Rode Sneeuw. - Uitkomsten

Take me to the stars. (213 x uitgekomen)

Een dieprode vloeistof kleurde de prachtige sneeuwvlokjes in een lichtrode kleur. Een laatste adem werd uitgeblazen en plots, alsof het geheel normaal was, had de wereld weer een levende ziel verloren. De zoveelste verloren ziel sinds de IJzige Oorlog. Een oorlog tussen gelovigen en ongelovigen. Een oorlog tussen mensen zonder enig gevoel van waarde. Bloed vloeide als nooit tevoren, kinderen werden verplicht op te groeien zonder ouders. Ze werden verplicht op te groeien zonder liefde, zonder warmte. En dat was niet alleen figuurlijk. Zelfs de wolken hoog in de hemel hadden hun warmte en liefde verloren. Het koude had hen overgenomen en zorgde ervoor dat de aarde in één groot wit landschap was veranderd. Bloemen kregen de kans niet meer hun prachtige blaadjes te tonen en bomen hadden hun bladeren voorgoed verloren. Althans, zo leek het toch. De wereld was niet meer zoals hij hoorde te zijn. De IJzige oorlog had de wereld veranderd.

Een schot, uit de buurt afkomstig, liet het schuwe meisje opschrikken. Het afschrikkende geluid werd opgevolgd door het geluid van blaffende honden die steeds meer dichterbij leken te komen. Met moeite wist het meisje recht te komen uit de ijskoude, plakkerige sneeuw. Ze tilde de onderkant van haar middeleeuwse jurk van het witte landschap en liep richting het Noorden. De ijzige wind streelde haar donkerbruine, golvende haardos die mee bewoog op het ritme van haar looppassen. De sneeuw kraakte onder het gewicht van haar lichaam en haar blote voeten lieten afdrukken na in het witte landschap. Het rennen putte haar uit zodat ze even moest stoppen om op adem te komen. Hijgend leunde ze voorover en legde ze een hand op haar buik, hopend dat de steken snel zouden verdwijnen. Nog even, dacht ze, en ze was veilig. Dat was wat Frédéric haar had verteld: loop naar het Noorden en je zult veilig zijn. Verdriet nam haar lichaam over en de pijn haar hart. Een traan liep over haar wang, maar was voordat het haar kin kon bereiken reeds bevroren. Plots werd ze zich weer bewust van de naderende honden, vergezeld door moordlustige mannen. Zo snel als haar benen haar konden dragen, rende ze weer richting het Noorden. Ze passeerde tientallen kale bomen en dode restjes van struikjes die eens zo groen waren als sappig gras. De koude wind suisde langs haar ogen en maakte haar lippen droog.

Slechts een klein takje zorgde ervoor dat haar tedere lichaam dwars op de dikke laag sneeuw kwam te liggen. Meteen greep ze met haar handen naar haar enkel, die ze met de val verzwikt had. Pijnscheuten deden haar ruggengraat trillen, waardoor ze zich huilend tegen een boomstam liet aanleunen. De blaffende honden naderden nog steeds, met galopperende paarden in hun kielzog. De dieren kwamen op een paar meter afstand van meisje tot stilstand en briesten luid door de koude, vochtige wind. Damp, afkomstig van hun gloedhete vacht, steeg op en verdween in de dikke mist die in het bos te zien was. Een grote man, volledig gehuld in bruin leder, stapte van zijn gitzwarte hengst en kwam langzaam dichterbij. De sneeuw kraakte luid wanneer hij voor het meisje tot stilstand kwam en neerhurkte. Zijn ogen waren gevuld met wraak en haat, een onmenselijke blik. De rug van zijn rechterhand streelde de rode wangen van het meisje, waardoor ze haar gezicht stug van hem afwendde. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de man een mes in zijn handen nam, op het punt om haar te vermoorden. Ze wist dat de laatste seconden van haar leven op deze wereld aangebroken waren en wachtte gespannen tot het mes het bloed uit haar lichaam zou laten stromen. Bang was ze niet meer, ze was er zeker van dat haar komende leven fantastisch zou worden. Een leven bij Frédéric, haar geliefde. Hoog in de hemel, bij de sterren, zou ze het goed hebben. Het mes doorboorde haar hart en zorgde ervoor dat haar fragiele lichaam dichtklapte. De lucht werd uit haar longen geperst en glimlachend keek de man toe. Hij haalde zijn mes uit haar hart, stak het weg en stapte op zijn gitzwarte hengst, klaar om zijn weg te vervolgen en nog meer mensen van het leven te beroven. In de verte hoorde het meisje de paarden nog weg galopperen voordat ook zij haar laatste adem uitblies. Het bloed stroomde uit haar gebroken hart en kleurde de kleine sneeuwvlokjes rondom haar rood.

Amélie
1657 – 1673
Voor eeuwig bij de sterren