Dead at the Scene ! »trois - Uitkomsten

part trois ! (30 x uitgekomen)

Ik schud me hoofd. ’Oké, voor de laatste keer. Wat gebeurt hier?’ Ik kijk hem aan. Een traan rolt over zijn wang en ik veeg ‘m weg. ’Hij is eigenlijk best wel schattig!’ komt er in me op. Ik kijk hem lief aan. En dan spookt zijn vraag weer door mijn hoofd. Ik sta op en pak hem bij zijn handen. ’Ik help je wel…’ zeg ik. En trek hem omhoog. Hij steunt zich op mij, en samen lopen we naar het meertje. We gaan zitten en ik zet me voeten in het water. ’Wat een heerlijk gevoel is dit.’ Ik kijk hem aan, en hij trilt. ’Wat is er? Wat gebeurt er allemaal?’ vraag ik uiteindelijk aan hem. Hij kijkt me geschrokken aan. ’Het spijt ons. We kunnen er niks aan doen!’ zegt hij met trillende stem. ’Ons, we?’ ik schud verward me hoofd. ’Wie bedoel je met we?’ vraag ik. Hij kijkt me ongeloofwaardig aan. ’De andere. Het… nja, hij rende weg. Remember?’ zegt hij zacht. Ik knik. ’Dus ze zijn familie, vrienden.’ Hij trilt nog steeds. Ik haal me voeten uit het water en ga staan. ’Zullen we anders naar mijn huis gaan? Kunnen we praten?’ vraag ik. Hij knikt en staat vermoeid op. Ik sla mijn arm weer om zijn nek. En we lopen het weiland af. We komen bij een weg terecht. Er staat een bord. Florida >> 7 kilometer lopen staat er op een bordje afgebeeld. Ik zucht. Zo lang, met zo’n damn lekkere jongen om me nek. Ik sta even recht en hij kijkt me lief aan. ’Ik loop anders wel…’ zegt hij. Ik kijk hem vragend aan en hij knikt zijn hoofd. ’Oké dan. Als het niet meer gaat zeg je het maar.’ antwoord ik. Hij knikt weer zijn hoofd en ik haal zijn arm van mijn schouders af. We lopen een klein stukje. En hij loopt al redelijk goed. Ik kijk hem even aan, en staar diep in zijn ogen. ’Veranderd het nou weer?’ denk ik in mezelf. En ja hoor, zijn ogen beginnen donker te worden. Donker blauw, tegen het zwart aan. Ik kijk hem geschrokken aan. Hij doet zijn handen voor zijn ogen en ik zie er een traan uit glijden. ’Wat gebeurt er?’ vraag ik zacht. Hij haalt een hand weg en kijkt me aan. ’Dat kan ik beter niet vertellen. Niemand gelooft het.’ zegt hij. En loopt stug door. Ik ren hem achterna en pak een papiertje uit me broekzak. ’Nee, hier geloof ik in!’ zeg ik tegen hem. Hij pakt en papiertje, vouwt ‘m open. En staart lang naar het plaatje. ’Dus… jij gelooft echt?’ vraagt hij. Ik knik…