Verborgen pijn - Uitkomsten

Hoofdstuk 2 (12 x uitgekomen)

Ik deed mijn ogen open en keek naar mijn wekker. 6 uur. Tijd om op te staan. Het schelle gepiep van mijn wekker herinnerde dat het geen droom was. Het maakte me somber, ik wilde niet meer leven. Niet zonder mijn vader, mijn grootste voorbeeld. Ik besloot om me te gaan wassen en mijn uniform aan te doen. In Londen was het ten strengste verboden om in je eigen kleren naar school te komen. Het maakte mij niet zoveel uit, ik vond het best een mooi uniform. Behalve de roze stropdas. Het maakte me zo typisch Gay. En dat was niks voor mij, ik was de man van het stel. En mijn beeldschone vriendje de vrouw. Toen ik klaar was met wassen en aankleden besloot ik om te gaan ontbijten. Ik ging eerst even lang mijn moeders kamer.

'Maam?' riep ik vanuit de deurpost. Ik kreeg geen gehoor en toen ik naar binnen liep zag ik dat haar bed netjes was opgemaakt. Mama, had net zoals mij beloofd om vandaag ons normale ritme te volgen. Ze zou naar haar werk gaan en ik naar school. Dus ze zou vast al vertrokken zijn. Uiteindelijk liep ik toch van de trap af om te gaan ontbijten. Ik liep eerst in de woonkamer om mijn rugzak te pakken. En daar trof ik haar aan. Ze lag haar dronke bui uit te slapen want ze had haar tequila fles nog in haar handen. Het maakte me boos, na de dood van mijn vader dacht ze alleen aan haar zelf. Ze had geen aandacht voor mij en Leila. Leila was mijn hond, die ze naar de buren had gebracht omdat ze er voor een paar dagen niet voor wilde zorgen.

Ik tikte haar aan. 'Mam, wakker worden je moet naar het werk!' Ze mompelde wat, ik wist niet zeker of het nederlands of engels was. 'Sta op mam, je had belooft om vandaag naar je werk te gaan. Je zou je vermannen voor mij.''Ik wil niet. Ik kan niet zonder Freek.'
'Mama, ik weet dat het moeilijk is. Maar het leven gaat door. Ik kan niet elke ochtend alleen maar water drinken omdat jij geen boodschappen wil doen.'
' Ik ga morgen echt naar het werk, ik beloof het je Sebastiaan.' Dit was de eerste keer dat ze me met mijn volledige naam aansprak.
'Oke dan, maar ik ga want het is al kwart over 6, dadelijk mis ik de bus.' ' Succes jongen, ik zal aan je denken.' 'Dankje wel mam.' Ik liep de kamer uit, trok mijn jas in de gang aan en ging naar buiten. De bushalte was een paar straten verder en ik had geen zin om te voet te gaan dus ging ik met de fiets.

Toen ik daar aankwam zag ik Rob in het bushokje zitten. Ik was een beetje geschokt, zijn lieve ogen keken me aan. Hij zwaaide naar me, hij was me nog niet vergeten. Ik zette mijn fiets tegen het glas van het bushokje en liep recht in de arme van Rob. 'Hey baby' Zei ik terwijl ik hem een zoen gaf. 'Hee, hoe is het met je?' zei hij met een zwoele stem. 'Goed, nu ik jou zie. Ik heb je gemist.' 'Ik jou ook.' We lieten elkaar los en liepen hand in hand naar de bus die inmiddels aan gekomen was. De kinderen in de bus keken me raar aan, anders dan normaal. Ik wist zeker dat zij wisten dat mijn vader overleden was. Ik kon ze bijna horen denken. De bus starten met schokkende bewegingen. Rob begon enthousiast te praten over het weekend,want dan gingen we weer bij elkaar slapen. Ik luisterde amper, zijn gezich, zijn ogen en zijn uitstraling brachten me van stuk. Ik was hopeloos verliefd op hem. 'Bas? Bas, luister je?' 'Ehh, wat vroeg je?' ' Vind je moeder het goed dat we zaterdag naar Wales gaan?' 'Denk het wel, ze hoeft het toch niet te weten, ik ben bij jou. Weet zij veel wat ik doe.' 'Hmm, je hebt gelijk .' Hij keek naar buiten, naar de school waar we inmiddels aangekomen waren. We liepen samen naar buiten. Alles begon weer opnieuw, het gefluister van de kinderen, het gestaar. 'Kijk daar is dat Homo stelletje weer.' Het kon me niks schelen, ik voelde me thuis op deze belachelijke school.

Ashly kwam op me afgerent. 'BASSS! BASS!' riep ze. Ze rende zo hard dat ze binnen een mum van tijd voor mijn neus stond. 'Ik heb je zo gemist. Alles is saai zonder jou. Hoe is het?' Ik moest lachen van haar reactie, zo onschuldig maar toch hyper zoals altijd. 'Het gaat wel, ik ben blij dat ik weer bij jullie kan zijn.' Rob keek me aan met een goedkeurende blik. Hij zou mij vast ook gemist hebben. De bel ging, het oude gezoem van dat verotte ding maakte me blij. Ik liep zo hard als ik kon het gebouw in.

De dag verliep snel. Het was inmiddels al weer grote pauze. Ik liep door de gangen, helemaal alleen. Het viel me op dat iedereen naar me keek dat iedereen over me praatte. Wat bezielde ze? Wat maakt mij nou ineens zo belangrijk? Ik snapte er helemaal niks van. Zouden ze allemaal weten wat er gebeurd was? Ik versnelde mijn pas om zo snel mogelijk naar de aula te gaan. Maar alles was zo bedrukkend. Het leek alsof iedereen praatte over mij. Dat iedereen naar mij keek. Ik liep de jongens wc in met betraande ogen. Ik kon niet verder over die gang. Ik wou naar huis, ik wou ongestoord over die gangen kunnen lopen. Ik pakte mijn mobieltje en smste naar Rob: ' Ik ga naar huis, ik kan niet meer. Het spijt me.'

Terwijl ik het berichtje verzond kwamen er een paar jongens uit de 6e binnen. Het waren James en Jacob. 'Heee ons meisje is weer terug. Hoe is het met je pappie?' 'HOUD JE BEK LUL.' flapte ik eruit. Jacob keek me onbegrijpend aan. Ik rende de gang op, bang voor wat komen zou als ik daar zou blijven. Toen ik doorhad dat ze me niet eens stonden na te kijken ging ik wat langzamer lopen. Ik was gebroken, mijn ogen waren bloed rood. Ik besloot om gelijk naar huis te gaan, het had geen zin om me te melden. Ik trok mijn jas aan.Ik liep naar buiten, richting de snikhete zon.

dus je hebt geen zin in het lezen van mijn verhaal? (8 x uitgekomen)

jou keuze hihi. Ik vind het niet heel erg