But how do you expect me to live alone with just me <*>1<*> - Uitkomsten

"Aw , what a cute little sweet .. AA '0.o you f*cking killed it !! (14 x uitgekomen)

"Ik weet dat je niet slaapt schat." "Tuurlijk weet je dat , ik kan namelijk niet slapen "Zonder men ogen te openen wist ik dat men vader naast me was komen zitten. "Ik weet dat je het beu bent" "Wat beu ben?"

"Dit alles , maar ik beloof je Nyx , vanaf nu wordt alles beter." Ik glimlachte lief naar hem. Hij geloofde er echt in dat alles zou lukken hier , en dat wou ik niet van hem afnemen , dat ene die al lang binnen in mij is gestorven .. hoop

Men vader gaf me nog een kus op men voorhoofd en verliet daarna men kamer. Ik greep men vest van de kaptstok en sprong uit men raam. Met een grote bonk kwam ik in onze tuin terecht. Best wel een leuke.

Ik stapte door , naar het stukje woud die een paar straten verder was. De weg daarnaartoe was al de moeite. Ik had geen eten nodig , slaap , of wat dan ook alleen moest ik even een glimp hebben opgevangen van de maan , anders voelde ik me de volgende dag slecht. Ik kan niet zeggen hoe het komt , het is gewoon zo.

Het bosje kwam al in zicht en ik versnelde men pas. Het deedt me deugd , alleen zijn. Welk mens die bij zinnen is , gaat s'avond gaan wandelen in het bos. Niemand , dus ik was alleen. Wat ik helemaal niet erg vond.


De takjes kraakten onder men voeten terwijl ik langzaam doorstapte , proberend alle loshangende takken te ontwijken. Het was best wat frisjes eigenlijk.

Een dof geluid achter me jaagde me op. Razendsnel draaide ik me om. Waarschijnlijk met wat angst in men ogen. Ik haalde diep adem en zuchte. "Aw , wat ben jij lief." Het hertje draaide zen hoofdje alof ie niet .. begreep wat ik bedoelde

ik weet niet waarom maar plots klinkt dit zo logisch .Anyway

Ik probeerde langzaam bij het diertje te komen. Het viel me op dat ie nogal onrustig stond te dartelen op 1 plaats.Ik was net 5 stappen verwijdert van het diertj toen ie bruut werdt weggetrokken door iets. Van schrik strompelde ik achteruit. Het dier spartelde even tegen totdat het 'ding' sirieus zen tanden erin had gezet. Nadat het dier dood was richte het 'ding' zich op mij.

Langzaam ging ik achteruit , hopend dat ie me niet had opgemerkt. Het 'ding' richte zich weer op het hertje en sleepte het mee , de duisternis in. Ik probeerde zen gezicht voor me te zien. Maar het was te donker. Ik draaide me snel om en rende naar de rand van het bos.

Net toen het einde in zicht was viel ik over men eigen voeten (wrm toch?) Men knieën raakten pijnlijk de grond waarna men gezicht ook wou kennis maken met de harde grond. Ik keek snel om of iemand lme volgde terwijl ik mezelf recht hielp.

Ik zag niets achter me en maakte me klaar om weer te gaan lopen. Ik schrok weeral achteruit toen ik een omgekeerd gezciht zag hangen. Het 'ding' zen ogen intimideerden me. Ik kon er niks aan doen , ik werd er bang van maar ik kon ze niet lossen. Ik zag een gezicht .. en mens? Kon niet!

"Wat ... ben je?" Het ding bewoog zen gezciht zijdelings. Even leek het alsof het iets ging zeggen. Maar het enige wat ik kreeg was speeksel op men gezicht. Hij probeerde me te antwoorden door zen "mooie" tanden te laten zien."

"Nu dat duidelijk is .." mompelde ik terwijl ik het speeksel van men voorhoofd veegde. Ik voelde hoe men vuist weer strax en zwaar werd.

Ik trok men vuist op en raakte het 'ding' recht tegen zen kaak. Met een zwiep vloog ie van zen tak en ging tegen de vlakte. Even schudde ik met men hand om em weer normaal te krijgen. Na een paar keer weg en weer te hebben geschud kwam er weer een roze kleur en werd ie weer lichter. Ik hoorde een kreun van het 'ding' die probeerde op te staan.

Ik keek hoe ie daar lag .. even kreeg ik zelfs een beetje medelijden ... maar ik voelde nog een beetje speeksel langs men oor lopen.

Ik begon weer te rennen en ik keek niet meer om voordat ik voor men huisdeur stond