[TH] Zie de echte ik. #2 - Uitkomsten

YESSS. (32 x uitgekomen)

Ik druk op het kleine, grijze knopje die op een witte muur is geplakt. Enkele minuten later hoor ik de stem van een portier. ‘Wat is u naam?’
‘Sheila, dochter van David.’ De grote zwarte hekken, met een sierlijk bovenstuk openen zich automatisch. Ik wring me door het nog maar kleine openingetje en ren zo snel als ik kan naar de deur toe, met een ruk maak ik hem open. ‘Goedemiddag Sh..’
‘Waar is mijn vader?’ Onderbreek ik Steffan, de portier.
‘Hij is bezig met de jongens, in de studioruimte zijn ze, dacht ik.’ Voordat hij helemaal is uitgepraat is ben ik alweer verder gelopen. Ik kom langs de loungeruimte waar het rustig is, meestal als ik hier ben zitten er wel een paar personen te praten. Als ik bij de kamer aangekomen is waar mijn vader hoort te zijn, twijfel ik nog even of ik hier goed aan doe, maar ik ben toch al te laat. Mijn armen hebben de deur al met een grote zwaai opengegooid. Gelijk zie ik dat iedereen in de kamer me aankijkt. ‘Sheila, wat doe je hier?’ Papa lijkt verbaasd te zijn over mijn bezoek, en kijkt me aan alsof ik een wildvreemde ben. ‘Ik wil met je praten.’
‘Kunnen we dat niet thuis doen?’
‘Nee.’ Ik sluit de deur en zet nog een paar stappen de kamer in.
‘Sheila ik ben net bezig.’ Blijkbaar ben ik niet gewenst, maar dat houd me niet tegen.
‘Deze, te dikke, lelijke, en niet goed zingende dochter wilt graag met je praten over wat jij allemaal zegt tegen mijn moeder!’
‘Hoe kom je daarbij? En trouwens, het is mijn vrouw!’
‘Laat dan eens zien dat je van haar houdt, en van mij houd!’ Schreeuw ik terug naar hem. Ik heb het al verteld, in dit gezin kan niemand elkaar normaal ter woord staan.

‘Sheila wacht in de loungeruimte.’ Dreigend komt mijn vader naar me toe, eigenwijs zet ik mijn handen in mijn zij en probeer zelfverzekerd over te komen. ‘Ik ben je hondje niet. Ik ben je dochter.’
‘Niet zo brutaal!’ Schreeuwt mijn vader, de aders in zijn nek worden opeens goed zichtbaar en zijn gezicht loopt rood aan. Ik zie die 4 jongens van die flut band gespannen naar ons kijken. Watjes. ‘Waarom, Papa, waarom?’ Probeer ik rustiger te zeggen. Mijn vader lijkt ook te kalmeren. ‘Wil je alsjeblieft even wachten dan? Ik kom zo bij je.’
‘Oke, ik wacht wel. Omdat bij jou zaken altijd voor je meisje gaan.’ Ik weet heus wel dat dit geen handig moment was om het te zeggen, en dat mijn vader hier alleen maar bozer door wordt, maar hij mag nu eens de waarheid weten. Wanneer ik de deur open zie ik Steffan alweer staan.

no. (2 x uitgekomen)

JAMMERVOORJE. (: