Whoever Brings The Night # 2 - Uitkomsten

blabliebliebloe! (12 x uitgekomen)

Op het vliegtuig kan ik natuurlijk niet slapen. Like always… ik slaap niet om niet te hoeven dromen… Toen ik klein was had ik altijd van die nare dromen die minstens een hele dag in mijn hoofd bleven hameren zodat ik niet fatsoenlijk kon kinderachtig doen. Of slapen. Of gitaar spelen dezer dagen.
Ik haat vliegtuigen… Turbulentie schudt mijn hoofd altijd door elkaar zodat ik niet helder kan denken… alle gitaar- riffs worden dan door elkaar geshaked tot een gitaargetjingel tot en met. Very irritating…
We vliegen boven de wolken en ik kijk uit het petieterige raampje naar de einder. De aanblik van de sterren en de maan die over de wolken dansen doet me enorm denken aan het liedje “Walking in the air”. Ik glimlach. Het liedje kwam uit een of andere tekenfilm. Zachtjes begin ik het melodietje te neuriën. Niet te luid want de band en crew houden niet zo van mijn krassend stemgeluid. Ik leun tegen het koude glas en zak onderuit. Verrassend genoeg besluipt de slaap me vanuit een donkere schaduw en val ik als een blok in slaap.
“lay your head down
and sleep on my shoulder
lay your head down,
and start a new dream”

Ik word wakker. Niet op het vliegtuig maar in een… paleis… denk ik… de lucht geurt naar saffraan, opium, rozen, doorspekt met een klein walmpje kamelenkak. Een kleintje maar… (x3) verward kijk ik om me heen. De inrichting doet me zwaar denken aan de sprookjes van 1001 nachten. Degene die ik het leukste vond. Ik stond in de woonkamer van” my dear old friend” Ali Baba!
Ik hoor voetstappen. Vlug verschuil ik me achter een grote pilaar. Met bonkend hart bespied ik degene die de hoek om komt wandelen. Het is een wachter. Hij draagt een mooie tulband op zijn hoofd en zo van die leuke slippertjes. Maar wat me zorgen baarde was de speer die hij in zijn grote handen hield.
Ik begin te zweten. Niet alleen van de angst, maar ook door het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk in de Sahara woestijn zit. Doodstil –hopelijk- trek ik mijn jas uit. Waarbij ik een grote amfoor omstoot. De amfoor valt –in slowmotion voor mijn ogen- en wordt op het laatste moment opgevangen door een perfect gemanicureerde hand met fantastische reflexen. Bij de hand hoorde ook een sierlijke arm, trotse schouders en ogen als smeulende kolen. Dit alles omhuld door een sluier van gekleurde zijde. Het viel blijkbaar op dat ik zo staarde en het meisje gebaarde me mijn mond dicht te doen, stil te zijn en haar te volgen. We slopen geluidloos door de brede gangen. Zij, soepel als een kat en ik, ja zeg maar iets minder soepel. Toen we een grote poort bereikten deed ze teken stil te houden. Ze klopte een speciale code en fluisterde iets. De poort werd geopend. En toen zag ik iets dat me mijn hele leven ging bij blijven.