Dead at the Scene ! »quatre - Uitkomsten

Part quatre ! (24 x uitgekomen)

Hij houdt het papiertje nog lang vast, en laat het dan uiteindelijk los. Ik pak ‘m aan en kijk er naar. ’Dus, wat ben je?’ vraag ik dan maar. Hij haalt zijn schouders op, ’weet ik niet. Lang verhaal, moeilijk om uit te leggen. Maar als je gelooft, dan weet je misschien wel meer?’ zegt hij. Ik knik langzaam en kijk naar het plaatje. En draai het om. Op de achterkant staat een artikel. ’Drie doden bij vreemd ongeluk. De oorzaak is nog niet bekend. Maar het lijkt op een weerwolf…’ lees ik hardop voor. Hij kijkt over me schouder mee. Ik voel zijn warme adem in mijn nek. Het geeft me een fijn gevoel. Maar ik kan niet verliefd worden, het is een monster. ’Wat gaan we nu doen? Verder lopen. Of hier blijven staan?’ vraagt hij. Ik kijk hem aan en lach. ’Verder lopen ofcourse. We gaan naar mijn huis. Kunnen we wat praten enzo.’ zeg ik. Hij knikt en we lopen verder naar mijn huis.
Eindelijk zijn we daar aangekomen, na 7 kilometer lopen. ’Hallo?!’ schreeuw ik door het huis. Geen antwoord. ’Goh, er is hier nooit iemand’ denk ik bij mezelf. ’Er ligt hier wel een briefje. Ze hebben een vergadering.’ zegt ‘het monster’ waarvan ik de naam niet eens weet. ’Wat is je naam eigenlijk?’ vraag ik dan maar. Hij kijkt me aan, met zijn mooie ogen. ’Alex.. en jij bent?’ vraagt hij, na zijn antwoord. ’Nikita…’ hij knikt en kijkt naar wat foto’s die over verspreidt staan. Hij pakt een foto van mij en een jongen. ’Wie is dat?’ vraagt hij. Ik pak de foto en kijk ernaar. Het was een hele liefe jongen, zijn naam was Oliver. Maar sinds een jaar heb ik hem niet meer gezien. Hij hoorde bij de drie slachtoffers. ’Dat is Oliver…’ zeg ik. En zet de foto ergens in de kast neer. Hij kijkt me bedenkelijk aan, en ik zie dat hij zijn hoofd schud. Ik zucht, ’wat drinken?’ vraag ik. Hij knikt, ’doe maar water.’ zegt hij. Ik glimlach, en doe de kraan aan. ’Meestal moet ik eerst vragen wat ze willen. Maar bij hem niet…’ denk ik in mezelf. Ik schenk voor mezelf ook een glas vol met water. En we lopen naar boven. We nemen plaats op mijn bed, en weer bestudeert hij allemaal foto’s. Hier staan steeds meer foto’s van Oliver. Hij kijkt steeds vager bij elke foto. ’Wat is er? Ken je hem?’ vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. ’Iemand die erop lijkt. Maar die heeft tatoeages. Die van vanmiddag.’ zegt hij. Ik knik, en kijk naar me glas.