Ronaldo's daughter : a perfect live or not ? 2 - Uitkomsten

let's talk (18 x uitgekomen)

i'm sorry, i'm so sorry! (20 x uitgekomen)

Ik ben thuis gil ik als ik de deur achter me dicht sla. Ik wil de trap oplopen om naar me kamer te gaan, als ik plotseling een stem achter me hoor. waar gaan we heen? nee he. rustig draai ik me om. Dit geval hier probeert ongestoord naar haar kamer te lopen. o nee ik dacht het niet, wij gaan eens goed met elkaar praten, want zoals het nu gaat, gaat het niet goed. nou ik vind het prima zo hoor, het gaat al jaren zo, dus waarom zou ik het willen veranderen, ik kijk me vader chagerijnig aan. jij gaat nu met mij mee naar de woonkamer, en daar gaan wij praten NU. ik schrik best wel van de toon waarop hij het zegt, maar ik laat me niet uit het veld slaan en ik begin boos te worden. nee ik doe wat ik zelf wil, ik wil niet met je praten, nu niet, nooit niet! en ik probeer naar boven te lopen, maar het lukt niet ik voel twee armen om me heen die me niet laten gaan. laat me los, ik wil niet met je praten! gil ik, en ik begin om me heen te schoppen, alle emoties komen er nu uit, alles wat me dwars zit komt er ook uit, en ik huil en schreeuw, met nog steeds de armen van me vader om me heen. Plotseling besluit ik om toch maar op te geven, ik laat me lichaam rusten en ik in van het huilen.
Cristiano’s pov :
Wat heb ik gedaan. ik merk dat Chanel stopt met om zich heen schoppen en zich laat zakken, zelf laat ik me ook zakken, daar lig ik dan met mijn 16-jarige dochter in me armen. Ik til haar op en loop naar de woonkamer, daar leg ik dr neer op de bank en pak een glas water. Dit kan niet langer meer zo denk ik bij mezelf, wat heb ik met haar gedaan, ik wist dat ze boos op me was, maar zo boos.
Chanel’s pov :
Ik voel dat ik op de bank wordt gelegd en hoor me vader zuchten. waarom kan het bij ons nooit zo gaan, zoals het bij andere mensen thuis gaat. ik zucht een keer en sluit me ogen. Zo gaat het echt niet meer, dit moet uitgepraat worden, ik ben niet altijd even aardig geweest tegen hem, misschien heeft Mandy toch wel een beetje gelijk, ik moet hem een kans geven, want het is en blijft mijn vader.
Het spijt me Chanel, het spijt me zo erg van alles, en dat jij nooit een normale vader heb gehad. hoor ik opeens een stem zeggen. Ik kijk op en zie me vader met betraande ogen naar me kijken, daardoor krijg ik zelf ook tranen in me ogen. Het spijt mij ook papa, ‘het spijt mij ook’ fluister ik zachtjes. En zo zitten we zwijgend op de bank, de tijd lijkt uren te duren, maar voor deze ene keer vind ik het niet erg.