘Godverdomme, mijn hoofd! Ana, als ik een buil heb, dan zweer ik je… Ah ja, laat maar. Trouwens ik vond deze jurk voor je, hij is van je tante.’ Ana keek me niet begrijpend aan en wreef nog steeds over haar komende buil. ‘Ik weet niets over een jurk… zeker dat hij voor mij is?!’ Ze nam de zak met de jurk vast en bestudeerde hem goed. ‘Tenzij dat ik niet goed lees, maar ik denk niet dat ik zo blind ben!’ Ze had ondertussen het kaartje met haar naam al vast en later vertrokken we weer naar mijn huis.

Aan de lezers. (0 x uitgekomen)