Waar een oud leven stopt, gaat een nieuw leven verder. - Uitkomsten

I'm sick a tired of this so called life (16 x uitgekomen)

Trrrring! Helaas, de tekenles zit er al weer op. Met mijn IPod in de oren slof ik het lokaal uit. Ik loop naar buiten en pak mijn schetsboek. “Wat zal ik vandaag tekenen?”, denk ik hardop. Achter haar hoor ik gefluister. Tessa en haar groepje zijn weer over mij aan het roddelen. Ik negeer het maar. Verder besluit ik om Daan te gaan tekenen, de stille jongen die tegen de boom tegenover mij zit. Als ik net lekker bezig ben komt Tessa naast me zitten en grist mijn schetsboek uit mijn handen. Met een gemene stem zegt ze: “Je nieuwe liefde?” “Eigenlijk heeft ze gelijk”, denk ik “Ik vind hem leuk.” Ze lopen lachend weg en gooien mijn schetsboek in de prullenbak en lopen naar Daan.

Dan heb ik het gehad. Dat kind heeft mijn hele leven in de prullenbak gesmeten alsof het oud vuil is en Daan heeft hier al helemaal niks mee te maken. En nu gaan ze hem lastig vallen?
“Ik moet hem helpen!” denk ik.

Ik loop het clubje achterna. Opeens zie ik dat de schoonmaker de prullenbak met mijn schetsboek leegt! “Nee!” roep ik, terwijl ik er heen ren. Hij is al bijna bij de grote container en het is te laat. “Laat maar”, denk ik, “eerst Daan helpen!” Ik ren over het schoolplein. Ik ben er bijna…. Pats, ik knal met mijn hoofd op de tegels. Pijn schiet door mijn hele lichaam. Dan wordt alles zwart. Als ik bij komt zie ik mijn mentor Hendriks naast me zitten. “Rustig maar, rustig maar...”, blijft hij herhalen. Ik voel aan mijn hoofd. Als ik mijn hand bekijk, zie ik bloed. Verschrikt kijk ik het plein over: Ik zie dat Tessa Daan lastig valt. Ik ben woedend.
Ik probeert op te staan maar Hendriks houd me tegen. “Je moet blijven zitten tot de ambulance er is”, zegt hij.

“Nee ik moet Daan helpen!” denkt ik wanhopig. Ik begin mij los te wurmen.
“Nee, nee, NEEEE!” schreeuw ik. Uit alle macht probeer ik Hendriks van me af te krijgen! Het lukt maar niet! Ik voel dat hij zijn greep versterkt. Het wordt me weer net iets te veel. Ik zie twee mannen in het wit op ons af komen rennen, dan wordt het weer zwart.

Als ik weer bij kom lig ik in de ambulance. “Wil je nog iemand mee?” vraagt één van de ambulancemedewerkers. “Ja, Daan.” zeg ik. Even later komen Daan en mijn mentor de ambulance in. Daan en ik kijken elkaar aan, er heerst een stilte. “Ik laat jullie alleen” zegt Hendriks. “Hey, hoe is het?” vraagt Daan. “Goed, nu jij veilig bent”, glimlach ik terug. Terwijl de deuren van de ambulance sluiten, buigt Daan zich boven mij en kust mij!
Een oud leven stopt, terwijl een nieuw leven begint, denk ik, terwijl de ambulance wegrijdt.