Verborgen pijn. - Uitkomsten

Hoofdstuk 3 (9 x uitgekomen)

Ik liep zo snel mogelijk over het schoolplein heen. Er waren niet veel kinderen buiten. Gelukkig maar. Ik versnelde m'n pas zodat ik niet zou opvallen in de stilte. Toen ik van het schoolplein af was voelde ik een straal van wanhoop in me op komen. Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wie zou ik tegen komen? Op een gegeven moment barste de lucht in huilen uit. Het regende, totaal onverwacht. Het was zo zonnig maar toch zo hart verscheurend. Ik vroeg me af of papa dat deed.

Ik herinnerde ineens een plekje, een bijzonder plekje. Het plekje waar ik samen met mijn vader vroeger de eendjes ging voeren. De gelukkigste herinnering aan hem. Het was niet zover lopen. Minstens 5 straten verderop. Het water van mijn haren stroomde in kleine straaltjes op mijn gezicht. Het voelde geweldig. Alle paniekstoten verdwenen. En ik begon te lopen. Straat in straat uit. Ik voelde mijn vader bij me en herinnerde zijn lach. Het was zo bevredigend, bijna eng. Uiteindelijk kwam ik uit bij 'the central park'. Ik ging zitten op een bankje, vlak voor het water.
In mijn verbeelding zag ik mijn vader mijn handen vast houden.
'Voer ze maar Bas, ik houd je vast. Er kan niks gebeuren ik bescherm je wel.' Ik vertrouwde volkomen op hem, gaf een eendje een stukje oud brood. De eend was me zo dankbaar.Alles leek zo zonnig zo helder en zo mooi. Ik lachte en mijn vader pakte me stevig vast. 'Ik hou van je.' zei hij. Ik keek hem aan en zij op een kinderlijke manier: 'Bas ook van papa houden.' Zo stonden we daar een tijdje, papa hield me vast. En ik was gefacineerd door de eenden.

Opeens voelde ik iets trillen in mijn zak. Het was mijn mobieltje. Ik was weer terug bij de realiteit. Jammer genoeg. Ik had een berichtje van Rob. 'Hee, maakt niet uit hoor. Ik kom straks wel even langs.'
Ik glimlachte. Hij was altijd zo bezorgt. Rob leek een beetje op mijn vader, ik kom op hem vertrouwen en als ik verdrietig was hoefde ik niks te zeggen om het uit te leggen. Ik smste terug dat het goed was en klapte de klep van mijn mobieltje dicht en stopte het in mijn zak. Ik had vlug gekeken naar de tijdop mijn mobiel. half 3 al. Rob zou om 5 uur uit zijn, dus ik kon nog wel even zitten. Even in mijn dromen weg zakken. Even mijn vader voelen. Ik voelde me zo gek, zo zwak. Het voelde alsof ik een overdose van verdriet had ingespoten. Ik zong zacht een liedje. Het liedje dat op zijn begravenis werd gedraait. Ik wou zo graag antwoord of een teken van mijn vader. Maar niks scheen er op te wijzen dat hij er was. Helemaal niks. Het is gestopt met regenen, maar de tranen vloeien nog steeds. Dit keer waren het mijn eigen tranen. Het doet zo'n pijn om na te denken over hem. Ik wil geen pijn meer, wil mijn vader herinneren zonder tranen.

Ik besloot om naar huis te lopen. Alles ging voorbij in een roes. De roes die ik dacht kwijt te zijn. Ik dacht dat het normaal was om wwer naar school te gaan, zonder verdriet. Maar dat kon niet. Ik besefte nu pas hoe alles veranderd was.

oke dan. (7 x uitgekomen)

waarom klik je dan op deze quizlet?