[TH] Zie de echte ik. #3 - Uitkomsten

ja, ik wil. (28 x uitgekomen)

‘Er is niemand vermoord.’ Is het enige wat ik zeg, zonder hem aan te kijken en loop richting de loungeruimte. Deze keer heeft Peter er plaats genomen, en ook Nathalie zit er. Met Nathalie kan ik het best wel vinden, ze is de visagist van Tokio Hotel, en desondanks ze het meest afgrijselijkste baantje van de wereld heeft is ze best aardig. Meestal als ik hier ben praat ik met haar, soms wel uren over de meeste domme dingen. Ook zitten er vaak producers uit andere landen, of ook uit Berlijn alleen dan met andere artiesten, of voor overleg met mijn vader. Mijn vader is een van de beste managers uit het land, hij werkt voor Universal. Daarom kan ik vaak bij shows en concerten backstage, en ook ontmoet ik beroemde mensen. Soms heb ik wel eens contact met een van hen, want ze zijn echt aardig. Ooit heb ik Zac Efron ontmoet, wat een arrogante kwal was dat zeg. Vreselijk. ‘Sheila!’ Nathalie staat op en loopt naar me toe. Ze geeft me een korte omhelzing en glimlacht. ‘Hee.’ Antwoord ik haar. Ze gaat weer zitten in een van de zitzakken, ik ga op een babyblauwe zitten en beweeg wat heen en weer om lekker te zitten. ‘Waarom ben je er? Ik bedoel, moet je geen dingen gaan klaarmaken voor je verjaardag?’
‘Jawel, maar ik moet met mijn vader praten.’ Nathalie knikt en alweer glimlacht ze. Tegen fans is ze heel erg arrogant, omdat ze bij een succesvolle band werkt is het haar wel een beetje naar het hoofd gestegen. Ik heb er verder geen problemen mee, iedereen is anders. ‘Jij kon toch nog wel komen hé?’
‘Ja, tuurlijk! Ik wil je ook nog helpen met voorbereidingen en zo.’

Hoewel Nathalie al moeder is, en een stuk ouder is als mij hebben we dezelfde smaak voor dingen. Je zal eigenlijk zeggen dat Nathalie en ik vriendinnen zijn, maar toch is ze dat niet. In veel dingen zijn we verschillend, en toch merk je de hobbels tussen de generatie. ‘Hoe laat kwam je vader?’
‘Hij vertelde dat ik heel even moest wachten, maar ik ken zijn heel even, die duren soms 2 uur.’ Nathalie begint te lachen, en ook Peter die het blijkbaar heeft gehoord moet lachen. ‘Die heel even van je vader ken ik ook, hoor, Sheila.’ Ik glimlach even naar Peter die zich weer richt op de vrouw naast hem. Peter werkt veel samen met mijn vader, hij is ook wel eens bij mij thuis dus ik ken hem ook best goed. ‘Wil je wat drinken?’
‘Ja, lekker. Cola.’ Nathalie loopt naar de koelkast en pakt er 2 blikjes Cola uit.
‘Dankje.’

Ik zucht diep. Het heel even van mijn vader is alweer uitgelopen op anderhalf uur. Peter en Nathalie zijn al vertrokken. Nathalie scheen alleen iets van Bill te moeten hebben, daarna was ze gelijk weg. Soms lijkt het wel of Nathalie iets in Bill ziet, terwijl er 11 jaar verschil tussen die 2 zit. Net als mijn telefoon gaat, gaat de deur open van de studioruimte. Als eerste komen de jongens eruit, daarna mijn vader. Alweer merk ik dat ze me aankijken. ‘Sheila, kom even mee.’ Mijn vader neemt afscheid van de vier jongens en daarna neemt hij me mee naar de kamer. Ik hoor dat de jongens mij ook nog gedag zeggen, met moeite brabbel ik er ook een ‘dag’ uit. Nog voordat ik zit begint mijn vader alweer te schreeuwen. ‘Wie denk je wel niet dat je bent? Zomaar binnen stormen!’
‘Ik ben Sheila Jost, je dochter.’ Alweer hoor ik dezelfde woorden, dat ik niet brutaal moet doen, en wat moeten ze wel niet van hem denken? Ach, hij denkt dat iedereen nog denkt dat hij een lieverdje is. Aan Pap’s gezicht is toch al af te lezen dat hij een enorme klootzak kan zijn.

nee. (2 x uitgekomen)

ö