Destination Tokio Hotel. FIVE - Uitkomsten

Vier jongens in het zwart. (39 x uitgekomen)

'Kom kom… je moet niet wenen voor dat wicht.' 'Ik vraag me af wanneer je haar haar woorden laat inslikken.' Zegt Giulia. 'En wat als ze nou gelijk heeft ?' Giulia draait haar om en kijkt me aan. Ze lacht. 'Maak je een grapje ? Zij spreekt gewoon om haar mond te verluchten , als ze niet eens haar mond houd dan ga ik haar slaan als jij het niet doet.' Ze sluit de rits van haar schoudertas en ze kijkt me opnieuw aan. 'Ik moet gaan,we zien elkaar morgen,blijf sterk en denk er niet aan!' Ze gaat weg , ze laat me alleen in de kleedkamer. Buiten is het donker, Georg's winkel is al gesloten,de posters heeft hij weggehaald,het licht is uit. Het heeft geen nut om tussen de ijzeren balken te kruipen, het is nutteloos om te zoeken naar iets waarvan ik weet dat ik weet wat het is. De auto van mama is er vroeger dan anders,de auto is van zilver en ze blinkt alsof ze nieuw is. Ik ga zitten op de zwarte lederen bank. 'Je lijkt wat verdrietig.' Zegt mama met een bezorgde stem.'Is er iets gebeurd ?' 'Nee,nee,alles gaat goed.' 'Is de les niet goed gegaan?' Mijn moeder laat zich niet snel beetnemen. 'Nee,ik ben alleen moe.Misschien gaat het niet zo goed…' 'Als we thuis zijn zal ik je koorts meten.Ik had een cadeautje gekocht maar ik weet niet of je nu wel in de stemming bent om het te krijgen,als je je niet zo goed voelt…' Natuurlijk wil ik het zien! Zeker als het een vliegtuig is waarmee ik kan vluchten naar een andere planeet,of een toverstokje waarmee ik het serpent kan omtoveren tot een koe. Mijn moeder laat drie tassen zien , een paars pakje , een hemd , en een wit gebroken trui. 'Dankje mama.' Zeg ik zacht,naar beneden kijkend. Ik wil niet dat ze ziet hoe tranen mijn ogen vullen. Als we thuis zijn ren ik naar boven,naar mijn kamer. Ik leg de kleren op mijn bed en ik kijk ze aan. Vind ik deze dingen mooi ? Wil ik dit leven ? Ja , nee , misschien … ik weet het niet. En wat als ik nou echt een porseleinen popje zou zijn gevangen in een poppenhuis ? Ik verberg mijn gezicht in mijn handen om me niet te zien wenen. De zekerheid waarin ik geloofde van altijd te leven valt als zware kristallen vlinders op de grond.