Lonely
I can’t take it anymore. I’m giving up.
Mogelijke uitkomsten
I can feel the end is near (35 x uitgekomen)
Maar om twaalf uur is ook de zon al onder gegaan.
Mijn rugzak maakt een rommelig geluid bij elke stap die ik neem.
En af en toe kijk ik achter mij, of niemand me volgt.
Mijn ouders geven niet om me, niemand doet dat.
Ik heb geen vrienden, niemand die van me houd, ik heb gewoonweg niets.
“Alles draait niet om jou”
Hoorde ik elke dag tegen me zeggen.
Natuurlijk dat wist ik.
Maar mijn ouders hebben gewoon nooit van me gehouden.
Het kon hen niet schelen wat ik deed.
Ik mocht mezelf krassen, piercings steken, enzovoort.
Het enige wat ze deden was me uitlachen, en zeggen hoe belachelijk ik wel niet was.
Maar het moest stoppen.
Daarom ben ik daar weg.
Het liefst voor ALTIJD.
Ze zouden vast de politie niet bellen.
Nee, volgens mij juichen ze nu, omdat ik weg ben.
Dat zou typisch zijn, voor hen.
Het zijn toch maar een bende kleuters.
Waarom haten ze me eigenlijk?
Die vraag stel ik me iedere dag.
Waarom heb ik niemand die van me houd?
“Je bent belachelijk en je stinkt”
Dat hoor ik ook elke dag, op school.
Ik heb ooit een beste vriendin gehad, maar die namen ze van me af.
Ik had niemand meer.
Behalve mijn vriendje.
Maar ook hij liet me vallen.
Door die trut van een May, heeft ALLES verpest.
“Je vriendje, is nu mijn vriendje”
Had ze met een gigantische grijns tegen me gezegd.
“Hij heeft liever tieten, dan een lege BH”
Ik had toen met haar gevochten.
Wat haren uitgetrokken.
Oh, ik voelde me goed toen.
Tot ik thuis kwam.
Sindsdien sloegen mijn ouders me, elke dag.
Ik kon niks goed doen in hun ogen.
Alles was mijn schuld.
Ik had overal pijn.
Overal blauwe plekken.
Ik kon niet verder, ik kon het gewoon niet.
Mijn ogen keken naar het gigantische gebouw boven me.
Meteen verscheen een glimlach op m’n gezicht.
Statistieken
Er zijn nog geen reacties.
Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen