[SA] Promise Me, Bill... - Uitkomsten

Promise me, Bill.... (55 x uitgekomen)

Ik open mijn ogen langzaam en ik zie dat ik op een te wit ziekenhuisbed lig, in een te witte ziekenhuis kamer. En naast me zit Bill. De tranen lopen over zijn wangen. De tranen springen ook in mn eigen ogen als ik hem zo zie zitten. Als er een traan op mijn bed valt merkt Bill dat ik wakker ben. Hij kijkt me aan en ik zie vreugde glinsters in zijn ogen. 'Tom...' hoor ik hem fluisteren voordat hij me een stevige knuffel geeft. Ik geniet van elke seconde dat hij me vast heeft want... ik heb het gevoel dat het wel de laatste keer kon zijn. Opeens hoor ik Bill over mijn schouder harder huilen. 'Bill, wat is er met je? wat is er met mij? wat doe ik hier?' vraag ik. In mijn zwakke stem is wanhoop te horen. Bill laat me los en ik veeg met veel moeite zijn tranen weg. 'weet je dat niet meer? kun je je onze laatste optreden niet meer herrinneren?' 'nee niet echt nee'. Dan kijkt Bill me ernstig en vol verdriet aan. Ik weet het nu zeker, het is goed mis. 'Bij onse laatste optreden wouden we een bijzonder eind hebben dus hebben we vuurwerk afgeschoten. Maar er ging iets verkeerd en jij kreeg vuurwerk tegen je schouder aan.'. voorzichtig schuif ik dat vreselijke ziekenhuis jasje gevalletje van mn schouder en kijk ernaar. een enorme brandplek. Vandaar dat het zo zeer deed. 'en daarna ben je van het podium gevallen. je kreeg zo'n klap dat... dat...'. De tranen beginnen weer over over Bill's wangen te stromen. Ik pak Bill's hand vast en zeg: 'dat.. wat?'. 'dat je niet lang meer te leven hebt'. WAT?!? Is het nou waar wat hij zegt?. geschokt laat ik zijn hand los.



Ik lig nu al een paar dagen in het ziekenhuis en het gaat steeds slechter.. ik word steeds dunner omdat ik bijna niet mee kan eten. elke dag word ik slapper en voel ik me steeds beroerder. De dokters hebben me precies uitgelegt wat er mis was maar dat kan me allemaal niks schelen. ik ga dood. en niet alleen mijn leven zal snel eindigen maar Bill's leven... we hadden elkaar beloofd samen te gaan. er zal niet een van ons achterblijven zonder de andere. ik heb niet lang meer te gaan dat weet ik maar ik wil niet dat Bill zijn bijzondere leven opgeeft voor mij. Hij zit weer naast me, zoals elke dag. ik kijk naar hem en ik zie dat hij er niet helemaal met z'n gedachten bij is. 'Bill' breng ik zachtjes uit. Bill kijkt op en zegt 'wat is er?'. 'waar denk je aan?' 'euhm.. nergens aan...' 'jawel, ik ben je broer, je eeniige tweelingbroer, ik voel het. je denkt aan de tijden dat we samen hebben gelachen, aan de sombere momenten toen we elkaar nodig hadden en vooral aan de tijd dat we zoveel van elkaar hielden, als broers.'. ik zie de tranen in Bill's ogen. 'kom op Bill, niet huilen, je weet toch dat je altij mij kleine broertje zal blijven waar ik altijd van zal houden?'. Bill knikt langzaam. 'Bill, je weet dat ik er zo niet meer ben maar ik wil niet dat jij je leven kapot maakt voor mij. ik weet dat we elkaar beloofd hebben dat we samen zouden sterven maar...'. De tranen lopen nu over onze beide wangen. 'Tom.. mag ik je even vasthouden?' vraagt Bill voorzichtig. 'tuurlijk' en hij geeft me een knuffel. 'Bill, wil je me wat beloven?' 'natuurlijk alles!' zegt Bill met een enorme tril in zn stem. 'Beloof me dat je aan ons blijft denken zoals in de goede tijden, beloof me dat je aan ons denkt zoals we samen gelukkig waren, beloof me dat je aan ons terug denkt als een deel van je leven dat je hebt genoten...'. op het moment dat ik het heb gezegt voel ik mijn lichaan slap worden, mijn ogen vallen dicht en de te witte ziekenhuis kamer en het te witte ziekenhuisbed worden zwart. ik ben weg maar Bill ik zal altijd ben je zijn, waar je ook bent