De sleutel tot het verleden. - Uitkomsten

Making changes (32 x uitgekomen)

Dwalend door de duisternis van de nacht, zoekend naar dat ene kleine puzzelstukje. Donkerbruine haren, gestreeld door de koude winternacht. Warmte van innerlijke liefde. Allemaal kenmerkend voor de vreemde contouren die door het magische landschap dwaalde. De haartjes op haar armen stonden recht overeind, bevroren door de ijzige wind die langs haar naakte huid streek. Enkel een nachtjapon, bestaande uit zacht paarse zijde, bedekte de meest kwetsbare plekken van haar lichaam. Blote voeten lieten wazige afdrukken achter in het vochtige zand waarover ze dwaalde, maar het deerde haar niet. Niemand zou haar zoeken, niemand die wist waar ze heen was. Zelfs zij wist het niet. Het was een zoektocht, een race tegen de tijd. Een race tegen de toekomst.

Geen enkele vogel wilde de stilte verbreken, enkel de krakende takjes hadden hiervoor de moed gevonden wanneer ze onder de blote voeten terechtkwamen van het zoekende meisje. Zonder enige adempauze rende ze het hele landschap door terwijl de maan, hoog in de hemel, een oogje in het zeil hield. Ze wist precies waar ze heen moest, alles had zich uitgewezen in de vreemde dromen die ze iedere nacht leefde. Heel haar leven had zich al voor haar bekendgemaakt, alles wat nog te gebeuren stond had zich al een keer afgespeeld in haar dromen. Bijna niets was een geheim voor haar. Bijna niets, enkel haar verleden.

Plots stopte ze. Starend in het donker streek ze haar lange haren uit haar gezicht. Ze was dichtbij, ze voelde het. Het bloed in haar aderen maakte een versnelling door het harder pompen van haar hart. Dit was de plek, hier moest het zijn. Haar oogleden sloten zich terwijl ze goed nadacht over de plek in haar dromen. Ze moest zeker zijn, ze kon zich geen fouten meer veroorloven. Te vaak had ze naar de verkeerde plek gezocht, te vaak. Maar deze keer was ze zeker, niet zoals de vorige keren. Deze keer werd ze overtuigd door het schemerlicht dat zicht door de bladeren van de bomen sloeg en een klein stukje land verlichtte. Daar was het, recht voor haar. De plek waar ze zo lang naar gezocht had. Een zoete geur drong haar neusgaten binnen en een gelukzalige zucht liet haar lippen bewegen. Het was zo ver, eindelijk.

Haar benen brachten haar bij het verlichtte plekje, zonder dat ze het zelf doorhad. Voorzichtig zakte ze door haar benen en liet ze haar broze hand over de vochtige grond glijden. Een hard voorwerp raakte haar uit en geschrokken trok ze haar hand van de grond. Gespannen haalde ze diep adem, waardoor ze weer kalmeerde. Weer liet ze haar hand de grond verkennen. Wanneer ze het harde voorwerp weer raakte deinsde ze niet meer geschrokken achteruit, maar probeerde ze het uit de sterke grond te trekken. Een kleine sleutel verscheen uit de sterke ondergrond, gemaakt door Moeder Natuur. Gefascineerd bestudeerde ze het metalen voorwerp, terwijl haar lange vinger voorzichtig en liefdevol over de oude, verroeste sleutel streken. Het stof blies ze voorzichtig van de sleutel, waardoor er een klein wolkje ontstond in de hemel die onrust en zorgen uitstraalde. Het bovenste laagje roest bladerde ongewillig van het metalen oppervlakte af, alsof een muis gewekt werd uit haar begeerde winterslaapje. Een glimlach maakte haar gezicht zoveel mooier dan het al was en met een dromerige blik in haar ogen sloot ze de sleutel in haar hand, warm en veilig opgeborgen. ‘Adu-ma la usi de libertate’, fluisterde ze eeuwige nacht in, ‘La usi de libertate.’

De sleutel zou alle puzzelstukjes op zijn plaats laten vallen. Jaren had ze gezocht, gezocht naar de waarheid. De waarheid van haar bestaan. Nog nooit had iets haar zo uitgeput, maar het was het waard geweest. Elke zucht, elke traan was niets in vergelijking met het gevoel dat ze nu voelde. Een oprecht gelukkig gevoel, ze kon de wereld aan, niets kon haar meer stoppen. Zelfs haar toekomst niets. Slechts haar verleden maakte een verschil. Ze was er klaar voor.

Klaar voor haar verleden.