It's your choice. - Uitkomsten

Het idee alleen al dat jij hier levend op aarde loopt. Ademend. Bewegend. Levend. Dat alleen al maakt me kapot. Verdrietig. Ik kan je niet aanraken. Je niet voelen. Ruiken. Proeven. Ik kan je zelfs bijna niet zien.

Denk jij daar wel eens aan? Aan mij? Aan andere mensen buiten jezelf? Je bent niet alleen. Je bent niet de enige die ademt, beweegt en leeft. Je bent niet de enige die bestaat. Denk eens aan anderen. Denk eens aan mij.

Je maakt mensen ongelukkig, zonder dat je het beseft. Je breekt ze. Je breekt mij. En dat enkel door te leven. Ze verlangen naar je. Willen je. Maar kunnen je niet krijgen. Je geeft ze hoop. En waarom? Voor niets. Helemaal niets. Voor wat aandacht die jij nodig hebt? Om je behoeftes te vervullen? Ze zullen blijven hopen, hoewel er elke dag een paar opgeven. Elke dag geven een paar hun leven op. Voor jou. Enkel en alleen voor jou. Dat is dan weer iets dat ik niets snap. Ik zou nooit mijn leven voor je opgeven. Gewoon omdat je het niet waard bent. Je bent het inderdaad niet waard. Je bent niets. Niemand. Toch niemand voor mij. Maar toch, blijven ze hopen. Ze blijven hopen dat ze je kunnen aanraken. Je kunnen voelen. Ruiken. Proeven. Of zien. Dat ze eindelijk misschien eens kunnen beseffen dat je ook maar een mens bent en niet een god. Dat je ook maar iemand bent die ademt, beweegt en leeft. Dat je ook maar gewoon een mens bent. Maar tot dan, zullen ze het nooit weten. Zullen ze het nooit beseffen. Zullen ze het nooit te weten komen.

Heb je er ooit wel eens aan gedacht? Heb je ooit wel eens de moeite genomen eraan te denken? Je weet het niet. Je weet het gewoon niet. Je hebt het nooit geweten. En je gaat het ook nooit weten. Wil je het eigenlijk wel weten? Heb je ooit wel eens de moeite genomen het te proberen? Vast niet. Daar ben je te doorzichtig voor. Te abstract. Ja. Dat is het juiste woord. Abstract. Je bestaat niet. Je bestaat eigenlijk wel, maar toch ook weer niet. Voor je vrienden, familie, kennissen besta je. Voor naasten besta je. Voor ons niet. Voor mij niet. Voor ons ben je abstract. Voor ons ben je niet echt. We kunnen je niet aanraken. Niet voelen. Ruiken. Proeven. En niet zien. We zijn niet zeker of je wel echt ademt, beweegt of leeft. We zijn niet zeker of je eigenlijk wel bestaat.

Wij hebben dit zo niet gewild. Niemand heeft dit zo gewild. Jij ook niet. Of misschien toch wel. Maar toch ben jij de oorzaak van dit alles. Van alles wat je zelf veroorzaakt hebt door te leven. Je hebt het helemaal zelf gedaan. Helemaal in je eentje. Je kunt bijna zeggen dat je er trots op mag zijn, maar eigenlijk mag je dat niet. Je zou je moeten doodschamen. Maar dan letterlijk, tot je doodvalt. Of het ooit gaat veranderen weet ik niet. Dat weet niemand. Volgens mij weet je dat zelf amper. Kies één iemand en je breekt al de rest. Al de rest die je liefhebben. Kies je niemand, dan breek je jezelf. De keuze is aan jou.