Why? Why Did U Do This To Me? [Stand Alone] - Uitkomsten

Please! Please Dont Go! :'( (35 x uitgekomen)

7 oktober 2008


daar lag je dan, zo stijf als een plank, aan het ziekenhuis apparatuur in coma.
ik weet het nog o zo goed,

*flashback*

het was weereens een van die o zo normale dagen.
ik kwam thuis van school, het was zo stil in huis, ik zocht naar m`n moeder.
na tien minuten, vond ik haar, huilend naast je zitten, in de tuin.
"Sharon, Wat,Hoe,WAAROM??? mama wat is er gebeurt?" zeg ik nu ook huilend.
ik kijk naar mijn zus, huilend zet ik mezelf naast haar.
in de verte hoor ik al luid de sirenes klinken, ik blijf tegen haar praten,
"shar als je het niet overleefd, dan ben ik niets meer waard, blijf doorbijten niet gaan alsjeblieft" Smeek ik haar
het ambulancepersoneel komt snel op ons afrennen, en tilt mijn zus, mijn alles, mijn BF op,
en legt haar op de brancard.
ik huil, en hoop zo dat ze het haalt.
"wie van jullie gaat mee?" vraagt de man. mijn moeder zegt dat ik met haar mee moet gaan,
dat zij ons wel met de auto volgt.
Daar zat ik dan, in de auto, naast mijn zus, haar hand had ik vast, en liet die niet meer los.
We kwamen bij het ziekenhuis aan, en Sharon werd naar binne gebracht, nogsteeds heb ik haar hand vast.
ik wou de kamer mee inrennen, maar ik werdt tegen gehouden, en moest wachten in de wachtkamer,
eenmaal daar barst ik weer in huilen uit,
mijn moeder komt naast me zitten en pakt mijn hand vast.
"het komt vast wel goed meis, Sharon is heel sterk" zegt mijn moeder om me gerust te stellen,
ze neemt me in haar armen, en ik leg m`n hoofd op haar schouder nogsteeds huilend.
'ze moet het halen dat moet dat moet dat moet!' zeg ik tegen mezelf.
na ongeveer een uurtje mogen we naar binnen.
ik ga naast dr zitten op een stoel en pak haar hand,
en er loopt een enkele traan over m`n wang.
zo zit ik daar 2 uur lang, tot ik een hoge pieptoon hoor.
ik gil om een dokter, en huil de longen uit m`n lijf.
"shar ga alsjeblieft niet dood! nee doe me dit niet aan!" zeg ik tegen Sharon,
ik wordt door een dokter uit de kamer geduwt samen met mijn moeder,
we huilen, en hopen dat ze het haalt.
ongeveer een kwartier later, komt er een man op ons af,
zotezien is het een dokter, "mevrouw ik neem aan dat u de moeder was van Sharon, ik heb slecht nieuws Sharon is overleden." zegt de dokter.
ik barst in tranen uit voor de zoveelste keer vandaag.
De dokter vraagt of we even bij Sharon willen kijken. Maar ik wil haar niet zo zien.
Nu is het gebeurd. Ik heb geen zin meer om zo door te leven! Niet zonder men zus!
Ik word gedwongen door mijn moeder om toch naar binnen te gaan.
"Je moet even mee naar binnen" Zegt mijn moeder.
Met tegenzin ga ik naar binnen. Als ik haar weer zie liggen. Ren ik de kamer uit en barst ik
weer in tranen uit. Waarom zij? WAAROM? Had ze die drugs maar niet aangenomen! Ze zou toch
moeten weten dat het uit de hand zou lopen! Ik haat die Jordi echt zo erg. Dit is allemaal
zijn schuld! Hij zal hier voor boeten. En daar zal ik voor zorgen. En zoals men zegt god straft
meteen. Ik zou der eigenlijk nog wel eens willen zien, haar aanraken. MIJN zus. Haar lieve gezicht
willen strelen. Maar ik besef dat dat nu niet meer kan. Ik kan nooit meer die lieve glimlach
van haar zien. Als ik even iets verkeerds had gedaan. Sprak ze me altijd weer moed in.
Weer besef ik dat ik daar niet aan moet denken. Daar help ik Shar en mezelf niks mee!
Shar zou ook willen dat ik gewoon door ga met mijn eigen leventje. Maar het gaat een stuk
zwaarder worden nu ze er niet meer is. Nooit zou ik nog een complimentje krijgen over mijn kleren,
nooit meer een glimp van haar kunnen ontvangen. Het was nu echt over.
Ik had zo gehoopt dat ze nog zo gelukkig werdt met Evan.
Ik realiseer me nu ook pas echt, dat over een paar dagen haar begravenis is.
Mijn moeder en ik zouden dat samen gaan regelen voor de begravenis van Sharon, nu papa overleden
is.
Ik Besluit toch nog even een kijkje te nemen bij mijn moeder, even kijken of het nog goed met haar
gaat.
Even flitst er een gedachten door mijn hoofd, ik moet m`n zusje nog bellen.
Of zal mama dat al gedaan hebben? ik loop de kamer binnen en vraag of mama Denise al
heeft ingelicht. "Ja dat heb ik al gedaan Schat maak je maar geen zorgen." zegt mijn moeder.
Ik ben best wel opgelucht, dat ik dat niet heb hoeven doen. Dat wordt dan echt een vreselijke hell,
als er een dierbare is overleden, en ik moet dat aan iemand gaan melden verstaat diegene er geen
flikker van. Ik sta nog steeds in de kamer, diep in gedachten verzonken.
Ik zie Sharon liggen, eigenlijk zou ik dr nog een laatste kusje op dr wang willen geven,
even dr hand vast willen houden.
Inmiddels zit ik op een stoel naast het bed, en geef haar nog een laatste kusje op haar wang.
Ik pak haar hand, en fluister lieve zinnetjes tegen haar, ik weet dat dit geen nut heeft.
Maar het geeft me een goed gevoel.
weer lopen dr tranen ove mijn wangen, ik ga ze niet meer tegen houden, dan maar laf. denk ik.
De dokter zegt dat we beter naar huis kunnen gaan, alvast dingetjes regelen voor de begravenis.
En natuurlijk familie en vrienden bellen. * Zucht.. * Dat word nog zwaar.
Mijn moeder besluit weg te gaan, en ik loop met haar mee.
Thuis ging ik meteen achter msn om het schokkende nieuws aan Jari te vertellen, alleen Jari
is niet online. Ik besluit om hem te gaan bellen.
ik bel hem op en nadat de pieptoon 3 keer is gegaan neemt hij op. "Met Jari?".. "haaj,, Met mij.. kom je even op msn?" vraag ik met een trilling in mijn stem."Wat is er dan moppie?" vraagt hij nog.
"Kom nou maar! tis belangrijk" schreeuw ik bijna. "oke oke mevrouwtje ongeduld" zegt hij lichtelijk geïrriteerd, en hij hangt op. Ik kruip snel achter msn, en als dat is bezig is met opstarten,
zet ik mijn grote plasma TV aan op TMF. Daar hoor ik het nummer I Will Always Love You van Whitney Houston. Dat vindt ik zo`n prachtig nummer, t doet me denken aan Sharon. En WEER glijden de tranen over mijn wangen.
Op msn vraagt Jari wat er was. Langzaam typ ik in "Sharon, is overleden"
en ik ga offline, ik heb geen zin in allemaal vragen.
Tis al laat dus ik ga slapen, denk ik hardop. maar eerst douchen.
ik loop naar mijn kast en pak een Pyjama en boxer, en loop naar de badkamer, daar zet ik de kraan op de juister tempratuur, en ga dr onder staan.
Ik was mijn haren, en sop mijn lichaam in. Ik denk trug aan die momenten, die ik samen met Sharon had beleefd, ons eerste veulentje bijvoorbeeld, toen waren we net 8. ons oudste paard Misha ging bevallen, t werd een prachthengstje, Sharon noemde hem Thunder, Misha was immers van Sharon en het veulen dus ook.
t werd een prachthengstje, Sharon noemde hem Thunder, hij was dan ook van haar.
Ik hor mijn moeder roepen dat ik op moet schieten, want het blijkt dat ik er al drie kwartier onder sta. 'De tijd gaat wel heel erg snel' denk ik bij mezelf. ik doe de kraan dicht, pak een handoek, en
droog me af. Als ik droog ben doe ik mijn boxer en pyjama aan, en poets mijn tanden.
ik loop weer naar mijn kamer, daar staan de meubels die ik samen met Sharon heb uitgekozen.
ik ga voor mijn kaptafel staan en borstel mijn haren. als ik daarmee klaar ben, ga ik in mijn bed liggen en val ik in een diepe onrustige slaap.




En meer wil ik niet vertellen, want dat kan ik niet, dat maakt me weer super verdrietig..
xx


wat vond je dr van?

Laat je een reactie achter?

Dankje
Btw t zijn drie pagina`s