The dreaming violist. - Uitkomsten

Dreaming, for once. (11 x uitgekomen)

We spreken 1875 A.D.
Ons verhaal brengt ons naar de kleine, armoedige straatjes van de grote stad Parijs.
In de verte loopt een jongen, rug gebogen en een vioolkist in zijn hand.
Hij komt terug van een lange dag op de straat en loopt het kleine appartementje in dat hij huurt.
Er staan drie meubelstukken, een bed een tafel en een stoel.
Buiten op straat haasten de mensen zich naar hun huizen, het is winter en het sneeuwt.
De jongen kijkt naar het eten dat hij heeft kunnen kopen van de aalmoes die hij vandaag verdiend heeft.
Hij pakt het brood en de fles melk en gaat aan tafel zitten, dan eet en drinkt hij de helft op en legt de andere helft in de ingebouwde provisiekast.
Om ongeveer negen uur gaat hij in zijn bed liggen en kijkt naar zijn viool.
Dan valt hij in slaap, en voor het eerst in zijn leven droomt hij;

Ik loop door een grote hal, bekleed met wandtapijten en met een vloer van marmer.
Aan het einde van de gang zit een zwarte deur, voor zover ik kan zien ook de enige.
Hoe ik binnen ben gekomen weet ik niet eens.
Ik strek mijn arm langzaam uit naar de old-fashion deurknop en sluit mijn hand eromheen.
Ik draai en tot mijn verbazing gaat de deur open.
De volgende ruimte is een zaaltje met spiegels, als een balletzaal, verlaten en versleten.
Opeens komt er uit de muren de eerste tonen van een piano en ik wend me tot de spiegels.
Schimmig zie ik gedaantes in de spiegelwand.
In de hoek zit een orkestje en in het midden staat een meisje, allen met hun ruggen tot mij gekeerd.
De man achter de piano beweegt zijn benige vingers, en 12 klanken komen uit de piano, samen met een paar strijkklanken van een viool.
Het zijn harde en gemene klanken, maar ze lijken iets vertrouwelijks te hebben.
Dan begint het orkestje te spelen en het meisje beweegt haarzelf voor het eerst.
Sierlijk maakt ze bewegingen die ik herken als ballet.
Haar lichaam voert zich mee en laat zich leiden door de muziek.
(1.22) Opeens wordt de muziek feller en het meisje danst veel sneller en moeilijker, ze maakt pirouettes en sprongen en draait rondjes waarvan je zelf ziek zou worden.
Ze schijnen het niet te merken dat ze een toeschouwer hebben dus ik hou me stil.
(2.41) Na een tijdje speelt de muziek weer rustig, en het meisje danst nog steeds haar eeuwige rondjes.
(2.55) Nadat ze op adem is gekomen zwelt de muziek aan, alsof hij gemaakt is om haar niet te veel te belasten.
(4.31) Na een stukje bas verbeeld de muziek dwarrelende bladeren en het meisje doet gezellig mee.
Moeiteloos buigt ze haar ruggegraat in alle mogelijke richtingen in een poging de muziek bij te houden.
(4.54) De viool begint weer klaaglijk te spelen en neemt de overhand in het hele lied.
(5.34) Een laatste keer speelt het refrein van het lied, dit keer voluit met ieder instrument.
(6.01) Het meisje maakt nu alleen nog maar pirouettes, snel achter mekaar, zonder te stoppen.
(6.25) Zo snel als het ging, zo snel is het ook weer over en het orkest speelt weer rustig, bijna niet.
(6.41) Daar zijn de laatste klaaglijke klanken van de viool weer, en het meisje heeft zich nu uitgestrekt op de stoel.
Langzaam draait ze haar nek en ze gaat gracieus rechtopzitten.
Dan wend ze haar gezicht tot me en ik schrik, een glimmende witte schedel 'kijkt' me aan.
Even lijkt het alsof zij ook schrikt, dan vervagen zij en haar orkest weer, mij achterlatend.

Als ik de volgende dag wakker wordt schrijf ik het hele lied noot voor noot op, dan ga ik naar het conservatorium waar ik gestudeerd heb met mijn laatste centen en toon de hoofdmeester mijn blaadje.
Goedkeurend knikt hij, en niet veel later staat er een patent op, onder mijn naam, Camille Saint-Saëns.

[Het lied is oorspronkelijk gemaakt naar dit gedicht, dat de Danse Macabre heet. Vertaling en het leidje bij de andere uitkomst.]

Zig et zig et zag, la mort cri cadence,
Frappant une tombe avec son talon,
La mort à minuit joue un air de danse,
Zig et zig et zag, sur son violon.

Le vent d'hiver souffle, et la nuit est sombre,
Des gémissements sortent des tilleuls;
Les squelettes blancs vont à travers l'ombre.
Courant et sautant sous leurs grands linceuls,

Zig et zig et zag, chacun se trémousse,
On entend claquer les os des danseurs.
Un couple lascif s'asseoit sur la mousse,
Comme pour goûter d'anciennes douceurs.

Zig et zig et zag, la mort continue.
De racler sans fin son aigre instrument.
Un voile est tombé! La danseuse est nue!
Son danseur la serre amoureusement.

La dame est, dit-on, marquise ou baronne.
Et le vert galant un pauvre charron -
Horreur! Et voilà qu'elle s'abandonne.
Comme si le rustre était un baron!

Zig et zig et zig, quelle sarabande!
Quels cercles de morts se donnant la main!
Zig et zig et zag, on voit dans la bande.
Le roi gambader auprès du vilain!

Mais psit! tout à coup on quitte la ronde,
On se pousse, on fuit, le coq a chanté.
Oh! La belle nuit pour le pauvre monde!
Et vive la mort et l'égalité!

Gedicht. (3 x uitgekomen)

http://www.wat.tv/video/camille-saint-saens-iw6y_e2w7_.html

Vertaling van Danse Macabre;

Heen en weer, de Dood in beweging,
Raakt een graf met zijn hiel,
De Dood speelt te middernacht een dansdeuntje,
Heen en weer op zijn viool.

De winterwind fluistert en somber is de nacht,
Het gejammer betovert de lindebomen;
De witte skeletten schijnen dwars door de schaduw heen,
De luchtstroom danst onder hun grote lijkwaden.

Heen en weer, iedereen is in de weer,
Je hoort het kloppen van de botten van de dansers,
Een wulps stel zit op het mos,
Alsof ze genieten van voorbije genoegens.

Heen en weer, de Dood gaat voort,
Krassend op zijn schelle instrument.
Een gordijn schuift opzij: de danseres is naakt!
Haar danspartner omhelst haar liefdevol.

De dame is, zegt men, markiezin of barones,
En de groene minnaar een arme wagenmaker.
Jakkes! Zie hoe zij zich overgeeft,
Alsof de lomperd een baron was.

Heen en weer, wat een sarabande!
Cirkels van doden geven elkaar een hand!
Heen en weer, in de bende zie je,
De koning huppelen bij een boer.

Maar ssst! Plotseling stopt de rondedans,
Ze haasten, ze vluchten, de haan heeft gekraaid.
O, de prachtige nacht voor arme zielen,
en leve de dood en de gelijkheid!